Een tijdje geleden heb ik mijn persoonlijke Facebook-profiel verwijderd. Ik was er klaar mee. Niet zo zeer de privacyschendingen (ook erg, maar ik heb net zo min vertrouwen in Apple en Google, en ik zal toch computers moeten blijven gebruiken), maar de algoritmes, de waardeloze content en de tijdverspilling waren doorslaggevende factoren. En ja, stiekem toch ook de druk die sociale media met zich meebrengen.

Mezelf, curated

“Ach, stel je niet zo aan!”, dacht ik altijd, als ik mensen hoorde zeggen dat “iedereen op Facebook het altijd maar leuk heeft”, en dat ze daarvan ongelukkig werden. Ik vind het ook niet helemaal waar; bij mij op Facebook had lang niet iedereen het altijd maar leuk. De meeste mensen waren behoorlijk eerlijk, ook over zaken als depressies en zo.

Toch heb ik de laatste tijd ondervonden dat sociale media me meer doen dan ik dacht. Niet zo zeer de heppie-de-peppie posts van anderen – nee, de manier waarop ik naar mezelf keek. Ik bekeek mijn eigen profiel alsof ik een buitenstaander was, en dacht: “Hmm Toeps, nu moet je misschien toch eens wat leuks gaan posten over je reis.” Maar niet te veel, want dan dacht ik: “Ja, maar zo ziet niemand meer dat ik fotograaf ben!”

Ik brak mijn hoofd over mijn opties: moet ik een bedrijfsaccount, zoals bijvoorbeeld Maan heeft? Maar dan moet ik twéé accounts managen, en dat maakt deze kluwen alleen maar groter… Want wat post je dan waar, op welke story…? Ik zie bekenden nu soms dingen dubbel posten, wat ik dan ook weer niet wenselijk vind.

weg ermee?

Soms dacht ik: Hop, ik delete de boel gewoon! Maar dat is ook weer wat drastisch. Ik krijg nog altijd aardig wat blog-traffic via Facebook, en eerlijk is eerlijk, ik heb via sociale media ook genoeg leuke dingen meegemaakt. Vrienden ontmoet, interessante artikelen gelezen… Moet dat nu allemaal weg? Moet ik dat nu allemaal uit de echte wereld halen? Ik ben niet zo’n type dat naar feestjes gaat, dus door alle sociale media uit mijn leven te kieperen zou ik mezelf volop tekort doen.

Toch moest het systeem op de schop. Want Twitter, een persoonlijk Faceboekprofiel, een zakelijke Facebookpagina, Facebook Messenger, Instagram, Instagram Stories… Beetje veel hè. Een tijdje geleden ging iedereen plots op Vero, maar dat is volgens mij ook een stille dood gestorven. En begrijpelijk: Ik wil niet méér sociale media. Ik wil mínder sociale media. Tijd voor een detox.

casus 1: Facebook

Ik verwijderde mijn Facebookprofiel, maar maakte tegelijkertijd een leeg, nieuw account aan om in de groep van mijn gebouw te kunnen kijken, en om mijn pagina te kunnen beheren. Direct stuitte ik op iets geks: Facebook Messenger blijft werken, waardoor ik deze week ontdekte dat ik een boel berichten had gemist. Inmiddels heb ik dat Messenger-account ook weten te deleten.

Als je een account met nul vrienden hebt, blijkt trouwens nog eens hoe eng veel Facebook eigenlijk van je weet. Ze proberen je aan vrienden te helpen, en hun voorstellen zijn creepy accuraat: van mijn vader, tot mensen met wie ik zeven jaar geleden eens heb samengewerkt. Hoe ze aan die info komen…? Zuck mag het weten.

Mijn nieuwe account is onvindbaar, en het is onmogelijk me er vriendschapsverzoeken te sturen. Toch twijfel ik of ik niet mondjesmaat weer mensen moet gaan toevoegen. Alleen de mensen die ik écht ken. Dus wél mijn pa, niet die fotograaf van honderd jaar terug. Maar goed, dan is misschien binnen no-time het hek weer van de dam. Want moet ik dan ook mijn nichtje, en mijn tantes? Dan scroll ik straks weer kostbare minuten langs uitslagen wie er een bever was in z’n vorige leven, en wie er op een pizza moet trakteren omdat z’n naam met een M begint.

casus 2: Instagram

As we speak ben ik bezig om al mijn foto’s van mijn account te verwijderen. Dat is nogal een klus, omdat Instagram zelf de optie niet biedt, en third-party-apps heeft gelimiteerd tot 50 foto’s per uur. (Of keer?) Het is me niet helemáál duidelijk hoe de limiet werkt, maar dat het traag is, moge duidelijk zijn.

“Maar omg, waarom ga je al je foto’s verwijderen?!”

Ja, dat vond ik zelf ook even heftig. Het is toch een beetje mijn leven, of zo. Maar toen bedacht ik me dat die foto’s ook gewoon in iCloud en op mijn laptop bewaard zijn, en dat ik ze dus niet online hoef te laten staan.

Ik heb een haat-liefdeverhouding met Instagram. De stories vind ik leuk, daar post ik ook dagelijks op. Het “oude” Instagram? Not so much. Sowieso hebben ze voor mij alle plezier verpest door dat vreselijke algoritme, waardoor niemand mijn foto’s nog ziet of liket, en ik berichten van vrienden mis, terwijl ik “dit vind je misschien ook leuk” (NEE!) foto’s van anderen onder mijn neus geduwd krijg.

Ik heb dus besloten te stoppen met het “oude” Instagram. Ik haal alles eraf, zet er vervolgens een stuk of 15 nieuwe foto’s op bij wijze van portfolio, en de rest mag je in mijn stories bekijken. Of op mijn blog.

casus 3: Bloggg!

Ja, da’s nog een bijkomend voordeel: Door de foto’s niet meer direct de wereld in te knallen, worden mijn blogposts leuker. Het voelt minder als een uitgekauwde versie van mijn Insta-posts, met nét even wat leukere grapjes.

Mijn blog is het enige sociale medium dat van mij is. Ik heb de site gebouwd, ik bepaal wat erop komt, en mocht je me onafhankelijk van andere partijen willen volgen, dan kan dat met de good old RSS-feed. De ad-opbrengsten zijn voor mij, mijn data wordt niet verkocht… Dit is hoe het hoort, mensen. Dit is hoe het hoort.

casus 4: Twitter

En dan is er nog Twitter. Sinds vorige week in opspraak omdat ook zij third-party-apps gaan beperken, maar voorlopig nog het enige medium dat posts op chronologische volgorde laat zien. Dus Twitter is oké. Tenzij er weer een groepje toetsenbordridders losgaat op iemand die ze durfde tegen te spreken, maar hey. Niet mokken, lekker blocken.

Wat is jouw social media policy? Ik ben benieuwd!