“Do more of what makes you happy“, schreef ik de vorige keer. Guess what: Dat is niet de oplossing. Ja, deels. Maar wie alleen maar méér doet, in een zoektocht naar happiness, is al snel overwerkt. Het grote geheim is niet méér doen, maar juist minder.

Er is een artikel dat al tijden bovenaan mijn bookmarks staat. ‘No “yes”. Either “HELL YEAH!” or “no”.‘ Dat wist ik dus al. Toch bleven dingen knagen. Recaps. Blogs. Ik was gisteren op een geweldige rommelmarkt, maar ik maakte er geen fotoreportage van. Geen reisverslag. Niks. Ja, een paar insta-stories. Ik kocht een ge-wel-dige vintage speelgoed-shinkansen, een bordje van de Narita Express, een echte Gucci-blazer voor 1,50 (jep!) en een chille joggingbroek van Champion voor drie euro. Hier. Heb je je verslag.

_{En waarom zou ik ook meer moeite doen? Blog Tokyo Cheapo maakte ooit een heel duidelijk filmpje, dat vind je hier.}

Het was een bewuste keuze geen camera mee te nemen naar de rommelmarkt. Ik vond het nu al een gesleep, met mijn rugzak en mijn aankopen daarin, maar het was te doen. Ik vond het nu al overweldigend, maar ik vond het fijn om me te richten op wat ik leuk vond, in plaats van wat het goed doet op beeld. Begrijp me niet verkeerd, soms is bloggen júist een manier om informatie te verwerken. Maar gisteren niet. Als ik foto’s had gemaakt, dan had ik nu aan een verslag moeten werken, in plaats van straks aan de foto’s die ik nog moet bewerken. En dat boek, oh ja, dat boek. Dat moet ik ook nog schrijven. En wat te denken van een beetje rust?

Toch voelt het onwennig. Stom ook. Af en toe vraag ik mezelf af: “Maar als ik hier allemaal niet over blog, ben ik dan eigenlijk nog wel een blogger?” Voor fotografie geldt min of meer hetzelfde. “Jeetje, ik heb helemaal geen zin om nu te fotograferen! Dat kan toch niet?!” Iets níet doen voelt raar. Eng. Lui. Maar aan de andere kant: Je kunt niet steeds méér leuke dingen blijven opstapelen, zonder ooit iets weg te doen. Marie Kondo zou dat beamen. (Be-amen. Niet beamen. Nou ja, misschien ook beamen op een 2000 dollar kostende seminar in San Francisco, maar goed, da’s een ander verhaal.)

Wie steeds maar alle dingen blijft aanpakken die voorbijkomen, heeft helemaal geen tijd voor HELL YEAH. En natuurlijk, er is altijd die geld-component. Maar heel vaak ook gewoon niet. Recaps? De enige reden dat ik ze zou maken, is dat jullie ze leuk vinden. Natuurlijk, complimentjes zijn verslavend. Het is heerlijk om te lezen dat jullie er allemaal hartelijk om moeten lachen. Maar het kiezen voor recaps zou me een dag per week kosten, en volgende week zelfs twee, omdat ik dan vooruit moet werken voor Hongkong en China. Je weet wel de reizen die ik ga maken, omdat ik er blij van word.

Komen daar reisverslagen van? Misschien. Misschien niet. Eén ding lijkt me écht leuk. HELL YEAH leuk. Dat is samen met Maan een dagje fotograferen in Hongkong. Dus dat is misschien alles wat jullie krijgen. Ikzelf krijg veel meer. Ik krijg een rustige trip, waarin ik me niet óók nog druk hoef te maken over blogposts, recaps en foto’s die daardoor nog niet af zijn. Ik hoef niet op mijn hotelkamer te gaan zitten werken, terwijl ik door de stad zou kunnen lopen, of met Charis op de bank zou kunnen hangen. Want dat zijn dingen waarvan ik zeg: HELL YEAH.