In Japan wonen. Ik nam het mezelf voor, in 2008, net nadat ik voor het eerst kennis had gemaakt met Harajuku. Mijn relatie met Arthur was net uit, en in een opwelling kocht ik een ticket om bij Maan te gaan logeren. Maan zat in Tokio. Ik had haar nog maar twee of drie keer gezien, maar goed, yolo avant la lettre en zo. Eenmaal terug in Amsterdam, waar ik tijdelijk woonde, belde ik mijn moeder en vertelde ik haar over mijn plannen. “Ik ga in Japan wonen. Daar fotograferen. Let maar op.”

Ik ging in Japan fotograferen, dat zeker. In eerste instantie in de vorm van een fotoreis from hell, met een styliste (of moet ik zeggen “slang”?) die alles wat er maar verkeerd ging op mij probeerde af te schuiven. Er ging een hoop verkeerd, zeker, maar dat lag vooral aan onze over-fanatieke planning; ik denk dat een Japanner nog zou schrikken van onze werkethos.

Die planning was overigens het gevolg van de wens van styliste en visagiste om ook nog eens rijk te worden van deze reis. Dat was nooit mijn doel. Ik wilde gewoon foto’s maken, het liefst mijn kosten een beetje terugverdienen, en dat was dat. Uiteindelijk lukte dat nog niet eens: het model en Maan (mijn assistent) moesten betaald worden, dus ik bleef met verlies achter.

Niet veel later ben ik voor een paar dagen teruggevlogen naar Japan. Ik wilde het “goedmaken” met mijn lievelingsland, zodat ik niet voor eeuwig met een naar gevoel aan Tokio zou terugdenken. Tijdens dat tripje ontmoette ik de mensen van de Japanse ElleGirl!, al heb ik uiteindelijk helaas nooit met ze samengewerkt.

Tijdens mijn relatie met ex M. bezochten we samen Japan. Ik zou een maand blijven: om te kijken of het beviel, én om twee shoots voor Girlz! te doen. Ik had een kamer van Sakura House geregeld, in Harajuku, waar ex M. geen goed woord voor over had. Het was niet luxe, hij had er meer van verwacht, oh enne, Japan, leuk en aardig, maar hij hoefde er niet per sé nog een keer heen. Ik was destijds angstig en afhankelijk, dus na die maand ging ik terug, terwijl ik mijn plannen in de ijskast zette. “Wie drie maanden in het buitenland gaat zitten, moet gewoon geen relatie aangaan”, aldus M.

Vanwege mijn werk voor Fashionmilk en mijn connecties in modellenland had ik wel het tofste bijbaantje ooit gescoord: Coördinator Netherlands voor Japans modellenbureau Donna Models. Zo leerde ik Kei kennen. Zij kwam naar Nederland, ik regelde dat de halve Nederlandse modellenpopulatie kwam opdraven in mijn studio. Zij maakte castingfilmpjes, ik foto’s, en op basis van dat materiaal werd besloten welke modellen een contract in Tokio aangeboden kregen. Met Romy ben ik zelfs meegevlogen, omdat ze pas zestien was. Helaas, toen Kei moeder werd en stopte bij Donna, hield voor mij het baantje ook op. Vrienden zijn we altijd gebleven.

En toen kwam Riemer. We boekten onze vakantie naar Tokio nog voordat we “Facebook Official” werden. We gingen, een ruime week, en Riemer vond het super! Ik begon weer te dromen. In het voorjaar van 2016 bleef ik zes weken in Japan. Charlotte kwam logeren, en ook Riemer kwam een dikke week langs. Ik vloog nog eventjes naar Hongkong, ik ontmoette Charis (ironisch genoeg niet in Hongkong maar in Tokio!), maakte vrij werk met Anne, reisde met Jeske naar Nagoya en ik schoot de Sakura Blossom-campagne voor SuitSuit.

In het najaar van 2016 was ik er weer, net als in het voorjaar van 2017. Drie maanden bleef ik toen. Ik woonde in Harajuku en in Meguro, wat ik bij nader inzien niet het allerbeste idee vond, want mijn huis lag net iets te ver van het station. Het leerde me wel wat ik belangrijk vind: mijn huisje in Meguro was de inspiratie voor mijn huisje in Den Haag. Tiny. Alleen. Maar dan wél dichtbij openbaar vervoer.

In het najaar van 2017 verhuisde ik, dus toen was er even geen budget voor Japan. Maar begin 2018 kon ik weer drie maanden naar mijn favoriete plek. Ik maakte er onder andere de serie interviews die je deze week kon lezen. Iedereen zag hoe gelukkig ik in Japan was, en vroeg zich af waarom ik er niet ging wonen. Ik heb erover nagedacht, en dit is mijn antwoord: ik denk dat een à twee tripjes per jaar precies genoeg is.

Sowieso vanwege het juridische gedeelte. Om langer dan drie maanden in Japan te mogen verblijven, heb je een visum nodig. (Als toerist krijg je een soort 90-dagen-free-sticker.) Om een visum te bemachtigen, bijvoorbeeld als artist, moet je aantonen dat je jezelf kunt onderhouden. Meestal is dat middels een contract bij een werkgever. Die heb ik niet.

Nu zou je kunnen denken: “Maarre, kan Donna Models je niet inhuren en overvliegen?” In principe wel, dat doen ze met hun modellen ook all the time. Maar ik ben fotograaf, geen model, dus van mij verwachten ze ietsje meer. Dat ik Japans spreek, bijvoorbeeld. En tja, ik mag dan les volgen, mijn Japans is nog niet om over naar huis te schrijven. Verder twijfel ik eraan of ik zoiets wel moet willen. Een contract bij Donna maakt mij min of meer slaaf van Donna, en ik weet nog al te goed hoe hard ze me altijd lieten werken toen ik coördinator was.

Daar komt bij dat ik niet voor altijd wil fotograferen. Ik ben steeds meer met websites bezig, en daar haal ik ook ontzettend veel plezier uit. Ik ben met een boek bezig. Ik heb een blog. Kortom, ik doe ook nog heel veel andere dingen. Al is dat ook meteen een plus, want schrijven of websites bouwen kan overal.

Maar dan is daar nog punt twee: vrienden en familie. Zoals Charlotte in haar interview ook zegt, de afstand tussen jou en je vriendinnen thuis groeit. En natuurlijk, er is FaceTime, maar toch. Riemer werkt in Nederland, en zou eerder naar San Francisco dan naar Tokio willen verhuizen. Hij komt graag langs, maar dat kan ook niet elke maand. Verder ben ik best happy met mijn Haagse huisje eigenlijk.

Kortom: voor nu is dit precies goed. Als ik genoeg kan sparen om elk jaar een tijd in Japan door te brengen, en misschien het zwaartepunt van mijn werk nog iets kan verleggen, zodat ik ook in Japan gewoon door kan verdienen, vind ik dit helemaal prima. Haat ik het Nederlandse OV? Natuurlijk. Mis ik het eten, de beleefdheid, het gemak van alles? Sure. Maar mis ik Loetje, samen The Voice kijken op de bank met een zak Chipitos, mijn broertje, mijn extended klerenkast en de fotostudio in Lelystad als ik in Tokio zit? Hell yes. Dus ik pendel. And that’s allright.