“Ikea-meubels zijn niet gemaakt om te verhuizen. Dan gaan ze kapot.” De Japanse meneer van het transportbedrijf keek moeizaam. Hij sprak in het Japans tegen Google Translate, waarna zijn telefoon de vertaling in het Nederlands uitspuugde. Even ervoor had hij gevraagd of al mijn spul van Ikea was, waarop ik opgewekt met “ja” antwoordde. Ik hou van Ikea. Japanners niet.
Zelfs François, eigenlijk een Fransman maar na tien jaar in Japan zo geïntegreerd dat ‘ie niet meer zonder zijn kotatsu (verwarmde salontafel) en z’n billenwassende wc-bril kan, deelt deze mening. Nitori, dat moet je kopen. Dat is Japans. Dat is beter. Denk nu niet dat ze bij Nitori kunstige meubels met spijkerloze houtverbindingen verkopen of zo, Nitori is gewoon de Leen Bakker van Japan, grootgrossierder in meubels van MDF en spaanplaat en meer van dat soort ellende. Een soort Ikea, maar lelijker. Vind ik dan.
Nee, de transportmeneer was geen fan. Ik had zijn bedrijf ingeschakeld om mijn bed te verhuizen, en als we dan toch bezig waren, nog wat meer meubels. Het bureau ging nog wel, zei hij. Maar mijn bed, of beter gezegd de uitschuifbare slaapbank op kantoor, was een probleem. “Ik denk dat het wel gaat hoor! Wat nu als we ‘m uit elkaar halen?” Hij was nog steeds van mening dat het ding kapot zou gaan, of niet opnieuw in elkaar zou kunnen, maar deze koppige buitenlander liet zich niet gek maken. Ikea-meubels niet te verhuizen? Meneer, kent u Marktplaats-punt-nl? Hmm, vast niet.
"Maar Toeps, wat ga je allemaal verhuizen dan? Had je dat bed niet net?"
Eh, ja. Dat klopt. Ik kocht het bed twee jaar geleden bij Ikea, voor gasten en om zelf wat te chillen op kantoor. Charlotte heeft er een maand op geslapen, en als François bij mij logeert, gebruiken we ‘m ook. Maar inmiddels heb ik dus dat kamertje in François’ huis, en daar miste ik een bed. Dan kan ik natuurlijk een nieuw bed kopen, maar deze bedbank zou ideaal zijn.
Daarbij merk ik dat “drie huizen” toch wat veel is. (Voordat mijn oud-klasgenoot weer komt zagen, ik heb nog steed maar één woonappartement, één kantoor, en slechts een kamer bij François, die ik nu nog deel met twee katten en de bijbehorende kattenbak, krabpaal en andere toebehoren.) Ik ben de laatste tijd steeds vaker bij François, het huis wordt steeds opgeruimder en daardoor voel ik me een stuk fijner. Maar mijn kamers in Hachioji worden chaotischer, huishouden is altijd achterstallig en eerlijk: dat bed op kantoor is eigenlijk wel wat groot voor de ruimte.
Dus toen sloegen we aan het denken. Ik maakte een gigantische spreadsheet met alle scenarios en hun financiële, visum-technische en meubelmatige gevolgen. We kozen voor het meest omslachtige plan, omdat dat uiteindelijk de beste eindsituatie op zou leveren: Ik zou nu vast wat meubels naar François verhuizen, dan mijn tatami’s uit mijn woonappartement naar kantoor verplaatsen voor een nieuwe chill- danwel slaapplek, en me dan uiteindelijk, maar op z’n vroegst in november als mijn visum verlengd is, bij hem inschrijven, waarna ik het woonappartement kan opzeggen. (François woont, hoewel dichtbij, net over de grens in een andere prefectuur en ik weet niet hoeveel administratieve rompslomp het met zich meebrengt als ik ineens ergens anders mijn verlenging moet aanvragen.) Dit leek ons een top-situatie: Gezellig, maar met genoeg ademruimte als ik tijd voor mezelf nodig heb. En met de meubels die ik al had, zou inrichten een eitje worden.
Verhuisinflatie
“Misschien moet je gewoon eens een offerte opvragen bij een transportbedrijf”, zei François. Dus ik vulde online een formulier in en had vrijwel direct mail: “Hallo, kunnen we bij u langskomen om te kijken?” De mailwisseling was in het Engels, maar toen ze gisteren belden om de afspraak nog eens te bevestigen, was alles in het Japans. Ook het mannetje zelf sprak enkel Japans. Nu is mijn Japans inmiddels ook best aardig – zo begreep ik de meeste dingen die hij tegen Google Translate zei ook zonder de vertaling te lezen – maar het is toch altijd extra stressvol.
“Waarschijnlijk kost het zo’n 30.000 yen, 40.000 yen”, had François gezegd. De offerte kwam uiteindelijk op 71.500 – de verhuisbusiness is aan inflatie onderhevig. (Dat of ik wil gewoon te veel meenemen, en tja, andere prefectuur hè…) Alsnog maar 422 euro, maar meer dan waar ik op had gerekend.
Ik zwaaide de verhuismeneer uit en pakte de trein naar François. Alles voelde slecht. Zal ik toch gewoon een nieuw bed kopen…? Maar ja, dan zit ik straks in november met een meubel-overschot… Zal ik mijn kantoor toch maar houden zoals het is…? Het is ook wel een mooie, fijne plek zo… (Zie ook deze office tour-video die ik met Olga maakte.) Zal ik dan bij François de tatamivloer neerleggen? En daar dan futons op, zodat we kunnen chillen en gasten kunnen ontvangen. Ik pakte de meetlat erbij en mat nog een keer. Ik dacht dat ze niet zouden passen, maar het blijkt net wél te gaan.
