“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.

Zo ging dat dus vierenhalf jaar goed. De corona-zelftests in mijn la bereikten ongezien hun houdbaarheidsdatum, en gingen eroverheen. Maar toen François vorige week luid hoestend uit zijn bed kwam, besloot ik het laatste exemplaar in zijn richting te gooien. Google had me verteld dat vals-positieven eigenlijk niet mogelijk waren, alleen vals-negatieven, als de vloeistof was opgedroogd of de antistoffen niet meer zouden reageren of zo. Onder wat protest stak hij het stokje in zijn neus, waarna ik het braaf meerdere rondjes in het kleine beetje overgebleven vloeistof liet draaien. Drup, drup… We hoefden ons niet lang af te vragen of de test het nog wel ging doen, want vrijwel direct verscheen daar een dikke vette rode streep.

Oh shit. Corona in the house. Zou ik het ook hebben? Ik voelde me een week eerder erg moe, misschien was dat het al wel voor mij? Of zou François eerst zijn, en moest mijn lading nog komen? Ik voelde me nog prima, en François, die een paar jaar geleden ook al eens corona had gehad, voelde zich op het hoesten na ook best. Misschien had mijn vriendin gelijk, en was ik zo’n type dat nergens last van had?

Ha. Nee.

Twee dagen later begon ik me toch wat gammel te voelen. ‘s Middags had ik 0,5 graden verhoging, maar die avond tikte de thermometer al 38,8 aan. Mijn hoofd begon te bonzen en mijn lijf rilde van de kou. Bijzonder, aangezien het in Japan al weken tropisch warm is. Ook de volgende twee dagen had ik koorts en hoofdpijn. De dag erna zakte de temperatuur iets, maar toen begon het hoesten. Vervolgens werd ik duizelig, en misselijk. De koorts en hoofdpijn zijn inmiddels vertrokken, maar nog steeds ben ik moe en ruik ik vrijwel niks. Mijn passion tea van de Starbucks is plots niet te drinken, want mijn mond detecteert alleen nog maar zoet, zuur, zout en bitter. Oh en de grootste grap van alles: mijn menstruatie vond het nodig om een week vervroegd aan te treden. (Hallo lijf, waar sláát dat op?!)

Voordat ik corona kreeg, was ik vooral bang dat ziek worden mijn planning in de war zou schoppen. Vooral in 2020 en 2021, toen de Japanse grenzen dicht waren en ik ten alle tijden klaar wilde staan om het vliegtuig in te springen, was het essentieel dat ik negatief zou testen. Corona zélf, daar maakte ik me gek genoeg niet zo druk om. Tot nu.

Ik heb me namelijk in tien jaar niet zo beroerd gevoeld, en ik heb absoluut geen zin, tijd of energie om dit jaarlijks te moeten doorstaan. Ik heb een week niet kunnen werken, wat mijn plannen voor de komende tijd enorm in de war schopt. Het websiteproject waaraan ik nu werk, wilde ik eigenlijk afhebben voordat Charlotte de 19e aankomt om samen foto’s te maken. In oktober komt mijn familie langs. Dus nu moet ik de komende week keihard aan de bak, terwijl ik nog steeds fucking moe ben. Ik heb ook geen idee hoe lang dit zo blijft.

Kortom: Corona is een bitch, en ja, daar kom ik dus na vierenhalf jaar ook eens achter. Nou goed. Ik hoop dat het me hierna weer vierenhalf jaar gespaard blijft. En de groetjes.