Ik bouwde websites die nog op content wachten. Ik testte, fotografeerde en verkocht Polaroidcamera’s. Ik deed een shoot met Alex voor mijn webshopje. Ik liet tasjes drukken als gevolg van een uit de hand gelopen grap. Ik sprak twee keer voor een zaal mensen. Ik signeerde. Ik schoot portretten voor een toffe dame en ik mailde met mijn uitgever over boek twee. Ik kwam erachter dat ik moet concurreren met Paulien C. Mijn bovenburen stampen en elke ochtend om 7:00 beginnen de graafmachines, drilmachines en bouwvakkers met hun lawaai. Mijn hoofd is vol.

Laat ik in dit stukje, wat feitelijk niets meer is dan het leegschudden van de grabbelton genaamd mijn hoofd, beginnen met mijn boek: daarvan komt in mei 2020 een dwarsligger uit. Je weet wel, zo’n pocketformaat op bijbelpapier. Da’s overigens geen toeval, want de bedenker van de dwarsligger is een bijbelmaker die op zoek ging naar nieuwe markten.

Ook sprak ik binnen één week twee keer voor een zaal mensen. De eerste keer was bij Mama Vita in Zaandam, daarna volgde een avond bij het Autismecafé Den Bosch. Riemer was mijn trouwe chauffeur, McDonalds-provider en boekenkoerier. Ik bestelde namelijk zelf een shitload aan boeken, om te signeren en te verkopen.

Het interview dat ik op 3 april, de dag na mijn boeklancering, in alle hectiek gaf in een hotel in Eindhoven, vlak voor mijn lezing aldaar, stond vorige week eindelijk in de Flair. (Ik heb het net toegevoegd aan de website van mijn boek, hier!)

Ennn ik heb merch! het begon als een grapje op twitter: “Ik wil een totebag met daarop ‘schreeuw niet zo'”, schreef ik. Sinds ik terug ben uit Japan denk ik dat namelijk meerdere malen per dag – in de trein, als ik in de gang mijn schoenen aandoe en mijn buurmeisje hoor telefoneren, als er weer eens een groepje tieners van het nabijgelegen mbo in de Albert Heijn blikjes Red Bull staan te kopen… Blijkbaar was ik niet de enige, want al snel stroomden de reacties binnen: “Mag ik er ook een?!”

Dus ik begon wat te Photoshoppen, en besloot dat het leuk was om ook tasjes te maken met de titel van mijn boek. Na wat rondvraag op social media tipte Blossom Books me een super fijne eco zeefdrukkerij in Utrecht, dus aanschouw, mijn 100% bio eco fairtrade alles autisten-totebags! Ook voor niet-autisten, trouwens. Je koopt ze hier, hier en hier.

Maar wacht, er is meer! Zoals je vorige keer hebt kunnen lezen, nam ik een flinke koffer met Polaroids mee uit Japan. Een aantal daarvan was direct geclaimd door vrienden en bekenden (vooral de Instaxjes gingen als warme broodjes), een (klein) deel bleek helaas stuk. Het ergste geval was een Polaroid P die als een malle film begon uit te spugen. Kapitaalvernietiging!

Het was op zich niet heel gek dat er een paar kapotte camera’s bij zaten; Hard-Off test de oude camera’s niet, dus het was aan mij om te schudden, te luisteren en heel soms te testen met een leeg pakje. (Note to self voor volgende keer: altijd met een paar lege pakjes, een paar volle pakjes en tachtig soorten batterijen gaan shoppen.) Gelukkig heb ik wel een béétje vakkennis, dus veruit de meeste camera’s bleken top.

Ik testte met Elise en met Alex, en ruïneerde aardig wat foto’s door het pakje uit de camera te trekken en in een andere camera te stoppen. Voor elke Polaroid-cam een nieuw pakje opofferen was met dan weer net iets te veel van het goede. (PS, wil jij ook een Japans sprekende Polaroid? Check dan dit filmpje met Elise!)

Met Alex fotografeerde ik ook een deel van de vintage kleding voor in mijn shop. De kimono’s die ik uit Japan meenam moeten nog, maar voor toffe jassen en jasjes ben je bij mij aan het juiste adres. Charlotte deed haar en make-up, zoals eigenlijk altijd. Werken met Charlotte voelt niet als werk.

Toen ik woensdagochtend zat bij te komen van mijn avondje bij Mama Vita, belde ineens Nancy, mijn Japanse vriendin die kapster is in Amsterdam. “Help! We hebben vandaag een shoot maar we zitten zonder fotograaf!” Ik dacht heel even na en besloot toen maar gewoon zelf naar Amsterdam te karren. Wie zegt dat autisten niet flexibel zijn?

Nog meer spontaniteit: toen ik op een zaterdagochtend na een werkafspraak met vriendin Veerle zat te lunchen in de Hallen in Amsterdam, spotten we op de Instagram van mijn uitgever een wel héél bekend decor: ze was op een kledingruil in hetzelfde gebouw! Wij besloten even hoi te gaan zeggen, en voor we ‘t wisten kregen we bonnetjes in onze handen geduwd van iemand die wel klaar was met winkelen. Drie bonnetjes, dat betekende drie gratis items! Ik scoorde een Levi’s 501, een paar Nikes en een top. Nee, niet die van de foto.

Maar de grootste impulsieve actie was toch wel deze: ik lag op bed, en bezocht tegen beter weten in – althans, dat dacht ik – de site van Sakura House. Omdat de opzegtermijn bij Sakura House een maand is, dacht ik dat mijn beste kans op een beschikbaar appartement voor februari zo rond half december zou liggen. Toch tikte ik in: Sakura House Tomigaya. En daar was ‘ie: mijn kamer van twee jaar geleden, die fijne, in dat heerlijke rustige huis. Beschikbaar vanaf 27 januari.

Ik veerde op. “Ho! Ho!” Riemer keek me vragend aan. Ik nam plaats achter mijn computer en voerde mijn gegevens in. “Bedankt voor uw aanvraag, ons personeel neemt zsm contact met u op.” Een dag later kwam het verlossende woord: de kamer was van mij!

Dus dat is maar vast geboekt. Tot die tijd nog meer lezingen, websites en wellicht nog wat foto’s. Boek twee gaat grotendeels in Japan geschreven worden, want daar gaat het over. Mijn hoofd voelt nog steeds druk. Maar goed. Alles komt goed.