Vorige week las ik in een tijdschrift iets over het boek van Marie Kondo: “The life-changing magic of tidying up”. Ondertitel: “The Japanese art of decluttering and organising”. Oeh, Japans! Mijn interesse was gewekt. Ik keek wat Youtube-filmpjes, droomde weg bij het horen van de schattige Japanse klanken en lieflijke uitstraling van Marie en was verkocht. Ik moet dat boek! Nu!

Ik bestelde het boek bij bol.com (zie hier de Nederlandse versie), en de volgende dag had ik het in huis. Ik begon te lezen. De methode van Marie is heel erg doe-wat-ik-zeg. Mevrouw heeft een methode, en die moet je volgen. Zo moet je eerst flink gaan weggooien, te beginnen met bij je kleding. Eerst gooi je al je kleding op één grote hoop, vervolgens pak je alles beet en voel je of je er blij van wordt. “Does it spark joy?”, zou Marie zeggen. Geen joy? Weg ermee!

Zo gezegd, zo gedaan. Ik verzamelde al mijn kleren, schoenen en jassen. Dat zag er ongeveer zo uit:

Tijd om op zoek te gaan naar dat sparkje joy! Marie vertelt in haar boek dat sommige mensen vasthouden aan spullen om verkeerde redenen. Je probeert bijvoorbeeld vast te houden aan het verleden, of je bent bang voor de toekomst. Zo zijn er kleren waar je een fijne herinnering bij hebt, maar je zou ook kunnen denken: “Deze jas heeft z’n werk gedaan. Destijds was ‘ie nuttig, nu niet meer.” Marie gaat nog verder en wil dat je je kledingstukken ook daadwerkelijk gaat bedanken. Angst voor de toekomst zou zich kunnen vertalen in: “Ja maar, straks heb ik dit item nodig!” Even realistisch, hoe groot is die kans? En anders zijn er wel nieuwe jurkjes te koop ook.

Goed, na een grondige sorteerpartij hield ik nog niet de helft van mijn kleding over. Een groot deel gaat naar mijn moeder, die dat dan weer verdeelt over familie, arme mensen en weetikveel. Nou goed, mijn moeder weet er raad mee in ieder geval.

Stap 2: Inruimen!

Onze Marie heeft ook zo haar ideeën over het inruimen van je kasten. Zo wil ze dat je shirts rechtop in de la staan, en vindt ze het zielig voor je sokken als je ze oprolt tot een balletje. Wut? Is die dame gestoord? Nee, ze is Japans. In de Japanse shinto-cultuur heeft alles een ziel. Niet zo’n ziel als hoe wij ‘m definiëren, maar eh. Nou ja, dat dus. Omdat alles een ziel heeft, ga je dus met respect met voorwerpen om. Ze hebben immers “gevoel”. Dat verklaart meteen waarom Japan zo geweldig is, alles netjes is en je in Japan de keuze hebt uit niet één, maar tien verschillende notitieboekjes, de een nog schattiger dan de ander. Ze moeten joy sparken, doh.

Maar dus, inruimen. Ik haalde al mijn sokken uit hun bolletjesvorm en verhip, Marie heeft gelijk: door ze tot een bolletje te rollen, lubbert het elastiek uit. Ook vouwde ik al mijn shirts opnieuw op, zodat ze staand in de la zouden passen. Ook dit is erg praktisch: nu zie ik alle shirts, zodat er niet een zielig T-shirtje onderaan de stapel belandt, waarna ik ‘m nooit mee zou dragen, omdat ik vergeet dat ‘ie bestaat. Kijk, da’s zielig, toch?

Hoewel je je volgens Marie niet arm hoeft te kopen aan organizers (een schoenendoos is prima), zijn de witte bakjes van Ikea toch wel ideaal. Ik had ze al, maar als je ze niet hebt, ik zeg, kopen!

Ook de kapstok werd opnieuw ingericht, en oh, wat word ik hier blij van!

Marie vindt dat je alle items van een bepaalde soort op één plek moet bewaren. Ze heeft een punt, want de kleding in mijn ketelhok was ik inderdaad zo goed als vergeten. Toch heb ik een kleine uitzondering gemaakt: de wintertruien liggen daar. Past nu eenmaal beter. Sorry Marie!

Hier moet overigens nog veel meer worden opgeruimd. Beddengoed, oude gordijnen, kussentjes… Maar goed, dat komt nog wel!

Boeken en tijdschriften

De volgende categorie in de KonMari-methode is Boeken. Oké, no problemo, doen we. Maar dan… Tijdschriften! Oh-oh. Daar heb ik er nogal wat van. Ik besloot rigoureus te zijn, en al mijn magazines gratis weg te geven.

De badkamer

Foei, nu luister ik alweer niet naar mevrouw Marie. Eigenlijk zijn namelijk eerst de papieren aan de beurt. “Allemaal weggooien!”, zegt Marie. Ja eh, ik ben ondernemer, ik moet die shizzle bewaren van de Belastingdienst. Nu moet ik binnenkort toch weer met de btw aan de slag, dus die papieren wachten maar even. Verder met de vierde categorie: komono!

Dit is echt een shitty categorie. Want het is eigenlijk gewoon: al het andere. Al je klerezooi. Oké, op categorie vijf, de mementos, na. Maar dus. Ik zag op Instagram dat iemand een handig lijstje had gemaakt van subcategorieën. Toiletartikelen. Knutselartikelen. Keuken. Ik besloot met de badkamer aan de slag te gaan, of beter gezegd, met de toiletartikelen dus. Nooit per ruimte opruimen, altijd per categorie, aldus mevrouw Marie.

Ik vulde een giga vuilniszak met duizend over de datum zijnde beautyproducten. Ik gebruik die shizzle eigenlijk nooit. Ik krijg altijd wel een heleboel. En ja, wat gebeurt er dan? Clutter! Nou goed, na mijn weggooi-missie en de daaropvolgende inruim-missie zag het er zo uit:

Er is gewoon plek over! (En nee, die handdoeken staan inderdaad niet rechtop. Er zijn grenzen, mevrouw Kondo.)

Goed, ik denk dat ik zo ongeveer halverwege ben nu. Ik merk wel dat mijn autistische hoofd het lastiger vindt worden, nu de categorieën niet zo duidelijk meer zijn. Ook liggen mijn komono-spullies meer door het huis verspreid. Zo zijn er wel drie of vier plaatsen met electronica. “Alles op één plek!”, hoor ik Marie zeggen. Ja, eh… Is dat handig? Lastig!