Ik weet niet precies waar dit verhaal begint, maar ik weet wel hoe laat het eindigt. Over 18 uur, 59 minuten en 45 seconden vlieg ik naar Japan. Morgenmiddag, 14:30 vertrekt het vliegtuig, inclusief mijn gare lichaam en twee gigantische roze koffers.

De afgelopen weken waren madness. Twee zondagen geleden fotografeerde ik víer mensen op één dag (niet aan te raden, beetje veel), vorige week zondag konden we rustiger aan doen met twee. Gisteren stond ik nog bij make-upschool Mieke Petiet, met gelegenheidsassistent Aafke. Ik had gehoopt alle foto’s van die eerste zondag inmiddels af te hebben. Het liep anders.

Een nachtelijk telefoontje

In de nacht van dinsdag op woensdag belde Riemer me. Gezien het tijdstip wist ik eigenlijk al direct hoe laat het was. Riemers vader was overleden.

Niet dat we dat nou enorm zagen aankomen. Ja, hij was geopereerd, voor de zoveelste keer, wegens “verdacht” weefsel. En ja, moest daarna weer terug naar de Intensive Care, wegens bloedingen. Maar het leek juist beter te gaan. De zondag ervoor (na mijn twee shoots, toevallig ook in Lelystad) waren Riemer en ik nog langsgeweest. En hoewel z’n vader strompelde, en de woonkamer meer op een ziekenhuis leek met dat verhoogde bed en al die stapels verband en medicijnen op tafel, hadden wij toen niet het idee dat het de laatste keer was dat we ‘m zouden zien. Mja, wel dus.

Ik drukte Riemer op het hart voorzichtig te rijden, hing op en dacht: Oh shit. Straks komt er natuurlijk een begrafenis, en dat is… Niet vrijdag, niet in het weekend… Oh nee! Dat wordt natuurlijk maandag! Al snel kwam ik erachter dat Centraal Beheer zo’n omboeking wel zou vergoeden, maar toch. Mijn planning was een perfect bouwwerk. Die nog even zien, dat nog even afmaken, inpakken, en gáán!

“Ik ga gewoon”, zei het boze stemmetje in mijn hoofd. “Dat kun je niet maken!”, zei het redelijke stemmetje. De dag ervoor had ik nog tegen iemand lopen vertellen dat ik altijd voor Riemer zou klaarstaan.

Langzaam maar zeker probeerde ik te wennen aan het idee dat ik níet maandag zou vertrekken, dat ik in plaats daarvan een begrafenis zou hebben, Riemer zou troosten, mijn planning in de soep zou zien lopen en Sakura House, de mifi-toko en mijn broertje zou moeten bellen om ze van de wijzigingen op de hoogte te brengen.

En toen was daar Riemers vader to the rescue. “Huh die was toch dood?” Ja klopt. Maar in z’n laatste wil had ‘ie duidelijk aangegeven géén begrafenis of ceremoniële herdenking te willen. Vrijdagochtend is hij in alle rust gecremeerd, zonder poeha, zonder gasten, precies zoals hij wilde.

sip op de bank

Goed, ik hoefde niet meer om te boeken, maar de rest was nog steeds kut natuurlijk. Ik besloot woensdag eerst maar eens naar Aafke te gaan – eigenlijk zouden we gaan werken, maar we waren allebei sip dus in plaats van productief te zijn, zaten we al mokkend op de bank en bestelden we SLA. That’s what friends are for.

Die avond ging ik langs Riemer, maar die wilde eigenlijk vooral slapen. Logisch, hij was al vanaf diep in de nacht wakker. Samen met Charlotte ging ik nog even langs de opening van Haute Photografie, want dat was in Las Palmas en dat is letterlijk bij Riemer om de hoek. Ik vond het vreselijk; te chique mensen en bizar dure foto’s. Bij binnenkomst voelde ik me behoorlijk underdressed in mijn legging en chilltrui met Mickey Mouse erop, maar iedereen daarbinnen dacht dat het artistiek was. Ik heb meerdere complimenten gekregen. Misschien toch ook maar mijn foto’s voor veel te veel geld in een galerie hangen, hehehe.

Ook op donderdag en vrijdag ging ik langs bij Riemer, die het erg druk heeft met spullen uitzoeken, dingen regelen en voor z’n moeder zorgen. Ondertussen probeerde ik nog wat te werken aan een website die ik aan het bouwen ben, en maakte ik de foto’s van Tess af. It’s eh… Something.

wereldreiziger

Gisteren heb ik de hele dag staan fotograferen, en toen was het alweer zondag. In mijn agenda stond een giga to-do-list. Afwassen. Schoonmaken. Was opvouwen. Inpakken. Kasten leegruimen. Huh, kasten leegruimen? Ja, broertjelief komt op mijn huisje passen. Die is ehm, hoe zal ik het zeggen… Iets te vroeg teruggekomen van wereldreis. Ja, dingen gebeuren.

Ik hoop dat ik alles heb. Geld, apparatuur, kleding. M’n paspoort. Boeken om te lezen tijdens de tien uur durende vlucht. Om heel eerlijk te zijn heb ik nog niet echt zín om te gaan. Mijn hoofd is nog te druk. Maar goed, eens kijken of tien uur zitten daar straks verandering in brengt.