Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks.
Dus na een trip met Riemer met veelvuldig maps-gebruik en een boel up te loaden foto’s (een uitgebreide reisblog volgt!) op het gaarste internet van heel Japan (Mobal, die resellen Softbank aan foreigners, maar dan heel afgeknepen of zo) vond ik het tijd om over te stappen naar een échte provider.
Ik wilde eigenlijk naar Rakuten, want online en makkelijk en zo, maar waar de grote baas vorig jaar online nog zo mooi pleitte voor open grenzen, blijkt de realiteit een stuk xenofobischer. Rakuten vindt zelfs een éénjarig visum te kort voor hun *per maand opzegbare* abonnementen. En aangezien mijn visum hierna weer met een jaar verlengd zal gaan worden… Besloot ik te gaan voor NTT Docomo.
Waarom? Nou ja, ik had wat gegoogeld en gelezen dat het de meest populaire provider van Japan was. Ik weet ook wel dat er goedkopere providers zijn, maar ik wilde gewoon góed internet, snél internet, en ik betaalde nu toch ook al een godsvermogen. Dus ik liep naar de NTT Docomo-winkel… Maar die was gesloten. Er hing een briefje op de deur dat de openingstijden gewijzigd waren, van 9:00 naar 10:00. Maar het was al 10:40 en nog steeds waren de rolgordijnen naar beneden, dus ik besloot door te lopen naar het andere filiaal, even verderop in de stad. Maar onderweg daarheen liep ik langs een andere winkel; die van Au.
Au is ook een grote provider, dus ik besloot daar dan maar naar binnen te lopen. In mijn beste Japans legde ik uit dat ik een residence card had die één jaar geldig was. Dat was geen probleem volgens de verkoper, ik kon er alleen geen telefoon op afbetaling bij nemen. Dat hoefde ik ook niet, dus ik werd ingepland voor een afspraak. “Komt u om 17:00 maar terug.” Euh. Oké.
Dus ik om 17:00 met mijn telefoon, nummerportatie-code, paspoort, residence card en bankpas naar de Au-winkel. Ik mocht plaatsnemen in een wachtkamer die me nog het meeste deed denken aan een aftands streekziekenhuis. Bankjes, een speelhoek voor de kinderen, een een tv zonder geluid die het nieuws over de hernieuwde kandidatuur van Toranpu aankondigt. Aan de rand staan tafels met plastic covidschermen ervoor.
Na ongeveer tien minuten word ik opgehaald door mijn verkoper. Hij spreekt geen Engels, ik maar half Japans, dus we moeten het doen met Google Translate en een of andere app op zijn telefoon, die niet altijd de meest accurate vertalingen geeft. Hoe dat komt? Nou, in het Japans laat men woorden als “ik” en “jij” vaak weg, omdat je uit de context kan opmaken wat het zou moeten zijn. Die vertaal-apps snappen dat niet, maar de Japanner tegenover mij snapte dát dan weer niet, en typte zijn zinnen hoe ‘ie ze ook zou zeggen. Gevolg: heel veel vragen als “Heeft mijn huis een internet-aansluiting?” – Vriend, weet ik veel of jouw huis een internet-aansluiting heeft?
Ja, aangezien Au ook glasvezel verkoopt en je korting krijgt als je beide afneemt, ga ik ook voor internet binnenkort naar ze over.
De verkoper had nog nooit van z’n leven van Mobal gehoord, dus uiteindelijk heb ik ‘m maar gewoon de site laten zien. “Internetto wa, totemo osoi, totemo warui”, mompelde ik. Hij knikte en lachte. Hij vinkte wat dingen op z’n tablet aan. Unlimited data, check. Toen vroeg hij om mijn paspoort, residence card, bankpas en telefoon. Ik legde ze op een dienblad, waarna zijn collega ermee aan de slag ging.
“Japanese joke”, schreef hij in z’n app.
– “Wakarimasen?”
“Don’t worry, I’m not going to steal it”, schreef hij. “Is Japanese joke”, zei hij erachteraan. Ik ging stuk.
Terwijl z’n collega met mijn telefoon bezig ging, doken wij verder in het thuisinternet. Het duurde even om uit te leggen welke poorten mijn huis had, en dat ik nu ook al glasvezel afneem, maar dan via Sakura Mobile (verwarrend, want het is dus glasvezel, niet mobile at all). We hadden allebei geen idee of Sakura Mobile een overstapservice had, dus uiteindelijk is besloten om volgende week een monteur langs m’n huis te sturen. De poort zit achter mijn kledingkast, maar als ik geluk heb, kunnen we gewoon dezelfde aansluiting blijven gebruiken. Als ik pech heb, moet er een kabel van de concurrent getrokken worden. Of zo.
Anyway. Het was inmiddels al bijna 19:00, en het meisje kreeg, ondanks een succescolle nummerportatie, mijn telefoon niet op het nieuwe netwerk. Gelukkig wist ik al snel wat dit was. Ik vroeg mijn telefoon terug, verwijderde het APN-profiel van Mobal en hop, daar waren we. Het meisje ging nog even door, zo installeerde ze een app: “my Au”.
De Japanse verkoper typte ondertussen wat op z’n tablet. “Ze betalen me geen overuren, dus ik ga ervandoor!”
– “…?”
“Japanese joke!”
Maar hij ging er daadwerkelijk vandoor. Het meisje liep nog even de kleine lettertjes met me door, en zo’n tien minuutjes later liep ik met mijn snelle mobiele internet de winkel uit. Als een blije Au-tist.
Related posts
Achtergrondprocessen
Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Sapporo en Pokémon en zo
Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”
Groetjes uit de chaos
Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.
From the bat cave
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier iets schreef. Mijn hoofd zit vol, en zelfs als ik mijn vrienden spreek, zit dat me in de weg. Dan wil ik álles vertellen, nú, en dan wordt het gesprek één grote monoloog over bankrekeningen, tatami-matten en vleermuizen, en da’s natuurlijk ook niet leuk. Of nou ja. Niet erg wederkerig. Daarom nu een good old blog; lekker eenrichtingsverkeer, lekker info spuien.
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2
Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.