Welkom bij deel twee van mijn jaaroverzicht! Het is aan te raden om eerst het eerste deel te lezen, tenzij je een of andere barbaar bent of zo. In dit overzicht gaan we verder waar we gebleven waren, namelijk in Nederland, in juli.
Juli
Voordat ik vertrok uit Nederland, had ik een meeting met Cynthia over ons gezamenlijke project. Toeps x Structuurjunkie komt als het goed is midden volgend jaar uit, maar het zou natuurlijk hilarisch zijn als de planner der planners straks vertraging oploopt. Goed, eerst maar eens naar Zwolle voor een brainstormsessie. (Zwolle, zo kom je er nooit…)
Terug in Japan was het even wennen: De Japanse zomer was in al z’n hevigheid losgebarsten, dus het kwik tikte regelmatig 37 graden aan. Dat is warm, kan ik je vertellen.
Het leuke van in Japan wonen is dat je spontaan met andere Nederlanders kunt afspreken, enkel omdat zij hier ook zijn. Zo ontmoette ik Yvonne, die ik al wel kende van Instagram, maar nu dus ook in het echt. Ze woont niet in Japan, maar is er ontzettend vaak. En ze doet me denken aan een soort… Oudere versie van mezelf? In positieve zin bedoel ik dan hè!
Yvonne schrijft ook, en houdt net als ik van kringloop-shoppen. Al gingen we deze keer naar een speciale Starbucks waar ze gebarentaal spreken, en bezochten we daarna een oude shinkansen, die zomaar ergens naast een gemeentehuis geparkeerd staat, en waar je gewoon naar binnen mag!
In juli verhuisde ik het bed van mijn kantoor naar François’ voormalige kattenkamer (nu Toeps-kamer). En niet alleen mijn bed, nu ik toch bezig was, liet ik de verhuizers ook meteen een aantal kasten en andere meubels meenemen. De knoop was doorgehakt: Ik verhuisde nu vast deze spullen, en zou dan later, na mijn visumverlenging, volledig verhuizen.
Dat zit zo: Voor mijn visum moet ik een apart kantoor hebben. Daarom had ik, naast mijn gekochte appartement, in hetzelfde gebouw ook een unit gehuurd. Daar woonde ik. Om dat appartement te kunnen opzeggen, moest ik me eerst officieel bij François inschrijven. Maar ik moest ook mijn visum verlengen, en om nu middenin die procedure van adres te veranderen, met alle administratieve rompslomp van dien, leek me niet zo handig. Dus wij besloten het rustig aan te doen – dat is sowieso wel slim natuurlijk – en te beginnen met een paar meubels. De rest zou dan later dat jaar volgen.
Over dat visum gesproken: Ze willen hiervoor elk jaar een nieuwe pasfoto, dus ik ging in de zengende zomerhitte een pasfotohokje in – dresscode Zoom-chique.
Augustus
François lag eind juli en begin augustus met zijn Franse vrienden in een Frans zwembad, terwijl ik in Hachioji verder werkte aan de appartementen-reoganisatie. In een opwelling had ik besloten om in september Charlotte over te laten komen, zodat we samen nieuwe foto’s konden maken – om mijn boeken te promoten, maar ook omdat het gewoon gezellig is! Ik had bedacht dat zij wel in mijn oude appartement kon logeren, als ik intussen mijn kantoor van een nieuwe slaapplek voor mezelf zou voorzien. Ik verplaatste de tatamimatten van boven naar beneden, en bestelde opvouwbare Ikea-matrassen.
Ook in François’ huis kluste ik wat. Zo maakte ik kussenhoezen van een oude kimono en een vintage dekbedovertrek.
Helaas mocht ik in augustus ook voor het eerst kennismaken met Corrie. François begon. Hij was aan het hoesten en snotteren, en ik gooide voor de grap een coronatest naar hem. Die bleek positief (oh shit!) en toen wist ik dat ik enkele dagen later ook de pineut zou zijn. Ik heb bijna een week totaal beroerd in bed gelegen. Nee, ik kan het niet aanraden.
September
Omdat ik met Charlotte foto’s en videos wilde maken, had ik een nieuwe lens gekocht (gewoon zo’n simpele 50 millimeter, die had ik ooit al wel maar die had ik weggegeven met m’n oude camera) en een setje microfoons (de Godox WEC Kit2, aanrader!) die zowel met mijn camera als met mijn telefoon kunnen opnemen. Om deze apparatuur te testen, maakte ik samen met Olga een video (en wat foto’s) in Shinjuku Park.
