Dat was het dan. Zaandam. Vanmorgen om 11:00 precies belde de makelaar aan, die door vastgoedeigenaar Adelbrecht is ingehuurd om de verhuur van het pand te coördineren. Even daarvoor stond ik nog te stofzuigen, laadde Riemer de laatste meuk in de auto, pompte ik de banden van mijn fiets nog eens stevig op en postte ik een filmpje op Insta-stories. “Doei huis.”

De vloer was niet meer zwart maar wit, althans, boven. Beneden moest het doen met Duo Penotti, waarbij alleen het studiogedeelte van een verflaag was voorzien. De muren hadden iets meer gaatjes, de badkamer iets meer schimmel, maar de lelijke aluminium afzuigbuis was stemmig grijs geworden en de sloten hadden we inbraak-proof laten maken. We kwamen dan ook zonder enige moeite door de keuring, al was ik de schroefjes vergeten waarmee we het keukendeurtje op de plek van de vaatwasser hadden moeten bevestigen.

Gisteren zat ik nog op de keukenvloer, in zak en as. We moesten nog twee dingen kwijt: de koelkast, die eigenlijk van Riemer was, maar hij had niet echt een Plan B, en het mandjesrek van mij. Nu zul je denken, huh, die stond toch maanden geleden al te koop? Klopt, maar de koper, een kennis van mij, kwam ‘m steeds maar niet ophalen. Gisteren zegde ze plots geheel af. Zit je dan, met je rek.

Ik vroeg Aafke en Charlotte om advies, en maakte ondertussen wat ruzie met Riemer, die van mij toch écht aan een Plan B moest gaan werken. Of nou ja, ruzie… Het was ook gewoon stress. Vermoeidheid. Verandering. Al die dingen waar autisten als wij slecht op gaan. Míjn Plan B was een koerier (via Brenger), die het mandjesrek dan maar naar Den Haag moest rijden. Kostte geld, ja, en mijn vrije woensdag, ook nog, maar dan is het in ieder geval geregeld, zo dacht ik.

Goed. Ik parkeerde het rek in de hal van het gebouw, met een briefje erop: “Wordt morgen opgehaald!” Ofwel, sorry sorry sorry en niet stelen aub. De makelaar kwam, meneer Adelbrecht kwam, we namen de meterstanden op en moesten toen nog even langs de gasmeter, in de hal. “Wat een gaaf rek!”, zei de makelaar, die kort daarvoor al vertelde dat ‘ie van een andere ex-huurder al eens de industriële lampen had overgenomen. “Wil je ‘m kopen?”, vroeg ik.

En zo was plots het rek verkocht. Was ik woensdag vrij. Was dit gewoon ineens écht het laatste moment in Zaandam. Terwijl Riemer met zijn auto volgeladen richting Rotterdam vertrok, reed ik op mijn fiets naar het station. Ik tilde mijn fiets de trein in, vergat dat je daar een kaartje voor nodig had en besloot die op Sloterdijk toch nog maar snel te kopen. Vanaf Sloterdijk treinde ik naar Den Haag Laan van NOI. Vanaf daar zou het, op de fiets, toch maar een kort stukje zijn.

Ik zat op mijn klapstoeltje en plots sprongen de tranen in mijn ogen. Dit was het. Zaandam. Ik ben dolblij dat ik er vanaf ben, maar mijn hoofd is er nog niet helemaal. Als ik aan het huis denk, zie ik nog steeds alle meubels staan. De studiotafel. Het bed. Zelfs de bank, die echt al een paar maanden geleden verkocht is. En nu zit ik thuis, in Den Haag, in mijn kleine kamertje, om me heen te kijken. “Dit is het, Toeps. Dit is alles.” Gek. Heel gek.