Hallo, long time no blog. Ik ben nu twee weken in Japan, tijd voor een stukje. Ook een beetje omdat mijn hoofd vastloopt, maar dat kennen we nu wel. Vorig jaar schreef ik ook zoiets. Ik word een beetje moe van de voorspelbaarheid van mezelf.

De eerste week hier heb ik mezelf wat tijd gegeven om aan de overgang te wennen. Ha, nee, dat is eigenlijk helemaal niet waar – in de eerste week dat ik hier was heb ik een beginnetje gemaakt aan de website die ik voor Aafke aan het bouwen ben, én aan de drie fotoseries die ik nog moet bewerken. Allemaal tegelijk. Want vanavond komt Charis logeren, en dan kan ik niks doen dus dan moet alles af zijn! Zo dacht ik. Bleek niks van te kloppen natuurlijk. Maar zo ben ik.

Geheim

Twee van die fotoseries zijn voor een nieuw project. Ik haat het enorm als bloggers dit doen, maar ze zijn voor een geheim project. Ik ben er al een aardig tijdje mee bezig, samen met anderen, maar ik kan er weinig over schrijven. Mendokusai, zouden ze in Japan zeggen. Irritant, vervelend, lastig.

De afgelopen maanden stonden vooral in het teken van ZML. Ook daarover kon ik niet al te veel schrijven. Dit wordt dus een blogpost van niks, waarin ik ga bitchen over een tweesprong in mijn leven, terwijl niemand weet waar ik over praat, en dus ook niemand me van advies kan voorzien. Afijn.

First world problems

Laat ik het wat breder trekken dan. Ik droom ervan de wereld over te reizen. Hier in Japan te werken, en misschien ook in Hongkong of elders in Azië. En nu het erop lijkt dat dat kan, word ik bang. “Maar stel dat het een totaal fiasco wordt!” En Riemer, die gaat niet mee. Die blijft thuis. We wilden sowieso al anders gaan wonen, maar we weten nog steeds niet helemaal wat het plan wordt. Het hangt ook af van het wereldreis-plan, namelijk. En ZML? Ja, nee, dat gaat natuurlijk ook lastig vanaf de andere kant van de wereld.

Maar dan zit ik hier dus aan die foto’s te werken, aan het geheime project te werken. En dan komt mijn perfectionisme de kop opsteken. Dan zit ik dagen te prutsen aan details, omdat het hele project veel te belangrijk aan het worden is. “Maar moeten we dan ook niet nog dít, en ook niet nog dát?” Nee, zegt mijn pragmatische stemmetje. Dat hoeft allemaal niet. Je moet ook nog tijd hebben om te ontspannen. Het moet wel léuk blijven. Want ja, als het niet leuk is, dan kan ik net zo goed gewoon thuis blijven straks, en doorgaan met wat ik altijd al deed.

Thuiskomen vs. thuis zijn

En dan is het plots eenzaam hier, hoor. Dan mis ik iemand tegen wie ik kan praten, bij wie ik even kan ontspannen en mijn hoofd kan uitzetten. Ja, natuurlijk, er is Facetime, maar da’s toch niet hetzelfde. Met Facetime heb je effectieve geprekken. Als je klaar bent, hang je op. Met iemand op de bank hangen is anders. Dan zijn het soms juist de stiltes die fijn zijn.

Daar weegt tegenop dat Japan nog altijd heerlijk is. Hoe de mensen hier met elkaar omgaan, hoe alles hier geregeld is… Het voelt als thuiskomen. Alsof het zo hóórt, maar ze dat aan de andere kant van de wereld niet snappen. En dan denk ik weer: Ja, we gaan ervoor.

Scyters vangen

“Misschien moet je het allemaal wat minder belangrijk maken”, zegt het pragmatische stemmetje. “Maar hallo, het is mijn léven!”, zegt de stresskip. “Het hoeft niet allemaal leuk te zijn”, zegt de pragmaticus. Ik weet dat het pragmatische stemmetje gelijk heeft. En dat overmatig nadenken en stressen de boel alleen maar verpesten. Waarom lukt het me dan toch steeds niet mijn hoofd uit te zetten?

Ik pak mijn telefoon en ga op zoek naar een parkje. Er zitten Scyters, volgens de Pokémon GO-kaart. Ik vind een Scyter maar ook iets anders: serene rust. “Ik wil hier wonen”, verzucht ik. Direct is het gedaan met de rust en begint de maalstroom opnieuw. Nog maar een paar Scyters vangen.

_{Disclaimer: Ik ben me ervan bewust dat dit een gigantisch first world problem is, dat ik een statistiekje ben geworden, een dertigersdilemma, een hipster die, net als alle andere hipsters, een digital nomad wil zijn. Ik vind mezelf doodvermoeiend. Maar ik wil het toch.}