En toen was het tijd om Charlotte op te halen! Ik pakte de trein naar Narita, waar we de eerste nacht ook in een hotel zouden verblijven. We wilden namelijk onder andere foto’s maken bij het Naritasan tempelcomplex. Na die eerste nacht logeerde Charlotte bij mij, totdat we, twee dagen voor haar vertrek, nog een minitripje naar Fujisan maakten. Over dit avontuur schreef ik deze blog, waarin je het verhaal uitgebreider kunt lezen.
Je hebt waarschijnlijk al wat content voorbij zien komen. Zo wilde ik graag een reel maken die het contrast laat zien tussen het beeld dat je misschien van me hebt op sociale media, versus de momenten die je níet zit. Voor alle mensen die nog steeds “Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit” zeggen. Charlotte nam ook de Italiaanse versie van mijn boek mee, dus we maakten een paar korte filmpjes waarin ik alle vier de boeken laat zien.
Ik heb nog veel meer foto’s te bewerken van onze shoots, maar de beelden die we bij Sagamiko maakten zijn zo zomers, dat ik liever nog even wacht met posten. Al kon ik natuurlijk niet wachten om mijn waterfiets-moment te delen.
Oktober
Oktober begon met een weekendje quality time voor François en mij. We boekten een hotel en pakten de Saphir Odoriko-trein voor een klein uitje naar Atami.
En toen begon het grote bezoekuur. In oktober kwam namelijk eerst mijn familie naar Japan, en daarna Riemer. We hadden het bewust zo gepand dat hun bezoeken elkaar zouden overlappen, zodat we met z’n allen naar Disneyland konden.
Maar nog voordat Riemer naar Japan kwam, besloten we samen officieel onze status te wijzigen. Iets meer dan negen jaar geleden werden we Facebook-official omdat we een reis naar Japan hadden geboekt; deze reis werd een soort afscheidstournee. Een “ja, het is nu toch al geboekt”, maar ook een “we blijven gewoon goede vrienden!” Dat waren we eigenlijk ook al een hele tijd, en het werd tijd om het label daarop aan te passen. Al is het dan ineens wel weer triestig, of zo.
Hè, maar je bent toch al vet lang met François, hoe zit dat dan?! Nou kijk, het begon als een open relatie, of eigenlijk twee open relaties. Met Riemer had ik al tijden geen fysieke relatie meer, maar we hielden al die tijd het label aan… Totdat we allebei serieus stappen in andere richtingen begonnen te zetten. Toen werd het tijd om de boel eens ter herevalueren. Meer over het open relatie-gedoe lees je in deze oude blog.
Maar goed, eerst kwam dus de fam. Met hen ging ik naar TeamLab, Mt. Takao, Kyoto en Nara (reel hier). Vanuit Nara karde ik direct door naar Osaka, om daar de volgende ochtend vroeg een binnenlandse vlucht naar Narita te pakken, waar Riemer ongeveer gelijktijdig aankwam. Maf plan, maar het werkte perfect.
November
Al tijdens mijn reis met Riemer kreeg ik goed nieuws: mijn zairyu card (aka visum) was weer met een jaar verlengd! Dus nog tijdens de reis stuurde ik het oude pasje op, waarna ongeveer een week later mijn nieuwe pas werd thuisbezorgd.
Ik had me voorgenomen de hele maand november rustig aan te doen. Ik moest leren voor de JLPT, het Japanse examen (N3) waarvoor ik me voor de lol had ingeschreven. Verder had ik eindelijk mijn huur opgezegd, dus het appartement op de tiende verdieping moest leeg. “Eh, Toeps, dat is toch niet rustig aan dan?” Nee, daar kwam ik ook achter.
Zo’n appartement opleveren is geen feestje. Allereerst ben ik nog altijd verbaasd hoe ik zoveel zooi heb kunnen verzamelen in twee jaar tijd, maar dan, die #$%&!-clowns van Facebook Marketplace. Plots niet meer antwoorden, niet komen opdagen, domme vragen stellen… (“Waar is het?” In Hachioji, dat staat ook al in de advertentie. “Oh, dat is te ver…”) Dat is dus een wereldwijd fenomeen. Of in ieder geval, een fenomeen in de gaijin-groepen op Facebook.