“Ik heb liever het bed”, zei François. Deze man, die eerder nog mijn Ikea Soderhamn-suggestie voor de woonkamer wegwuifde ter faveure van een uitschuifbaar Nitori-geval waarvan ik in de winkel zei dat het de enige niet-totaal-afstotelijke sofa was. Deze man wil liever het Ikea-bed dan de tatami’s. Het wordt mijn kamer, dus ik mag kiezen, maar deze afweging maakt het extra moeilijk. Als ik dit… Dan dat… En dan dat… De meubels dansen door mijn hoofd als ware het de dinerscène in Belle en het Beest en ik weet niet hoe het stopt. Ik wil op bed gaan liggen, en hersenloos tv kijken. Maar ja, dat gaat hier nog niet.
Related posts
Buongiorno en konnichiwa
Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…
Het einde van een Starbucks
François en ik stonden in de rij voor de Starbucks in het winkelcentrum van station Keio-Hachioji, toen zijn oog viel op een poster. Zo’n vel met grote rode en gele letters, en iets in het Japans dat zich liet vertalen als “opheffingsuitverkoop”. Ik had de poster al vaker gezien, maar omdat mijn hersenen Japans nog steeds niet automatisch vertalen, had ik er er geen seconde over nagedacht, en aangenomen dat het de zoveelste reclameposter was. Maar François z’n Japans is beter, dus hij vroeg de barista: “Opheffingsuitverkoop?” – “Ja,” zei de barista, “alles gaat dicht op 31 maart. Wij gaan ook weg, het hele gebouw gaat leeg.”
Twee
Er gebeuren twee grote dingen deze week. Zo komt morgen de fysieke versie van de Engelse vertaling van mijn nieuwe boek uit. De digitale versie verscheen vorige week al, maar vanwege Amazon’s irritante procedures moest de papieren editie nog een weekje wachten. Ik heb ook nog geen auteursexemplaar of proef binnen, want die sturen ze niet naar Japan. In plaats daarvan heb ik Riemer laten kijken, en laten filmen, en heb ik op basis daarvan de laatste aanpassingen gemaakt. Voor de feestelijke foto’s van morgen printte ik net een velletje kleur bij de convenience store. 50 yen en wat hogere origamikunde, en het is net echt.
Wisselwerking
Een paar weken voordat ik terug naar Nederland vloog, voelde ik me al niet goed. Ik was overwerkt, gestresst, en na de verschijning van mijn nieuwe boek, Deze autist ging naar Japan, een beetje stuurloos. Ik had net Olga aangenomen, eigenlijk vooral omdat dat goed zou staan; een business manager die niemand managet, dat vindt de Japanse immigratiedienst natuurlijk maar raar.
Negen worstelingen die je waarschijnlijk wel herkent als je autistisch bent
Autisme houdt in dat je hersenen prikkels anders verwerken. Sommige dingen zijn daarom lastig voor mij, bijvoorbeeld het filteren van informatie of het communiceren met de grotendeels niet-autistische buitenwereld. Het is soms net alsof iedereens brein op Windows draait en dat van mij op Linux.
Waarom infodumpen misschien toch niet de beste love language is
Een meisje praat tegen de camera in een korte clip die gemaakt is voor platformen als Instagram en TikTok. “Mensen denken vaak dat wij autisten egocentrisch zijn, omdat we jouw zielige verhaal beantwoorden met een vergelijkbaar verhaal uit ons eigen leven – maar dit is hoe wij empathie tonen!” Even later verschijnt er een vrolijk gekleurd plaatje in mijn feed: “Infodumpen is mijn autistische love language”. We moeten het normaliseren, want zo laten autistische mensen zien dat ze van je houden, aldus de veelvuldig gedeelde post.
De kleine Japanse volksverhuizing
Ken je dat? Dat je ergens een bed wil, dan maar een verhuisbedrijf mailt, en voor je het weet ineens je halve inboedel bij de boyfriend hebt gestald? Deze dinsdag was het verhuisdag, en gebeurde precies dat.
Ik ging naar een bijeenkomst voor autistische meiden in Japan
Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd door Kohei Kato, een autisme-researcher verbonden aan Tokyo Gakugei University, die ook als editorial manager bij de Japanse uitgever Kaneko Shobo werkt. Hij zei me meteen dat ik niet te veel moest verwachten, maar hij wilde eens kennismaken. Hij gaf me twee boeken van zijn uitgeverij over autisme bij meisjes en vrouwen, in het Japans. Ik heb de boeken nog niet gelezen (zo goed is mijn Japans helaas nog niet), maar de titels waren veelbelovend – deze boeken gingen over camouflage, ofwel, maskeren.
Vuurwerk
Heel af en toe kijk ik op Threads, Zuckerbergs antwoord op Twitter. Nu weten we allemaal dat mensen op Twitter (oké, oké, X) in bubbels terechtkomen, maar Threads is nog vele malen erger. Het algoritme dat mij er posts voorschotelt, denkt dat ik geïnteresseerd ben in precies twee dingen: autisme en Japan. En zo bestaat 50% van mijn feed uit edgy takes vanuit de autistische “community”, en de andere helft uit domme vragen (“Hoeveel geld heb ik nodig voor een vakantie van twee weken in Tokio?” – Eh, weet ik veel, wat wil je doen?) en nog dommere statements (“Mannen in Japan dragen nooit een korte broek, dan zie je beenhaar en dat is echt goor!” – Euh, ik zag er net nog een stuk of tien in de trein, nobody cares?) over Japan.
Hoest
“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.