Je kent die tegeltjeswijsheid vast wel. Of nou ja, tegeltjes… Het staat tegenwoordig op posters, Instagram-profielen en het halve assortiment van de Xenos. Het lijkt een duidelijk advies, maar het roept direct lastige vragen op. What makes me happy?

Ik heb er de afgelopen week veel over nagedacht. Ik was in Japan, dus ik zou heel happy moeten zijn. Toch?

Het begon al in de Narita Express. Of nog eerder, op het vliegveld. Sprongen eerder de tranen al in mijn ogen bij de eerste Japanse klanken die mijn oren bereikten, nu voelde het meer als een verplicht nummer. Douane door, Narita Express, sleutel halen, huis zoeken, uitpakken. Oh, ik kan me die eerste keer Narita Express nog zo goed herinneren. Ik keek door het raampje en zag een vreemde wereld. De keren daarna voelde ik me net zo gelukkig. Rijstveldjes, Japanse huisjes, gekke vierkante busjes… Janken. Maar deze keer niet.

“Ik was hier gisteren nog”, dacht ik. Nee, niet gisteren, het was alweer bijna een jaar geleden. Maar het voelde als gisteren. Ik kreeg de sleutel, voelde me oppermachtig en sleepte voor de verandering zelf mijn koffers naar huis (in plaats van Kuroneko of een taxi in te schakelen), worstelde mezelf de gigantische, ongelijke trap naar mijn huisje op, en daar was ik dan.

Met een stapel werk. Meer dan gepland, wegens het overlijden van Riemers vader en mijn keuze mijn kostbare tijd aan Riemer te besteden, in plaats van aan een stapel testshoots. De enige juiste keuze, natuurlijk. Maar nu zat ik dan in Japan, met m’n berg werk, te klagen.

“Ik heb het idee dat ik steeds achter de feiten aanloop”, beklaagde ik me tegen Maan. Mijn hoofd wil nieuwe dingen doen, nieuwe plannetjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Maar ik moet ze de kop indrukken, want ik moet eerst nog mijn andere werk afmaken. Ik weet inmiddels wel dat dat verstandig is.

Maar diep van binnen baalde ik. Ik voelde me een slechte blogger, een slechte instagrammer, en ik was er heilig van overtuigd dat mijn Japanse woordenschat bij terugkomst nog even belabberd zou zijn als nu.

En dan is er ook nog dat boek. Daarvoor zou ik het liefst in de materie duiken; artikelen lezen, mensen spreken… Maar ik ken mezelf. Als ik dat doe, duik ik er diep in. En dat kan nu nog even niet.

“Waar word ik nu blij van?”, vroeg ik me af. Natuurlijk, dankzij die berg achterstallig werk zit ik hier. Daarvan betaal ik dit grapje. Maar hier zíjn is, hoewel fijn, kennelijk dus niet hetgene waar ik écht gelukkig van word. Ik mis mijn vriendinnen, ik mis vrij werk, ik mis het creëren. Ik weet dat ik, als ik terug ben, vrij snel weer een bomvolle agenda heb. Zeven shootdagen en zo’n veertien dagen shopwerk. Zeg maar dag tegen je maand. Ook dat is fijn: daarmee vul ik het gat dat deze trip in mijn tegoeden slaat. Maar ergens in het midden moet ik dus ook nog aan mezelf denken.

Ik begon te rekenen. “Dit werk wil ik klaar hebben als Riemer komt. Daarna komen al snel Maan en Charlotte, en nog wat mensen, maar ja, dan moet ik eigenlijk alweer snel naar huis…”

Wacht even Toeps. Dus de periode die het allerleukst is, met de meeste vriendinnen en opties tot vrij werk en beschikbare modellen (oké da’s in Golden Week, da’s op zich shit maar hey, elk nadeel heb ze voordeel en zo…), in díe periode zou ik naar huis gaan? BUT WHY?!

Ik dacht dat ik het niet kon betalen. Toen ik boekte, was ik bijzonder voorzichtig. Maar inmiddels heb ik wat meer zicht op de planning, en volgens mij moet dat allemaal wel lukken. Dusss. Ik boekte mijn omboekbare ticket om. (Vooruitziende Toeps had daar al rekening mee gehouden, yeah bebe.)

Ik ga niet 24 april, maar pas 10 mei naar huis. Whoop!