Ik ben al drie dagen onrustig. Snel getriggerd en kwaad, maar ook wakker tot na twaalven omdat dat ene schema-markup-dingetje niet werkt. Al het onbelangrijke weet me helemaal op te slokken, want mijn brein voelt als een stuiterbal. Ik maan mezelf tot kalmte, want met impulsieve acties en boze mails saboteer ik mezelf alleen maar.
Vlak voor kerst had ik dit ook. En eind januari. Ik weet namelijk wel waar dit vandaan komt: ik wacht op slecht nieuws. Wéér een corona-curveball. Deze week las ik een nieuwsbericht waarin stond dat Japan overwoog de noodtoestand aan te houden, en dat verpestte grondig mijn humeur. Later bleek dat dat vooral ging over de huidige noodtoestand, waarvan we al wisten dat ‘ie tot 7/3 zou duren. Er gingen stemmen op om er eerder mee te stoppen, omdat het aantal coronagevallen in Japan lekker daalde. Gisteren zag ik dat Tokio plots weer 445 nieuwe gevallen had, gevaarlijk dichtbij de noodtoestand-grens van 500. Vandaag gaat de lijn gelukkig weer omlaag, maar toch.
Dit moet nog zo’n twee weken goed gaan. Dan zou het kunnen dat de Japanse overheid verklaart de noodtoestand niet nogmaals te zullen verlengen. Dan zou het kunnen dat de Japanse ambassade in Den Haag weer visa gaat uitgeven. En dat ik daarmee als een speer het land in kan. Voordat, I don’t know, de volgende curveball zich aandient.
Dus ik ben on edge. Elke ochtend als ik wakker word, check ik het nieuws. Ik zorg dat ik in hoogste staat van paraatheid ben, klaar om elk moment te vertrekken. Of niet. Ik probeer te werken, maar spendeer veel te veel tijd aan futiliteiten, aan twitter en aan gedoe met google en wikipedia. Of ik eet chocola en chips en hang op de bank en doe niks.
Nu was deze week ook wel druk. Of nou ja. Ik had een shoot en moest daarvoor naar Utrecht. De foto moest de volgende dag al af. Ik had vermoeiende online meetings en een Japanse les waarvan ik niks bakte. Misschien moet ik minder hard voor mezelf zijn, en beseffen dat ik zijn brein ook wel een flinke schop heb gegeven aan het begin van de week.
Ik weet het niet. Ik ben moe. En ik wil gewoon dat alles eventjes saai en rustig blijft, want ik word al een jaar alle kanten op gepingpongd. Heel soms denk ik: “Pfff, verhuizen naar Japan. Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in, al dat gedoe.” Maar ik weet zeker dat ik het land uit sjees, zodra het kan. Het is soms raar om te beseffen hoe zeker alles vóór corona was. Je boekte een ticket, reserveerde een accommodatie, kocht een simkaart, en dan ging je. Dat wist je maanden van tevoren. Je kon je werk plannen, rustig inpakken, al dat. En dat was al stressvol.
Ik weet niet hoe lang ik deze onzekerheid nog trek. Deze ik-kampeer-hier-in-de-woonkamer-situatie. Deze ik-weet-niet-wat-ik-kan-plannen-situatie. Deze al-mijn-zomerkleren-zitten-in-dozen-situatie. Deze ik-heb-nooit-een-dag-voor-mezelf-situatie. Deze ik-wil-vrienden-zien-maar-als-ik-corona-krijg-dan-verpest-ik-mijn-emigratie-situatie. Deze oh-jee-er-is-weer-een-nieuwe-mutatie-situatie.
Met kerst was ik bijna opgelucht, toen het slechte nieuws kwam. Je ergens bij neerleggen is misschien wel makkelijker dan non-stop in onzekerheid zitten.
Een stemmetje dat The Secret heeft gelezen zegt me dat ik dit misschien wel niet echt wil, en dat het dus terecht is dat alles zo in de soep loopt. Een Japans stemmetje fluistert shōganai. Niks aan te doen. Jammer, pech. “Ahum,” denkt mijn brein dan, “aan mij zal het niet liggen!” Ik ben alert. Paraat. Elke seconde klaar om te vertrekken. Maar ik weet niet hoe lang ik dat nog volhou.
Related posts
Wegen en omwegen
Zo. Mijn huis in Den Haag is opgeleverd, net als mijn kantoor. Ik woon nu echt, full-time in Rotterdam bij Riemer. Wie had dat gedacht.
