François en ik stonden in de rij voor de Starbucks in het winkelcentrum van station Keio-Hachioji, toen zijn oog viel op een poster. Zo’n vel met grote rode en gele letters, en iets in het Japans dat zich liet vertalen als “opheffingsuitverkoop”. Ik had de poster al vaker gezien, maar omdat mijn hersenen Japans nog steeds niet automatisch vertalen, had ik er er geen seconde over nagedacht, en aangenomen dat het de zoveelste reclameposter was. Maar François z’n Japans is beter, dus hij vroeg de barista: “Opheffingsuitverkoop?” – “Ja,” zei de barista, “alles gaat dicht op 31 maart. Wij gaan ook weg, het hele gebouw gaat leeg.”

W…w…wat?!

Thuis zwengelde ik google aan. Ik vond nieuwsartikelen over het gebouw, en dat het dicht ging, omdat er serieuze werkzaamheden aan de core moesten plaatsvinden. In aardbevingsland Japan is dat belangrijk, dus dat snap ik wel. Maar jeetje. Het winkelcentrum is elf verdiepingen hoog, met op de bovenste twee verdiepingen restaurants, in de kelder een verswinkel, op de tweede verdieping een McDonalds en op de begaande grond een Starbucks en een nep-Franse bakkerij. Verder zitten er kledingwinkels, een muziekwinkel, een treingoodies-winkel en de Japanse versie van Euroland, de Daiso. En dat gaat volgende week dus allemaal dicht.

Toen ik vorige week bij de Daiso was, waren er al stukken van de winkel afgeschermd. Omdat er geen nieuwe voorraad meer binnenkomt, oogde de winkel leeg. De kledingwinkeltjes hebben tot wel 70% korting en ineens snap ik ook waarom ze de tweede verdieping, nadat er een winkel was vertrokken, gewoon vol hebben gezet met gachapon – van die Japanse apparaten waar je een muntje in gooit om vervolgens aan een knop te draaien en er een speeltje uit te krijgen.

Zoals jullie misschien wel weten, is Starbucks zo ongeveer mijn leven. Het is mijn veilige plek, maar ook een reden om op avontuur te gaan. In de Starbucks-app verzamel ik medailles voor elke Japanse prefectuur (provincie), en een Starbucks-filiaal in een bijzonder of oud gebouw is voor mij een reisje waard. Nu is de Starbucks in dit station verre van bijzonder. Maar het was de Starbucks het dichtst bij mijn huis, en dus de plek waar ik, zo zie ik in mijn app, meer dan 200 keer ben geweest. Dit was de plek waar ik stapels papier met boekcorrecties heb doorgenomen, waar ik thuiskwam na een lange reis uit Nederland, waar ik soms vlak voor sluitingstijd nog even ging zitten om mijn hoofd leeg te maken. Dit was de winkel waar ik mijn Japans oefende, waar de staff mijn bestelling kende en complimentjes uitdeelde als ik met een toffe nieuwe tumbler of outfit aan de balie stond.

Aankomende zondag sluit ‘ie. Natuurlijk ga ik nog even langs, en ik ben bang dat ik zelfs een traantje zal laten. Er zitten drie andere Starbucks-filialen op vijf minuten lopen van deze, maar toch. Niet hetzelfde.