“…dus dan ga ik me dinsdag inschrijven bij de antikraak-toko, en dan hoop ik vervolgens nog diezelfde week ergens te gaan kijken, iets te vinden en te verhuizen. Zodra ik meer duidelijkheid heb, schrijf ik ook een nieuwe blogpost.”

Plan: 10, uitvoering: 3. Ik schreef me in bij de antikraak-toko, werd uitgenodigd voor een bezichtiging op maandag en zag het al helemaal voor me. Een oud bejaardentehuis, op vier minuutjes lopen van station Rotterdam Lombardijen. Er waren twee kamers beschikbaar, eentje zelfs met keuken, voor 250,- per maand. De kans dat er iets met het bejaardentehuis ging gebeuren binnen nu en december was minimaal. Wat kon er nog misgaan?

IeHl!

Ik ging kijken. De eerste kamer was op de benedenverdieping en bijzonder donker. De muizenstank was niet te harden, en het plafond zag eruit alsof er pas ernstige lekkage was geweest. De tweede kamer was op de tweede verdieping, en had een gedeelde keuken op de gang. De kamer was kleiner maar lichter, en het stonk er minder. Maar toen nam ik een kijkje in de keuken…

JEZUS CHRISTUS WAT GOOR. Beschimmelde kippenbotjes, een vloer waar je zelfs met profielzolen nog aan vast plakt, duizendmiljoen vieze potten en pannen in de vensterbank, stapels afwas, een druipende vuilniszak… Nee, schoonmaken deden de potentiële ganggenoten niet. In de gezamenlijke woonkamer zag het eruit als het buurthuis van de grootste aso-buurt van Nederland, want de salontafel was bijna onherkenbaar door de honderden bierflesjes die erop stonden. Op de vloer lag iets dat kattenvoer had kunnen zijn, maar ook net zo goed rattenkeutels. En dan had ik de badkamer nog helemaal niet gecheckt.

“Nee”, riep mijn hoofd. “Nee nee nee.” Ik liep naar beneden, terug naar de medewerker van de antikraak-toko.

“En, vond je het wat?”
– “Nou ehm, het is nogal… Goor.”
“Ja, tja, we zeggen wel dat ze schoon moeten maken, maar dan is het een week netjes en tja…”

Vriend. Het spijt me, maar zulke bende is niet van één weekje. En ja, nee, heel naïef natuurlijk van mij, maar ik ken alleen maar antikraak waar het beheer al woest wordt als er een houten rekje op de gang staat. Brandgevaar!!1!

Don’t it always seem to go…

I’m too old for this bullshit. Heel even probeerde mijn hoofd er nog iets van te maken, want “ja maar als je beneden nou goed lucht en en en…”, maar nee. Too old for this bullshit. Ik heb in Zaandam een prachtig pand. Een studio. Een schone douche, van mezelf. Of nou ja, van mij en Riemer.

“Ja Toeps, Riemer. Die woont ook in dat pand. Je wilde toch een ruimte voor jezelf? Je trok het toch niet meer? Hè? Hè?” Het kritische stemmetje in mijn hoofd speelde nog even advocaat van de duivel, maar een nieuw, positiever stemmetje nam het snel over. “Misschien moet je er maar gewoon mee dealen. Kiezen voor tijdelijke, kleine aanpassingen in Zaandam, zoals een slaapplek op de benedenverdieping. Misschien is het allemaal zo slecht nog niet.”

Nog één keer ben ik boos de deur uit gestormd. Ja, nee, niet Riemer. Ik. Ik trok het niet meer, wilde eten, en alles wat Riemer verzon was niet goed. Ik stormde naar het station, zonder plan, dus ik eindigde op Sloterdijk. Ik boekte een hotel, besloot dat ik geen geld had en annuleerde mijn boeking weer. Ik zat daar een uurtje, in de Starbucks, at wat, appte wat, werd weer blij en ging terug naar huis.

Magnetronrijst

“Is dat dan misschien al genoeg? Een uurtje Starbucks? Af en toe eventjes eruit?” Riemer en ik besloten, voor de honderdste keer maar nu écht, elkaar niet meer verantwoordelijk te houden voor het eten. Ik wacht niet meer op hem, en eet rustig drie avonden achter elkaar Sato no Gohan, goedkope magnetronrijst uit Japan. Ik slaap in mijn eigen bedje. Nu is dat nog de bank (die overigens lekkerder ligt dan ons bed!) maar in de toekomst wordt dat dus iets beneden. In de verre toekomst een eigen kamer in een nieuw huis. Ik besloot me nergens meer schuldig over te voelen, te doen wat goed voelt en me niet meer te laten sturen door “wat eeeiiiigenlijk zou moeten”. Omdat “men” dat verwacht, of zo.

Ik ben nog nooit zo happy geweest.