Het is mij, Toeps, business manager. Deze blog is een greep uit de dingen die ik gedaan heb in de afgelopen maanden. Want er is veel gebeurd, en er gaat ook nog veel gebeuren! Wat dan zoal? Nou…
De Italiaanse vertaling van "Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit" verscheen
Ik wist al een tijdje dat dit eraan zat te komen, maar omdat deze vertaling via Italiaanse uitgever Il Margine en dan nog eens langs Blossom Books ging, hoorde ik er maar weinig over. Ik wist dat alle boeken van Il Margine hetzelfde coverformat hanteerden, en dat ik dus een andere cover zou krijgen. Op een gegeven moment kreeg ik via Blossom de vraag of ze een portret van me mochten aankopen, een foto die ik al eerder had gemaakt en die ze op mijn Instagram hadden gezien. Ik stuurde een factuur en het hi-res beeld, en hoorde vervolgens weer maanden niks. Af en toe bezocht ik de website, om te zien of ik er al op stond, maar dat was nooit zo. Tot ik op een dag van Blossom de vraag kreeg of ik nog een andere foto had, voor op de Italiaanse auteurspagina. Oh! Er gebeurde weer wat.
Niet veel later kreeg ik twee interviewverzoeken, van grote Italiaanse kranten. Ik was stomverbaasd, al lag dat aan mij. Ik had nog niet helemaal beseft dat de Italiaanse uitgever het boek ook ging promoten! (Wat natuurlijk gewoon heel logisch is.) Dus ik beantwoordde de vragen, die af en toe voelden als signalen uit een ander universum, uit een tijd waarin ik nog niet in Japan woonde, en knalroze, groen of blauw haar had. De interviews zijn nog niet uit – dat zullen ze wel rond autismeweek plannen – maar volgens Amazon is het boek gisteren naar de vader van François verzonden. (Die komt uit Corsica en spreekt ook Italiaans.)
Ik deed interviews in Japan
Een tijdje geleden nam ik Olga aan om part-time aan mijn marketing en PR te werken. Dus toen de Engelse vertaling van Deze autist ging naar Japan uitkwam, is Olga gaan mailen met kranten, tijdschriften, YouTubers en andere influencers. Zo mailde ze bijvoorbeeld Nobita van The Japan Reporter, die eerder video’s maakte over autisme in Japan. Hij volgde me een dag en interviewde me voor zijn kanaal.
Ik maakte foto's van mijn boek met Elyse
Samen met Elyse, een Nederlandse die ook in Tokio woont, ging ik richting Kasai-Rinkai-Koen, het park naast Tokyo Disneyland, om foto’s van This Autistic Girl Went to Japan te maken. En omdat ze zo lief was om me te helpen, ook van Elyse.
Soms is het gek dat dit werken is, gewoon een beetje foto’s maken van mijn boek. Maar omdat dit boek niet door een andere uitgever wordt uitgegeven, maar door mij (ofwel, ik bén de uitgever!), is marketing via sociale media een van mijn belangrijkste kanalen. We staan vaak stil bij de negatieve kanten van sociale media – die er ook zeker zijn – maar het is ook juist dankzij het internet dat mijn boek wereldwijd gelezen wordt. Dat is toch geweldig?!
Ik sprak met een Japanse researcher over autisme
Weten jullie wat stiekem een beetje mijn droom is? Naast heel blij “oishii!” en “sugoi!” roepen als de gast van de week in Journeys in Japan, het reisprogramma van Japanse omroep NHK? Mijn boek in het Japans uitbrengen! Nu is dat niet direct waar deze meeting over ging, maar wellicht is het een stapje op de goede weg.
Ik sprak namelijk vorige week met een wetenschapper en editor bij een wetenschappelijke uitgeverij, die zich bezighoudt met meisjes en vrouwen met autisme in Japan. Met Olga aan mijn zij om te tolken (die meid is echt goud, zó blij dat ik haar heb aangenomen) bespraken we autisme in Japan, mijn ervaring als buitenlandse op het spectrum, én de Japanse boekenmarkt. We kregen waardevol advies, en de twee bovenstaande boeken.
