Het begint meestal zo’n drie, vier weken nadat ik terug in Nederland ben. De eerste paar weken gaat alles prima: “Nee, het is goed om weer thuis te zijn, het begon me ook wel te vervelen in Japan en zo…” Maar dan heb ik iedereen weer gezien, heb ik de kadootjes uitgedeeld en de shirts (of nou ja, de helft ervan) in de shop gezet, en dan komen ze terug with a vengeance: de Japan-kriebels.

Gelukkig was het deze keer snel geregeld. Ik heb genoeg werk en ik krijg nog een bak geld voor mijn boek (eigenlijk pas volgend jaar, maar ik kan een deel eerder krijgen, whoop!), en Riemer kon ook makkelijk vrij krijgen. “Oh, ga je eindelijk eens met Riemer samen?” Eh, soort van. Half. Riemer gaat twee weken, dus ik vertrek eerder richting Tokio en kom later naar huis. Hij heeft een hotelkamer geboekt, ik een appartementje. In noord-oost Tokio, deze keer. Elke dag loop ik via Tower View Dori naar huis, straks. Tower View? Jep.

Charlotte kan deze keer waarschijnlijk niet komen, maar oh, en dat hoop ik zó: mijn broertje waarschijnlijk wel! Voor zijn verjaardag gaf ik ‘m een tegoedbon voor Tokyo Disneyland, althans, een zelfgeschreven ansichtkaart met daarop een mix van lichte manipulatie en een lief gebaar van de beste zus van de hele wereld. Oh, en een Polaroid – dat was ook een succes. Broertje wil naast Disney graag de vintage elektronicashops van Tokio zien, maar dat komt helemaal goed met Toeps de Tourguide.

Gisteren boekte ik mijn ticket, nadat ik eerder deze week mijn appartementje vastlegde en een pocket wifi bestelde. Ik vlieg via Heathrow, met British Airways; de enige airline die je nog gewoon twee koffers laat meenemen, zonder ziek veel extra kosten. KLM geeft tegenwoordig ticketprijzen zónder koffer op, de sneakerds.

Omdat ik op de terugweg een lange overstap op Heathrow heb, en dat meestal het moment is dat ik finaal instort, besloot ik toch eens door te klikken. Ik vond deze pdf en nog veel meer informatie voor mensen met autisme en/of andere handicaps (3, 2, 1, de halve community triggered omdat ik autisme een handicap noem). Ik bestelde een lanyard met een zonnebloem erop en ontdekte dat er een stiltezone is met ligstoelen. Douze points voor Heathrow.

Op Instagram vroeg iemand net wie mijn voorbeelden waren. Ik noemde er twee: Elyse Sewell (van America’s Next Tapmaddel, vroegah), die de wereld over reisde als model, maar toch vooral in Hongkong zat en zich niks aantrok van anderen, de wereld vooral niet te serieus nam en op haar blog regelmatig de hele industrie afkraakte – whilst secretly loving it. Elyse was altijd dé inspiratie voor mijn eigen snarky blog, en sowieso een voorbeeld qua persoonlijkheid: slim, gevat, met zelfspot en eigengereid. Elyse wist wie ze was en liet zich niet gek maken door anderen. Althans, gék ervan werd ze wel, getuige haar beroemde rant.

Als tweede voorbeeld noemde ik Maan. Grappig, want een tijdje geleden zei zij juist zoiets over míj. “Jij bedenkt dat je iets wil doen of kunnen, en hop, je doet het!”, zei Maan. Ik denk dat Maan dat zelf ook heel goed kan, maar ik ben een paar jaar ouder dus misschien loop (liep) ik daarin net een stapje voor; toen ik Fashionmilk opzette, liep Maan er stage. Maar inmiddels is zij net zo’n creatieve ondernemer als ik.

Wat ik inspirerend vind aan Maan, is dat zij zo unapologetic zichzelf is. In mijn omgeving was soms een geruite broek al raar, en dan is daar Maan, met blauwgroen haar, een jas met veiligheidsspelden erdoor en een panty met gaten. Maan ging me voor, qua reizen, want in 2008 bezocht ik háár in Tokio. “Oh, soms heb ik niks te doen en dan spreek ik gewoon met een fotograaf af via internet, om te shooten!”, zei Maan, toen nog model.

Het zijn mensen als Maan en Elyse die me hebben gesterkt in het idee dat heel veel gewoon kán, dat je gewoon jezelf kan zijn en blijven, en dat de wereld een interessante speeltuin is.

Maan is er misschien trouwens ook, in oktober. Of nou ja, zij en Yves gaan rondtrekken in een busje, want Maan is eigenlijk gewoon een stuk avontuurlijker dan ik. Maar da’s ook prima.