The negative and the positive
Er zijn een boel dingen die goed gaan. Ik heb werk, ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb spaargeld en ik heb vrienden. Als ik het zo opschrijf, klinkt het alsof mijn leven compleet is, en alsof alles wat hierna komt gezeur in de marge is. Dat is het natuurlijk ook, als je […]
Raar jaar 2020
Ik heb een aantal goede keuzes gemaakt in 2020. De eerste was eind januari naar Japan vliegen, al vroegen sommige mensen me of ik dat nou wel moest doen, met dat Chinese virus en zo. De tweede was daar blijven tot eind april. De derde was mijn Kickstarter, die ondanks de onfortuinlijke timing toch z’n target haalde.
Vroeg of later
Japan had een Kerstkadootje voor me: de grenzen gaan weer dicht. Tot eind januari, of beter gezegd, tot minstens eind januari, want ik zie ze het ook nog wel verlengen daarna. Residents mogen nog naar binnen, maar mensen die zich nieuw willen vestigen (zoals ik dus) hebben pech.
I’m turning Japanese I really think so
Een tijdje geleden begon ik aan misschien wel het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb: het aanvragen van een business manager visum voor Japan. Ik schreef een business plan, maakte prognoses, vulde een boel formulieren in en zocht naar papieren die ik al in geen jaren meer had gezien. Mijn CMD-propedeuse uit 2006, bijvoorbeeld. Ik stuurde alles op naar mijn tussenpersoon, die kwam weer bij me terug met vragen van de Japanse (of beter gezegd Tokiose) overheid en toen kreeg ik twee weken geleden de verlossende mail: “uw aanvraag is goedgekeurd”.
Suumo-worstelen
Laten we het eens over een andere boeg gooien. In plaats van te stressen over corona, wil ik in deze blog vooruit kijken. Dromen. Of nou ja, dromen…? Het is meer plannen, of mijn opties verkennen. Ik wil namelijk ooit een huis in Japan kopen, en niets is zo leuk als het gluren op het Japanse equivalent van Funda: Suumo.
Very very extraordinary
Er was een tijd dat ik, als baas van Fashionmilk en gerenommeerd modefotograaf, visumbrieven schreef voor modellen. “Marietje is een groot talent, wat blijkt uit haar werk voor A, B en C. Groetjes, Toeps De Expert.” Marietjes agency stuurde die brieven dan op naar Amerika, zodat ze daar een visum voor Marietje konden fixen. Voor “the individual who possesses extraordinary ability in the sciences, arts, education, business, or athletics”.
Bijna echt
Het was iets na zessen toen ik gisteravond Hoog Catharijne binnenliep, na een middagje werken bij Maan. Ik haalde een steamed-milk-met-één-pompje-chai (“Nee, steamed milk. Ja, dat kan wél.”) bij Starbucks, waarna ik de roltrap naar boven nam richting de ingang van het hotel. Ik bestelde avondeten bij de receptie, maar pas voor 19:30. In mijn kamer las ik, onder het genot van mijn drankje, Bijna Echt uit – het boek dat ik een dag eerder bij mijn uitgever had gebietst, toen ik daar was voor een meeting.
Het verhaal van de lifehacker
Er zijn verhalen die mensen zichzelf vertellen, of elkaar. Verhalen over wie ze zijn, wat ze doen, en hoe het leven in elkaar zit. Daarom zijn religies nog altijd populair, en daarom houden we van boeken, films of zelfs roddels. We spiegelen onszelf aan die verhalen, en vormen aan de hand ervan ons beeld van goed en kwaad.
Groundhog year, part 1
“Well, it’s groundhog day… Again.” Bill Murray speelt in de film uit 1993 een cynische journalist die groundhog day (een suffe, regionale feestdag) steeds opnieuw moet beleven, totdat hij het goed doet. Gelukkig geloof ik niet in dit soort voorbestemming, al begin ik me al bijna af te vragen of ik mijn moeder eens moet bellen. Want Japan is weer dicht, ik woon weer bij Riemer, en ik ben precies even ver als een jaar geleden.
Oh Toepsieeeee! Sterkte! I feel you! Ik heb dan wel niet zulke plannen als jij, maar ik ben ook onrustig. En jij hebt daar nog eens een emigratie to-do bovenop liggen. Wees lief voor jezelf hè. Wat regelen-nu-even-niet-rustdagen inplannen tussendoor.
Dikke hug! xxx
Weet niet goed wat ik moet zeggen. Heel veel liefs en een dikke digitale knuffel – wat een walgelijke uitspraak ook eigenlijk, haha – Anne Ermens