Er zit niet direct een Japanse boekdeal voor mij in, maar wellicht wel een andere samenwerking. Het lijkt me ontzettend tof om Japanse meisjes en vrouwen met autisme te ondersteunen, over mijn ervaringen te vertellen, of bij te dragen aan het vergroten van kennis en acceptatie in de Japanse maatschappij. Ik blijf bewust wat vaag, omdat ik zelf ook nog niet helemaal weet hoe of wat, maar ik vind het al ontzettend vet dat deze researcher me heeft weten te vinden, en heeft uitgenodigd voor een gesprek.
Ik maakte foto's voor Aafke's nieuwe podcast
Al in januari, toen ik in Nederland was, fotografeerde ik Aafke en haar man Bram voor hun nieuwe podcast, Opslaan Als. De klus moest razendsnel in mijn schema gepropt worden, omdat ik alweer bijna terug naar Japan zou gaan. Gelukkig hoefden de foto’s niet meteen de volgende week af te zijn, dus dat ging prima. Ik vroeg Maan om mee te schieten, en Charlotte om haar en make-up te doen, en zo was het topteam weer compleet.
De podcast van Aafke en Bram gaat over fascinerende verhalen die niet vergeten mogen worden. Zo stuitten ze vorige zomer op een overwoekerde begraafplaats op het Belgische platteland, die hoorde bij een inmiddels verlaten psychiatrische instelling. Wat was hier allemaal gebeurd? De eerste aflevering van de podcast komt uit op 6 mei en is te beluisteren via NPO Luister.
En verder...
Verder bouwde ik aan websites voor een aantal vaste klanten (Iris Esther heeft nu een wholesale-pagina, een overheidsproject heeft een nieuw backend en voor Blossom Books werk ik aan een website voor bij hun boekenserie And Now What?). Ook had ik voorbesprekingen voor opkomende shoots, scoutte ik locaties (zoals bovenstaande brutalistische parel in Kawasaki), sprak ik af met Kei, had ik elke vrijdag Japanse les en spendeerde ik weekenden met François. Kortom: Het gaat best lekker.
PS: Volg me op Instagram voor meer van zulke kiekjes. Je vindt me onder de username @biancatoeps. PPS: Als je mijn boek hebt gekocht, tag me dan vooral in je boekposts en/of reviews, dan deel ik ze! PPPS: Heb je mijn boek gelezen en werd je er blij van? Laat dan vooral een review achter op Goodreads of Amazon! Zo wordt mijn boek door meer mensen gevonden.
Related posts
Het einde van een Starbucks
François en ik stonden in de rij voor de Starbucks in het winkelcentrum van station Keio-Hachioji, toen zijn oog viel op een poster. Zo’n vel met grote rode en gele letters, en iets in het Japans dat zich liet vertalen als “opheffingsuitverkoop”. Ik had de poster al vaker gezien, maar omdat mijn hersenen Japans nog steeds niet automatisch vertalen, had ik er er geen seconde over nagedacht, en aangenomen dat het de zoveelste reclameposter was. Maar François z’n Japans is beter, dus hij vroeg de barista: “Opheffingsuitverkoop?” – “Ja,” zei de barista, “alles gaat dicht op 31 maart. Wij gaan ook weg, het hele gebouw gaat leeg.”
Interviews en pers: Hoe werken die dingen nu echt?
Dankzij de lancering van mijn nieuwe boek (en een cringeworthy opiniestuk in Trouw waar we wel op móesten reageren) was ik de afgelopen maanden in de krant, op de radio en zelfs op tv te vinden. Hoewel ik over het algemeen blij was met de coverage, maakte ik me ook af en toe zorgen: sommige koppen waren namelijk ietwat ongenuanceerd. Hoewel ik steevast mijn best deed om de diversiteit van zowel Japan als autisme te benadrukken, kwam dat niet altijd even goed over.
