Ik zou het best fijn vinden als alles gewoon een weekje hetzelfde zou blijven. Maar het lijkt wel alsof in coronawereld dagelijks de kaarten opnieuw worden geschud, zodat alles wat gisteren een goed idee leek, plots heroverwogen dient te worden.

Zo werd in de afgelopen week mijn vlucht gecancelled, toch weer niet, stopte Japan Post met verzenden, of nou ja, alleen met verzenden van Economy Air, stopte ik dus met mijn webshop, of nee, toch ook niet, werd ik gebeld voor tv maar toch niet, en nu las ik vanmorgen dat het ondenkbare is gebeurd: ik mag drie maanden langer blijven. Iets dat ik vorige maand nog heel graag wilde, maar waar ik nu over twijfel.

Ik heb namelijk op dit moment erg veel moeite met het aanbrengen van structuur. Ik heb geen websiteklussen, dus waar ik vorige maand nog bouwde in de ochtend, en naar buiten ging in de middag, heb ik nu een blanco dag voor me. Sowieso wordt naar buiten gaan afgeraden, vooral in het weekend. Al is het hier niet zo erg als in Nederland, zijn de meeste winkels gewoon open, en vind ik het dus ook juist wel goed om zo nu en dan een kringloopwinkel van wat omzet te voorzien.

Tachtig Polaroids die niemand koopt

Maar ook om een andere reden ben ik daar wat terughoudender in geworden. Want wat moet ik met tachtig Polaroids, die nu niemand koopt? Wat gaan jullie ermee doen, op niet-bestaande festivals fotograferen? Hetzelfde geldt voor de kimono’s, al verkopen die nog wel aardig. Maar goed, wie zegt dat Japan Post blijft werken? Wie zegt dat ik straks jullie pakjes nog op kan sturen, of die grote bootzending naar huis? Sowieso is verzenden op dit moment duur, omdat ik met dure Airmail-plus-tracking moet sturen, en dat in één van de drie wekelijkse KLM-vluchten gepropt moet. Ik hoop dat het een beetje op tijd bezorgd wordt, ook.

Kortom, ik kan vandaag wel de hele dag besteden aan het fotograferen van webshop-kleding, maar de vraag is, heeft het zin? Ja, uiteindelijk wel, natuurlijk. Zelfs al zou ik het nu niet kunnen verkopen. Dan heb ik de foto’s vast, en komt dat over een paar maanden wel. Maar deze manier van denken vergt enig vertrouwen in de toekomst; een langetermijnvisie. Hoe kan ik een langetermijnvisie hebben, als ik nog niet eens weet wat er morgen gebeurt?

Verlenging

Dan mijn visum. Dat zou ik nu met 90 dagen kunnen verlengen, kennelijk. Hoe? Dat is nog steeds de vraag. Ik denk dat er niks anders op zit dan een hele dag in de rij gaan staan bij het Immigration Office in Shinagawa. Maar wil ik dat? Mijn gevoel zegt dat ik naar huis wil, maar mijn brein beseft nog niet helemaal dat het thuis waar ik naar terug wil niet meer bestaat. Ik moet mezelf heel duidelijk vertellen dat eind deze maand naar huis gaan betekent dat ik alleen in mijn kleine kamertje met bouwput voor de deur en stikhete zon op het raam moet zitten, of bij Riemer. Maar de kans dat we elkaar dan na een week helemaal zat zijn is reëel. Riemer moet namelijk gewoon werken, moet zich daarvoor concentreren en dat gaat niet als ik in de andere kamer zit te bellen, zo weet ik uit ervaring. Hoezeer ik hem ook mis, ik ben bang dat ik, eenmaal daar, in no-time terug naar Japan wil… En dat gaat dan dus niet meer.

Maar als ik hier blijf, dan moet ik mezelf even flink schoppen. Dan moet ik structuur aanbrengen, want de laatste paar dagen voelden alsof ik in wacht-modus stond. Wachtend tot ik naar huis zou gaan. Dan moet ik tóch vandaag webshopdingen fotograferen en online zetten, toch die shoot van laatst bewerken, toch een soort kantoorroutine aanbrengen waarin ik weer elke ochtend achter mijn laptop kruip, of het nu in de Starbucks is of thuis.

Het liefst rol ik me op tot een klein bolletje en trek ik de dekens over me heen. Wat als alles voor niks is? Wat als alles een slecht idee is? Het voelt bijna naïef om door te gaan. Als de Titanic-band die bleef spelen op het zinkende schip. Maar wat moet ik anders?