Een paar dagen geleden zat ik chagrijnig op mijn kamertje. De dag ervoor was ik juist heel happy, want ik had allerlei plannen gemaakt en mijn agenda gevuld. Ik had heerlijk gewandeld door Shinjuku en daar al een heel stuk over getikt. Ik had het stuk nog niet gepost, want er moesten foto’s bij. Goede foto’s. Mijn blog moest niet onderdoen voor een reismagazine, en de foto’s die ik met mijn telefoon had gesnapt die dag waren natuurlijk ondermaats. Ik moest met mijn 6D + 24-70mm op pad. Vond ik. En daar had ik geen zin in.

Ten eerste omdat ik op al die plekken al was geweest. Ik vervloekte mezelf: waarom had ik niet direct mijn spiegelreflex meegenomen? Een oneerlijk verwijt, want ik weet heus wel waarom ik dat niet deed: dat ding is veel te zwaar! Elke dag met laptop en camera aan de sleep voor stel-dan-dus-situaties, dat zou me drie keer per week hoofdpijn bezorgen. Dat ik dat níet deed, was dus een goede keuze.

Ten tweede omdat mijn blog helemaal geen reismagazine hoeft te zijn, als ik daar niet blij van word. Ik klaagde tegen Riemer via FaceTime: “Maar vorig jaar deed ik dat ook, dat zijn super toffe stukken geworden! Waarom heb ik er dan nu geen zin in?!” Het duurde me vrij lang om te beseffen dat waar ik vorig jaar blij van werd, helemaal niet hoeft te zijn waar ik nu blij van word.

Over en over

Ik ben een autist die houdt van routine. Ik zit niet voor niks elk jaar in Tokio. Ik geniet een tweede keer vaak meer dan een eerste keer, omdat ik dan niet zo veel energie kwijt ben aan het verwerken van alle nieuwe prikkels. Maar er zijn grenzen. Mijn interesses verschuiven, doven uit, maken plaats voor nieuwe indrukken. En dat moet ook wel. Stel je voor dat ik nu Fashionmilk nog had gehad.

Mijn Disney-interesse is wat afgenomen na het behalen van de Disney-bingo, want been there, done that, got the T-shirt. Over Disney T-shirts gesproken: die koop ik nog wel, maar ook daarin word ik kritischer. Fotografie vind ik vooral leuk als er een groter project aan vast zit. Zo lijkt het me super om voor een reisorganisatie beeld te verzorgen, als ik eveneens de website heb ontworpen en gebouwd. Maar voor mijn eigen blog? Mwah.

Is dat erg? Het voelde lui, nee, moe. En daarom baalde ik van mezelf. “Ik heb nergens energie voor!”, mekkerde ik tegen Riemer. Hij stelde de juiste vragen, en uiteindelijk besefte ik dat het prima is om bepaalde dingen minder leuk te vinden. Daarmee maak je namelijk ruimte voor andere dingen. “Ik moet maandag die foto’s maken voor bij het Shinjuku-stuk, maar ik wil eigenlijk naar Mt. Takao!”, piepte ik. “Moeten die foto’s echt?”, vroeg Riemer? “Nou ja,” zei ik, “ik héb natuurlijk gewoon die foto’s op m’n telefoon. Misschien kan ik ze een beetje opklooien in Photoshop? De tekst is wél heel goed! Daar ben ik blij mee!”

Er ging een lampje branden: ik was blij met de tekst. Ik vond het leuk om te schrijven. Dat is ook een tijdje anders geweest, toen ik druk in het boek-proces zat. Ineens zat ik weer vól energie. “Ik ga nú die telefoonfoto’s door Photoshop trekken, dan kan ik de blog zo direct posten!” Zo gezegd, zo gedaan.

Gisteren beklom ik Mt. Takao. Het was geweldig.