Over een week vlieg ik weer naar Tokio. Heel gek, vooral omdat het nog maar zo kort geleden is dat ik er was. Ik kwam terug in mei, het is nu oktober: er zitten maar vijf maandjes tussen.

In die vijf maanden heb ik Toeps Media opgestart, en heb ik een nieuw theme gemaakt voor een mondzorgplatform, websites voor een aantal mode-professionals, én mijn bestie Aafke wilde een site bij haar boek, Concept M.

Ik schreef twee vijfde van mijn eigen boek, en toen werd het september en wilde plots iedereen foto’s. Ik fotografeerde drie meiden van verschillende maten voor een shapewearmerk, schoot veertig mensen voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme en trok voor CosmoGirl! de stad in, op zoek naar hippe streetstyle.

Teamfie! Maan was second shooter op de shapewearshoot, en ja, we lijken net Little Twin Stars… We know.

Tijdens de NVA-shoot met Willem

Toeps in haar natuurlijke habitat (dweilend op de grond) tijdens de CosmoGirl!-shoot

Allemaal ontzettend leuk natuurlijk. Het enige nadeel is dat ik mijn vriendinnetjes soms wel heel erg miste. Charlotte niet, want die zag ik op een gegeven moment vrijwel elke dag. Ze werkte met me aan de NVA-klus, en ging mee streetstyle-jagen in Rotterdam, omdat ik nu eenmaal een bange schijterd ben in m’n eentje. Maar Maan en Aafke zag ik weinig. Gelukkig heb ik dat deze week een beetje kunnen inhalen: met Aafke ving ik Pokémon, met Maan at ik ramen. (Oh ja, we deden natuurlijk de shapewearshoot samen, maar dat was een hectische dag, dus weinig tijd om bij te kletsen.)

Thee in Tokio

Ik maakte trouwens ook nog nieuwe vrienden: bij mij op kantoor werkt de Japanse Sou, die toevallig volgende week ook in Tokio is! Ze beloofde me mee te nemen naar een specialistisch theewinkeltje. Ik ben benieuwd!

In Tokio heb ik voor de komende maand een paar taken: een webshop bouwen voor een vriendin met een heel bijzonder plan, de foto’s bewerken van de allerlaatste shoot voor mijn vertrek (aanstaande zondag), wellicht nog wat beeld voor het shapewearmerk, en oh ja, mijn boek. Het loopt wat achter, maar sinds gisteren zit er wel weer een duidelijk plan in. Dat moet dus wel lukken. Verder heb ik ontzettend veel zin om Kei weer te zien, om Yasmine weer te zien, en om weer af te spreken met een aantal toffe mensen die ik de vorige keer heb ontmoet. Het lijkt erop dat ik deze keer niet compleet overspannen het vliegtuig in stap, en da’s ook wel eens leuk.

Random liftselfie want I love the outfit

Een applausje voor mezelf

Misschien moet ik hiervoor ook gewoon mezelf bedanken. Voor het slimme besluit een kantoor te huren. Voor het eindelijk uitvogelen waar ik zo’n buikpijn van kreeg. (Grap van de eeuw: het was soja!) Voor het inhuren van steun en toeverlaat Charlotte voor spannende jobs. Voor het afzeggen van verschillende shoots en afspraken, omdat het er gewoon te druk voor was. (En dan bedoelde ik deze keer met “te druk” niet dat ik inmiddels al half overleden was. Nee, dat wilde ik juist voor zijn!)

Ik ben mezelf dankbaar dat ik naar huis ga als ik moe ben of het koud heb, omdat de kantoorairco weer eens overactief is. Ik werk niet in loondienst, dus ik hoef daar niet tot vijf uur te zitten. Ik bedank mezelf voor KonMari en dit kleine appartementje, want mijn huishouden is nog altijd te overzien. Ik bedank mezelf voor de uren meditatie die ik de afgelopen maand heb gemaakt met de calm-app, bij elkaar opgeteld wel een uur of twaalf.

“Jezus Toeps, jij bent wel erg blij met jezelf hè?” Klopt. En iedereen die vindt dat dat iets slechts is, kan wellicht beter bij zichzelf te rade gaan.

_{“Huhuhu, het is in je handjes knijpen, sukkel!” – Weet ik. Grapje, sukkel.}