“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.
Zo ging dat dus vierenhalf jaar goed. De corona-zelftests in mijn la bereikten ongezien hun houdbaarheidsdatum, en gingen eroverheen. Maar toen François vorige week luid hoestend uit zijn bed kwam, besloot ik het laatste exemplaar in zijn richting te gooien. Google had me verteld dat vals-positieven eigenlijk niet mogelijk waren, alleen vals-negatieven, als de vloeistof was opgedroogd of de antistoffen niet meer zouden reageren of zo. Onder wat protest stak hij het stokje in zijn neus, waarna ik het braaf meerdere rondjes in het kleine beetje overgebleven vloeistof liet draaien. Drup, drup… We hoefden ons niet lang af te vragen of de test het nog wel ging doen, want vrijwel direct verscheen daar een dikke vette rode streep.
Oh shit. Corona in the house. Zou ik het ook hebben? Ik voelde me een week eerder erg moe, misschien was dat het al wel voor mij? Of zou François eerst zijn, en moest mijn lading nog komen? Ik voelde me nog prima, en François, die een paar jaar geleden ook al eens corona had gehad, voelde zich op het hoesten na ook best. Misschien had mijn vriendin gelijk, en was ik zo’n type dat nergens last van had?
Ha. Nee.
Twee dagen later begon ik me toch wat gammel te voelen. ‘s Middags had ik 0,5 graden verhoging, maar die avond tikte de thermometer al 38,8 aan. Mijn hoofd begon te bonzen en mijn lijf rilde van de kou. Bijzonder, aangezien het in Japan al weken tropisch warm is. Ook de volgende twee dagen had ik koorts en hoofdpijn. De dag erna zakte de temperatuur iets, maar toen begon het hoesten. Vervolgens werd ik duizelig, en misselijk. De koorts en hoofdpijn zijn inmiddels vertrokken, maar nog steeds ben ik moe en ruik ik vrijwel niks. Mijn passion tea van de Starbucks is plots niet te drinken, want mijn mond detecteert alleen nog maar zoet, zuur, zout en bitter. Oh en de grootste grap van alles: mijn menstruatie vond het nodig om een week vervroegd aan te treden. (Hallo lijf, waar sláát dat op?!)
Voordat ik corona kreeg, was ik vooral bang dat ziek worden mijn planning in de war zou schoppen. Vooral in 2020 en 2021, toen de Japanse grenzen dicht waren en ik ten alle tijden klaar wilde staan om het vliegtuig in te springen, was het essentieel dat ik negatief zou testen. Corona zélf, daar maakte ik me gek genoeg niet zo druk om. Tot nu.
Ik heb me namelijk in tien jaar niet zo beroerd gevoeld, en ik heb absoluut geen zin, tijd of energie om dit jaarlijks te moeten doorstaan. Ik heb een week niet kunnen werken, wat mijn plannen voor de komende tijd enorm in de war schopt. Het websiteproject waaraan ik nu werk, wilde ik eigenlijk afhebben voordat Charlotte de 19e aankomt om samen foto’s te maken. In oktober komt mijn familie langs. Dus nu moet ik de komende week keihard aan de bak, terwijl ik nog steeds fucking moe ben. Ik heb ook geen idee hoe lang dit zo blijft.
Kortom: Corona is een bitch, en ja, daar kom ik dus na vierenhalf jaar ook eens achter. Nou goed. Ik hoop dat het me hierna weer vierenhalf jaar gespaard blijft. En de groetjes.
Related posts
Vuurwerk
Heel af en toe kijk ik op Threads, Zuckerbergs antwoord op Twitter. Nu weten we allemaal dat mensen op Twitter (oké, oké, X) in bubbels terechtkomen, maar Threads is nog vele malen erger. Het algoritme dat mij er posts voorschotelt, denkt dat ik geïnteresseerd ben in precies twee dingen: autisme en Japan. En zo bestaat 50% van mijn feed uit edgy takes vanuit de autistische “community”, en de andere helft uit domme vragen (“Hoeveel geld heb ik nodig voor een vakantie van twee weken in Tokio?” – Eh, weet ik veel, wat wil je doen?) en nog dommere statements (“Mannen in Japan dragen nooit een korte broek, dan zie je beenhaar en dat is echt goor!” – Euh, ik zag er net nog een stuk of tien in de trein, nobody cares?) over Japan.
Ik ging naar een bijeenkomst voor autistische meiden in Japan
Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd door Kohei Kato, een autisme-researcher verbonden aan Tokyo Gakugei University, die ook als editorial manager bij de Japanse uitgever Kaneko Shobo werkt. Hij zei me meteen dat ik niet te veel moest verwachten, maar hij wilde eens kennismaken. Hij gaf me twee boeken van zijn uitgeverij over autisme bij meisjes en vrouwen, in het Japans. Ik heb de boeken nog niet gelezen (zo goed is mijn Japans helaas nog niet), maar de titels waren veelbelovend – deze boeken gingen over camouflage, ofwel, maskeren.
Waarom infodumpen misschien toch niet de beste love language is
Een meisje praat tegen de camera in een korte clip die gemaakt is voor platformen als Instagram en TikTok. “Mensen denken vaak dat wij autisten egocentrisch zijn, omdat we jouw zielige verhaal beantwoorden met een vergelijkbaar verhaal uit ons eigen leven – maar dit is hoe wij empathie tonen!” Even later verschijnt er een vrolijk gekleurd plaatje in mijn feed: “Infodumpen is mijn autistische love language”. We moeten het normaliseren, want zo laten autistische mensen zien dat ze van je houden, aldus de veelvuldig gedeelde post.
De Ikea-haters
“Ikea-meubels zijn niet gemaakt om te verhuizen. Dan gaan ze kapot.” De Japanse meneer van het transportbedrijf keek moeizaam. Hij sprak in het Japans tegen Google Translate, waarna zijn telefoon de vertaling in het Nederlands uitspuugde. Even ervoor had hij gevraagd of al mijn spul van Ikea was, waarop ik opgewekt met “ja” antwoordde. Ik hou van Ikea. Japanners niet.
Buongiorno en konnichiwa
Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…