Er zijn grofweg twee categorieën te onderscheiden in gaijin (buitenlanders) die langere tijd in Japan verblijven. De party people, en de nerds. Het is niet heel moeilijk te raden tot welke categorie ik behoor.

Niet dat ik zo’n die-hard otaku ben… Sterker nog, ik kijk nooit naar anime. Maar ik ben een nerd en ik hou van Japan omdat Japan zo anders is. Het land zet voor mij de Nederlandse maatschappij in een ander perspectief: ik mag daar misschien abnormaal zijn, maar da’s ook maar gewoon omdat jullie met z’n allen een stel arbitraire normen naleven. Zet je een perfecte Hollander in Japan, dan vindt de gemiddelde Japanner ‘m vreemd. Ik ben overal vreemd, maar hier heb ik een excuus. Een aan de buitenkant bijzonder zichtbaar excuus. Ik ben een gaijin.

Ik hou van treinen, vending machines, Starbucksen die open zijn tot 26:00 (only in Japan haha), vintage kleding met Mickey Mouse erop en Pokémon GO. Heel anders zijn mijn huisgenoten.

Mijn huisgenoten zijn, voor zover ik inmiddels heb kunnen zien althans, van het eerste type: de party people. Herkenbaar aan de “hoe meer zielen, hoe meer vreugd”-mentaliteit, aan de “Hey man, what are you doing tonight?” en aan de voorliefde voor bier, izakaya en feestjes. Toen ik net een dag was aangekomen, mocht ik met de grote groep mee naar Halloween. Iedereen is welkom, hartstikke lief.

Ongemakkelijk

En toch werkt er iets niet. Waar we vorige keer, met Connie, Elodie en de anderen, soms serieuze gesprekken hadden aan de keukentafel, voelde ik nu hoe gesprekken doodsloegen. Ik probeerde het wel hoor: ik vertelde over dingen die ik had gezien, of probeerde een wat algemeen gesprek over Japan aan te wakkeren. Een paar dagen terug verdween de ene na de andere huisgenoot naar boven, totdat er nog ééntje over was.

Hij begon een opmerkelijk verhaal over “een meisje” dat alleen maar over zichzelf praatte. “Bedoelt ‘ie nu mij? Is dit een hint?” Dat zou wel een heel vreemde manier zijn om me ergens op aan te spreken.

“Ik kan soms wel een beetje zo zijn…?”, stamelde ik. De huisgenoot ging verder, over dat sommige mensen ook niet naar je verhaal willen luisteren, dat ze alleen maar oppervlakkig willen praten. Ik zei dat ik vanwege mijn autisme moeite had met zulke koetjes-en-kalfjesgesprekken, waarop de huisgenoot zei dat ik me er niets van moest aantrekken. “Fuck them.”

Compleet verbaasd zat ik even later op mijn kamer. Zei hij dat nou echt…? Was dit een soort van behulpzaam bedoeld…? Ja, nee, het liep stroef tussen mij en de huisgenoten. Niemand leek geïnteresseerd in mijn onderwerpen, en om heel eerlijk te zijn, ik ben zélf niet bijster geïnteresseerd in het aankomende optreden in Da Club. Toch voelde ik me slecht. Gefaald. Teleurgesteld.

E.T. phone home

Gelukkig heb ik genoeg lieve mensen aan het thuisfront, dus ik FaceTimede onder andere met Aafke over deze situatie. Aafke vond het helemaal prima om mijn agenda-geneuzel aan te horen, om te kijken naar de elastiekjes en plakbandjes die ik voor haar had gekocht en om te luisteren naar mijn ach-en-wee. Ja, nee, ik luisterde óók naar haar verhalen. Dat ging op een of andere manier vanzelf.

America’s Next Top Best Friend

Ik hing op en nam me voor wat elke reality tv-deelnemer zichzelf voorneemt, in de dagboekkamer van het Big Brother-huis, America’s Next Top Model of The Bachelor: I’m not here to make friends.

Althans. Niet hier in huis. Ik besloot de verantwoordelijkheid voor mijn plezier in eigen hand te nemen en zelf eens met wat mensen af te spreken. Zo liep ik gisteren een rondje om de Meiji-tempel met Nederlands model Daniëlle, en ging ik vandaag shoppen in hipstertown Shimokitazawa met Britt, en meisje dat ik enkel van Instagram kende.

En dat wás me gezellig! Britt studeert in Tokio, samen met haar half-Thaise vriend. (“OMG mijn vriend is óók half-Thais, what are the odds?!”) Ze vindt, net als ik, de Japanse cultuur fascinerend. Niet per sé op alle vlakken geweldig, maar oh zo boeiend. Ze speelt Pokémon op de Nintendo DS en haar ov-chipkaart zit in een Magikarp-houder.

We zochten de DonDonDown on Wednesday, die plots verdwenen bleek (WTF?!), we bekeken tweedehands electronica in de HARD-OFF (jep, zo heet die winkel echt) en we aten heerlijk vegan hipsterfood. Ik liep vrolijk terug naar huis: Er is helemaal niks mis met mij! En ongetwijfeld ook niet met mijn huisgenoten. Sommige mensen matchen gewoon meer dan anderen.