Ja, alles was goed, zo schreef ik vorige keer. Haha. Grapje. Het was een leuk plan, lekker positief ook. Ik ging gewoon hier blijven, we gingen het beneden wel een beetje opleuken en zo zou ik heus genoeg tijd en ruimte voor mezelf hebben. Ja, nee dus.

Het duurde nog geen twee weken tot ik opnieuw gek werd. Ik boekte een bezoekje CitizenM, maar ik realiseerde me wel dat dat niet eeuwig door kon blijven gaan. Terug naar Plan Antikraak maar weer?

En alles lag open

Vorige week gingen Riemer en ik voor mijn verjaardag naar Antwerpen. Ik zat totaal niet lekker in mijn vel, wilde alleen maar weg, rust, en opheldering over zaken waar ik hier op de blog nog even niet veel ga vertellen. Misschien wel nooit. Sorry voor de vaagheid, maar da’s vanwege de privacy van anderen. Awel, laten we het zo zeggen: alles stond op losse schroeven. Alles. Waar ga ik wonen, met wie, wanneer…?

Riemer had zich inmiddels ingeschreven voor een tof appartement aan de Maas. Drie kamers. Ik kon er een eigen kamertje krijgen. En ineens dacht mijn hoofd: nee. Dit moeten we niet doen. Ik speurde de site van Villex nog eens af, reageerde wat, belde nog eens, kreeg weinig antwoord, googelde zo’n beetje alle andere antikraak-toko’s, ontdekte dat werkelijk álle huizen-ads op Marktplaats oplichterij zijn, weigerde te betalen voor kamernet, en mopperde voor de zoveelste keer: “Waarom hebben ze in Nederland nou niet gewoon zoiets als in Japan?! Eénkamerappartementjes. Maar dan een keertje níet voor studenten!”

Dus het bestaat wél!

En terwijl ik thuis een beetje doelloos aan het internetten was, viel mijn oog op een project. Ik ga niet zeggen hoe wat waar, want dan jinx ik het misschien. Maar het was dus precies wat ik zocht. Ik vulde de inschrijfformulieren in en hoppa. Duimen geblazen.

Ondertussen begonnen thuis kwartjes te vallen. Dus we gaan uit elkaar wonen. Echt. Help. Riemer werd gebeld dat hij in aanmerking kwam voor het geweldige nieuwbouwappartement aan de Maas, en kreeg spontaan een nervous breakdown. “Maar als we niet samen gaan wonen, moet ik plots een heleboel regelen!” Ik snapte het eerst niet: “Dan neem je toch gewoon déze bank mee?” Maar nee. Een nieuw huis, een nieuw begin, nieuwe meubels. Of zo.

I know nothing

Ik wacht ondertussen nog steeds. Ik zou vandaag horen of het doorging met het huisje, maar wegens grote drukte wordt dat begin volgende week. “Wat?! Grote drukte?!” Ik zag mijn kansen spontaan dalen, want bij duizend andere gegadigden kiezen ze vast niet een ZZP-er. Ook al staat Riemer garant.

Ondertussen voel ik me slechter dan ooit. Ik weet even écht helemaal niks.