Ken je dat gevoel? Alsof je dronken bent, niet meer precies weet wat je aan het doen bent, maar op de automatische piloot toch thuis weet te komen? Zo ben ik net in de Starbucks beland. Ik ben niet dronken, sterker nog, de laatste keer dat ik alcohol dronk was waarschijnlijk in een izakaya in Japan (even die drie slokjes champi-voor-de-vorm-waarna-je-het-glas-subtiel-ergens-op-een-flightcase-parkeert op het Televiziergala nagelaten), maar ik voel me wattig jonge. Boh.

Er zijn zoveel dingen die ik wil doen: Een photoshoptutorial maken, met vrienden afspreken, Japans leren, deze blog schrijven… Oké, deze blog bén ik nu aan het schrijven, maar hij moest eigenlijk ergens anders over gaan. Het zou een prachtig stuk worden over mijn opdracht op een middelbare school gisteren, waarin ik terugdenk aan mijn eigen tijd op de middelbare school, wat gênante anekdotes deel en vertel hoe moe ik nú al ben na een uurtje Japans. Ik zou eindigen met een overpeinzing: Hoe heb ik dat óóit overleefd, die middelbare?

Nou goed, met deze samenvatting hoef ik die blog nu ook niet meer te schrijven. “Nu óók niet meer. Hoezo, ook?” Ik lees bovenstaande zin tachtig keer opnieuw, maar het wordt me niet duidelijker. Deze Starbucks is te druk, te lawaaierig. Er staat een kerstboom hysterisch te knipperen verderop. Het was vast de goedkoopste, want het knipper-programma heeft maar twee variaties. Net stond hier nog een of andere politica de stemming over het een of ander te bespreken, op volume heel-de-tent-moet-meegenieten. Ik vraag me af of ik niet beter weer naar huis kan gaan.

Maar ik was juist hierheen gegaan, om iets gedaan te krijgen. Want behalve dat ik dingen wil, móeten er ook nog dingen. De foto’s van gisteren, bijvoorbeeld. Die moeten bewerkt. Of nou ja, gelightroomed. Raar tl-licht en donkere lokalen vragen om veel nawerk.

Christmas Lights van Coldplay begint te spelen. Tranen springen in mijn ogen. Niemand ziet het, ik zit achterin de zaak, met uitzicht op drie achterhoofden. Ik vraag me af waarom ik überhaupt zo sip ben. Mijn huis is fijn, met mijn banksaldo gaat het voorspoedig, en zo kan ik in februari met een gerust hart naar Japan. Ik vraag me af wat ik wíl dan, nu. Bij iemand op de bank zitten, eten en drinken krijgen, en vooral niet zelf hoeven nadenken. Of zo. Tot het wattige weer wegtrekt.