Ken je dat? Dat je ergens een bed wil, dan maar een verhuisbedrijf mailt, en voor je het weet ineens je halve inboedel bij de boyfriend hebt gestald? Deze dinsdag was het verhuisdag, en gebeurde precies dat.

In mijn blog getiteld De Ikea-haters kon je al lezen over mijn plannen. Ik liet een verhuisbedrijf komen, zij deden moeilijk over mijn Ikea-bed, maar uiteindelijk wist ik ze te overtuigen, door te beloven het bed zelf uit elkaar te halen en van de garantie af te zien. En dus was ik vorig weekend druk met schroevendraaiers en verhuisdozen.

Na het zien van deze video van Rachel en Jun wilde ik altijd al eens een Japanse verhuizing uitproberen, en ik moet zeggen, het viel niet tegen. Een week van tevoren werden de verhuisdozen bezorgd (ik ben geen rijke youtuber, en ook niet gesponsord, dus ik koos ervoor om zelf in te pakken – dat kon ook eigenlijk niet anders, want alleen ik wist wat er wél, en wat er niet mee moest) en de dag voor de verhuizing lieten ze me met een sms’je weten hoe laat ze zouden beginnen. Op verhuisdag zat ik om 9:00 klaar in mijn kantoor, met een Ikea-bed in duizend onderdelen en op alle meubels die mee moesten een stickertje.

De verhuizers kwamen, keken rond, en wilden ook boven even zien. Ook daar had ik dozen en bestickerde meubels, en de drie heren besloten daar te beginnen. In ongeveer tien minuten hadden ze alles ingeladen en vervolgden ze hun missie beneden. De jongens, twee koppen kleiner dan ik, pakten zo twee grote dozen op en liepen ermee naar buiten – steeds hun schoenen aan- en uittrekkend, want het is nog steeds Japan. In nog geen half uur zat de truck vol en reden ze naar François’ appartement in Kawasaki. Ik pakte de trein, en kwam daarmee een half uur eerder aan.

Bij François gingen de heren echt full on Japanse verhuizing: Ze plakten alle muren af met de kenmerkende blauwe muurbescherming en positioneerden alle meubels op hun beoogde plek. Toen ze bijna klaar waren, besloot een van François’ katten zich ermee te bemoeien. Bezorgde miauws kwamen uit de woonkamer – Madame’s manier om te zeggen dat er iets vreemds gebeurt. Een van de verhuizers schoot even uit z’n rol: “Jullie hebben katten? Wat leuk! Ik hou van katten! Hoe heten ze? Hoe oud zijn ze?” François vertelde trots over zijn fluffy babies, en dat hij dit appartement specifiek had uitgekozen omdat het “cat ok” was. Ik betaalde de verhuizers (66.000 yen, ik had wat korting bedongen) en toen was het, again, Ikea time.

Ik schroefde mijn bed in elkaar, maar ontdekte na afloop dat ik nog vijf van die houten piefjes over had. Nu was het bed op zich helemaal prima, maar het zat me toch niet lekker, dus ik heb het gisteren nog eens dunnetjes over gedaan. I am very smart. Ook pakte ik de dozen uit. Bij François liggen nu veel van mijn kleren, wat van mijn fotospullen en mijn naaimachine. Die laatste heb ik binnenkort nodig om gordijnen te maken. De stof ligt al klaar.

De laatste doos is overigens nog niet uitgepakt. In deze doos zitten mijn knutselspullen, die in een Ikea Helmer-ladenkastje horen. Alleen… Helmer staat nog in Hachioji. Ik meen me te herinneren dat er een sticker op zat, maar ik weet ook dat ik lang twijfelde over het kastje, dus misschien toch niet. Nou goed. Ik twijfel of ik een andere zal kopen en de oude op kantoor zal laten, maar dat komt allemaal later wel.

Sowieso heb ik de komende weken alle tijd. François is vanmorgen voor twee weken naar Frankrijk vertrokken, en ik heb aangeboden de katten te verzorgen. Vanmorgen werd ik wakker in mijn bed, in mijn kamer, in zijn huis, en ik voelde me lichtelijk overdonderd. François heeft me gebrieft over de vuilniskalender, het katten-eetschema en de werking van de intercom en de brievenbus. Ondertussen ben ik bezig met mijn visumverlenging voor november, waarvoor ik allerlei papieren in Hachioji moet halen. Maar dan moet ik daarna dus weer terug naar Kawasaki voor de katten.

Gelukkig is mijn kamer fijn, en hij wordt dus nog fijner. Ergens voelt het stom en ongezellig als ik daar ga slapen in plaats van in François’ bed, maar goed, ik word er wel een leuker mens van. (En daarnaast, hij gaat toch pas om 6:00 naar bed, dus dan lig ik daar alsnog alleen.) Mijn kamer is mijn eigen autistische hemel: opgeruimd, georganiseerd, met een giga bed en een deur die dicht kan. Tegelijkertijd is er iemand dichtbij – of nou ja, in ieder geval zijn katten. Nu nog een tv of een beamer of iets, de voornoemde gordijnen en misschien een mat of kleed, en het is perfect.

_{Ik wil nog even niet denken over Project Kantoor Reorganisatie, wat hierna natuurlijk ook moet gebeuren…}