December
Op 1 december zou ik de JLPT hebben. Maar uiteindelijk besloot ik om niet naar het examen te gaan. Ik wist dat mijn niveau nog niet hoog genoeg was, en normaal gesproken zou ik dan waarschijnlijk gewoon gaan voor de ervaring, maar dat leek me nu niet verstandig; ik wist hoe overprikkelend het de vorige keer was (vooral de bus terug, volgepakt met uitgelaten studenten waarvan je je afvraagt hoe het kan dat ze ook maar íets van Japans beheersen, als hun culturele integratie zo slecht is), en ik had de volgende dag iets belangrijks te doen. Of nou ja, iets leuks. Iets waarbij ik niet al helemaal dood en overprikkeld wilde aankomen. Ik ging namelijk met de Sunrise Izumo naar Maan!
Maan verbleef drie maanden in Yunotsu, een klein dorpje aan de Japanse westkust, in het kader van een Artist-in-Residence. Het dorp wil zich graag op de kaart zetten als arts and crafts hotspot, vandaar.
Yunotsu ligt op zo’n 40 minuten treinen van Izumo, al gaat die trein wel maar vijf keer per dag. De eerste dag kwam Maan naar mij in Izumo. Zij had een leenauto van de organisatie en daarmee gingen we de lokale kringloopwinkels af. En omdat we toch in de buurt waren, bezochten we Matsue Vogel Park (ja, dat heet echt zo, nee, dat is Duits).
Op de tweede dag kwam ik naar Maan toe. Althans, ze moest ze me ophalen van Gotsu, een station een stukje verderop; de sneltrein stopte die ochtend namelijk niet in Yunotsu. We bezochten een onsen (hot spring), aten heerlijk vers Japans eten en daarna liet Maan me haar huis, het dorp en het strand zien.
Op de laatste dag gingen we op zoek naar souvenirs en bezochten we Izumo Taisha, een beroemde schrijn.
Ik had mijn Instax-camera meegenomen, dus dat leverde ook nog wat leuke kiekjes op. In de trein terug naar huis monteerde ik een reel, die je hier kunt bekijken.
De laatste missie voor 2024 was het in elkaar zetten van een groot, nieuw Ikea-tv-meubel. Ik bestelde aanvankelijk de verkeerde kast, dus hoewel zaterdag alles netjes thuisbezorgd was, en ik vast het eerste deel kon bouwen, moesten we zondag alsnog met een huurauto richting Ikea om een pakket om te ruilen. Yes, I am very smart.
De balans opmaken
Goed, dat was 2024. François is vanmorgen vertrokken richting Frankrijk, waar hij ongeveer drie weken zal blijven. Ik heb vervolgens meteen het hele huis gereorganiseerd (nee hoor schatje, valt wel mee, geen zorgen!) en de komende dagen heb ik me voorgenomen het dan eindelijk eens écht rustig aan te doen. Zal wel weer niks van komen.
In maart/april 2025 ben ik twee weken in Nederland. Ik geef een talk in het kader van autismeweek, ik heb werkmeetings en ik zal waarschijnlijk wat mensen op de foto zetten. En met Elyse ga ik naar een K3-show – nu al zin in!
Ik zal deze keer niet bij Riemer logeren, maar in hotels, en bij mijn broertje, en ik merk dat ik daar nog heel erg aan moet wennen. En ook praktisch gezien is het lastig; sleep ik dan de hele tijd mijn koffer van hot naar her? En hoe kan ik nu de tigste drukken van mijn boek ontvangen, of dingen op Vinted kopen/verkopen…? Ik heb nog een halve doos met Starbucks-kopjes en -tumblers liggen, lol. Ik weet ook niet zo goed wat ik wel en niet van Riemer kan vragen nu, en dat maakt mij altijd heel lomp en onhandig. En zelfs nu ik dit opschrijf, besef ik dat het overkomt alsof ik een of andere profiteur ben die lekker je garagebox wil volplempen, maar dat is het niet. Mijn hoofd loopt gewoon vast op zulke dingen. (Zelfs bij het boeken van de hotels liep ik al behoorlijk vast, al is dat nu op twee dagen na geregeld.)
En dan werk. Wat gaan we doen, komend jaar? “Ik wil gewoon even lekker rustig websites bouwen!”, zei ik laatst tegen François. Grappig, want afgelopen zomer klaagde ik juist dat ik dat niet wilde. Dat ik de hele dag achter mijn computer zat, en dat ik dan net zo goed niet in Japan had kunnen gaan wonen. Het zal er wel weer op neerkomen dat BaLaNs dE KeY is. Dus wat willen we volgend jaar? Balans. Lol. Oké Toeps. Sure.