Vorige maand schreef ik een blogje over plannen en opties. Inmiddels ben ik net zo’n religieus aanhanger van het opties-concept als van de KonMari-methode: stoppen met plannen is geweldig! Eigenlijk werkt het ook gewoon als KonMari. Je doet wat joy sparkt, en wat geen joy sparkt, nou ja, eh, dat doe je dus niet.

En wat sparkt er joy? Websites bouwen, bijvoorbeeld! Na de cleane maar tegelijkertijd kawaii-e (wat eigenlijk dubbelop is, want de laatste i van kawaii doet eigenlijk precies wat de -e doet) site van Charlotte (zie hieronder, hij is nog niet live), begon ik aan een nieuwe site voor mezelf.

Huh wat, een nieuwe site voor jezelf? Had jij niet pas nog een nieuwe site gebouwd? Jazeker, en dat vond ik zó leuk, dat ik nog veel meer sites wil bouwen. Dus ik ben begonnen aan een website voor mijn website-business. Binnenkort online, maar toen ik de papieren schets op Insta-stories postte kwam daar al een eerste klant uit. Joepie!

Omdat mijn website-website natuurlijk z’n eigen beste verkooppraatje moet zijn, en stiekem omdat ik gewoon een nerd ben die alles perfect wil hebben, zit ik nu al dagen te leren, te lezen en te knutselen. Elke dag weer kijk ik naar mijn could-do-list, zoals iemand ‘m noemde, en kies ik voor coden.

Het is evident dat mijn studie CMD nog steeds z’n vruchten afwerpt, maar ook van dat jaar Nyenrode heb ik nog altijd profijt. Toen ik vorige week een brief op de mat kreeg van onze voormalige verhuurder, of we even 123,- aan servicekosten wilden bijbetalen, kon ik de skills die ik daar opdeed weer eens heerlijk inzetten.

Wat bleek namelijk? De sneaky verhuurder had de servicekosten verhoogd met de kostenpost “onderhoud airco/ventilatie/lift”. Die kosten werden voorheen nooit als servicekosten doorberekend, zo bleek ook uit mijn oude huurcontract, dat gelukkig nog altijd in mijn map “bewaren” zat.

Dat deze kosten eerder niet waren doorberekend, had een logische reden: het mág helemaal niet! Installaties als airco-systemen zijn, zoals de wetgever dat mooi noemt, “aard- en nagelvast verbonden aan de woning”, en worden daarom als onroerend goed gezien. In lekentaal: die shit zit vast aan je huis, hoort dus bij je huis, dus daar betaal je al huur voor! Ik stuurde een brief met het verzoek deze kosten te schrappen, waarna er een bedrag van 105 euro in mijn voordeel overbleef. Of ze dat even binnen 14 dagen wilden overmaken, bitte.

Ze sputterden nog even tegen, maar na een tweede brief met nóg meer wetsartikelen, vetgedrukte kernwoorden en het woord “huurcommissie”, had ik plots gisteren het geld op mijn rekening. Geld waar ik anders nooit meer naar had omgekeken. En bedankt!

Behalve coderen en boze brieven schrijven deed ik deze week nog iets anders: foto’s maken! Niet voor een klant of zo, maar samen met Aafke en Charlotte, voor United Wardrobe. Met andere woorden: we ruimden (KonMari!) onze kledingkast op, en verkopen de kleren! Natuurlijk verkoopt de boel een stuk beter met mooie foto’s, dusse… Strike a pose!

Mijn United Wardrobe vind je hier, die van Aafke hier. Charlotte verkocht niks, maar was model voor Aafkes te kleine jurkjes en ging naar huis met een polkadot-trui uit mijn verkoopstapel.

Dan was er deze week nog dat artikel. Je weet wel, het artikel waarvoor ik in mijn laatste week in Japan zes Nederlandse dames fotografeerde en interviewde. Het zou geplaatst worden op de website van een online vrouwenplatform, maar dat gaat uiteindelijk toch niet gebeuren.

Er moest nog een hoop aan worden veranderd om het journalistiek te maken. Althans, dat vond de redactrice. Ze mailde me aanwijzingen: dit minder, dat méér… En hoewel ik in eerste instantie zei dat ik ermee aan de slag zou gaan, ging ik steeds meer twijfelen: is dit nog wel het verhaal dat ik wilde maken?

Ik praatte erover met een paar goede vrienden, waarbij één van hen me herinnerde aan mijn eigen adagium: “Does it spark joy?” Eh, nee. Ik zou me drie dagen zitten opvreten van frustratie, en dan zou ik wellicht een verhaal afleveren waar niet alleen ik, maar ook de zes meiden niet achter staan.

Dus ik besloot, hoe moeilijk dat ook was, een keuze te maken: de interviews komen niet als artikel op de betreffende website, maar als een serie van vijf op mijn blog. Maandag de eerste.

Tijdens een dinertje met Riemer, waarin ik de oren van z’n kop kletste over css en php, besefte ik het ineens: ik heb eindelijk door hoe het werkt. Leven. Werken. Naar mezelf luisteren. Toen ik terugkwam uit Japan heb ik me voorgenomen mezelf nooit meer zo te overbelasten als voordat ik wegging, en het lukt me gewoon!

Door niet meer te plannen, maar in plaats daarvan met opties te werken, luister ik beter naar mezelf. Ik kies bewust vóór dingen, of zoals Marie Kondo zegt: “Decide what to keep, not what to discard.” Als je besluit wat je wil doen, elke dag opnieuw, dan wordt vanzelf duidelijk wat je dus níet wil doen.

Voor het eerst in een lange tijd heb ik het idee dat ik het aankan. And it feels good.