Welk werk is geschikt voor autistische mensen?
In het suffe stuk in Trouw waar ik met een aantal andere autistische schrijvers op reageerde, schreven twee kritische “hoogbegaafdheidscoaches” dat wij helemaal geen autisme konden hebben, want: ‘Schrijvers die zeggen dat ze autisme hebben, maar wel boeken schrijven en een relatie hebben, zijn voor ons geen voorbeelden van mensen met autisme.’ Waarom hun hele artikel kant noch wal sloeg hebben we in onze reply al duidelijk genoeg uiteengezet, maar dat ze juist het beroep van schrijver noemen, maakte het voor mij extra grappig. Vonden deze twee nu dat iemand die als een kluizenaar de hele dag op een zolderkamertje, in een hutje op de hei of, in mijn geval, aan de voet van Mt. Fuji aan zinnen zit te schaven, niet autistisch kan zijn? Hoe…?
De Ikea-haters
“Ikea-meubels zijn niet gemaakt om te verhuizen. Dan gaan ze kapot.” De Japanse meneer van het transportbedrijf keek moeizaam. Hij sprak in het Japans tegen Google Translate, waarna zijn telefoon de vertaling in het Nederlands uitspuugde. Even ervoor had hij gevraagd of al mijn spul van Ikea was, waarop ik opgewekt met “ja” antwoordde. Ik hou van Ikea. Japanners niet.
Waarom infodumpen misschien toch niet de beste love language is
Een meisje praat tegen de camera in een korte clip die gemaakt is voor platformen als Instagram en TikTok. “Mensen denken vaak dat wij autisten egocentrisch zijn, omdat we jouw zielige verhaal beantwoorden met een vergelijkbaar verhaal uit ons eigen leven – maar dit is hoe wij empathie tonen!” Even later verschijnt er een vrolijk gekleurd plaatje in mijn feed: “Infodumpen is mijn autistische love language”. We moeten het normaliseren, want zo laten autistische mensen zien dat ze van je houden, aldus de veelvuldig gedeelde post.
De kleine Japanse volksverhuizing
Ken je dat? Dat je ergens een bed wil, dan maar een verhuisbedrijf mailt, en voor je het weet ineens je halve inboedel bij de boyfriend hebt gestald? Deze dinsdag was het verhuisdag, en gebeurde precies dat.
Ik ging naar een bijeenkomst voor autistische meiden in Japan
Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd door Kohei Kato, een autisme-researcher verbonden aan Tokyo Gakugei University, die ook als editorial manager bij de Japanse uitgever Kaneko Shobo werkt. Hij zei me meteen dat ik niet te veel moest verwachten, maar hij wilde eens kennismaken. Hij gaf me twee boeken van zijn uitgeverij over autisme bij meisjes en vrouwen, in het Japans. Ik heb de boeken nog niet gelezen (zo goed is mijn Japans helaas nog niet), maar de titels waren veelbelovend – deze boeken gingen over camouflage, ofwel, maskeren.
Hoest
“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.
Soaring
Meestal als ik een blog schrijf, weet ik precies wat ik wil vertellen. Het verhaal heeft een begin, een midden, een einde, en het liefst ook nog een twist, conclusie, of punt dat ik wil maken. Deze keer niet. Ik weet niet precies wat ik met dit stukje wil, behalve het voorval uit mijn hoofd krijgen. Daar vliegt het namelijk al anderhalve dag rond.
Narita, meer dan een vliegveld
Toen ik nog in Zaandam woonde zag ik eens een poster van het befaamde Zaanse huisjes-hotel, met daaronder het logo I amsterdam. Kijk, ik snap de gedachte: Toeristen kennen alleen Amsterdam, dus dan noemen we gewoon lekker alles zo. Het befaamde Muiderslot werd Amsterdam Castle Muiderslot, een outlet in Halfweg werd Amsterdam The Style Outlets en natuurlijk heet ons vliegveld Amsterdam International Airport Schiphol – terwijl het in de gemeente Haarlemmermeer ligt.