“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”

Kabushiki Kaisha, het Japanse equivalent van BV. Want een Japans bedrijf is pas echt, als er een officieel ogend bordje op zit. Stempels, bordjes, logo’s en titels: ze zijn er hier dol op. Dus ik ging online, vond de meest retro bordjesboer van Japan en bestelde drie kitscherige bordjes (in roze, natuurlijk) met daarop mijn bedrijfsnaam, mijn eigen naam, en beiden. Eentje voor op de voordeur, twee voor op mijn beider brievenbussen – daar willen ze natuurlijk ook een foto van.

Ergens was ik een beetje teleurgesteld. Foto’s? Ze komen dus niet langs? Als je in Kobe een start-up begint, wil de gemeente je elke twee maanden zien. Ik heb hier in al die tijd nog van niemand iets gehoord. Ja, van Mikako, natuurlijk. Maar de overheid komt pas weer kijken als ik mijn verlenging aanvraag? Verdorie. Ik had net zo’n zin om mijn mooie kantoor te showen. Nou ja, als ik binnenkort dan toch keihard heb opgeruimd en met mijn camera aan de slag moet, dan schiet ik ook maar meteen wat kiekjes voor een opkomende blog. Of video. Of zo.

Het is inmiddels wel bijna klaar allemaal. Riemer heeft mijn NAS meegenomen toen hij een paar weken geleden hierheen kwam, boven heb ik kledingkasten en ongeveer een derde van mijn kleding (de rest is vooral winterspul en komt later wel – het is hier nu toch dagelijks dertig graden) en Rakuten heeft me eindelijk geaccepteerd voor een zakelijke bankrekening. Niet voor een telefoon-abo van drie tientjes per maand hoor, nee, dat ging ze te ver. Dat mag ik opnieuw proberen als ik mijn visum heb verlengd.

Ja, het was allemaal een aardig idee, dat start-up programma. Alleen waar je ‘m in sommige andere steden direct voor een jaar krijgt, geeft Tokio ‘m voor zes maanden. En da’s een probleem. Want voor zo’n beetje elke instantie is zes maanden de grens. Is je visum (nog) korter dan zes maanden, dan krijg je geen internet, geen mobiel, en alleen een bankrekening bij de Japanse postbank, die voor elke transactie 25 euro vraagt, omdat deze wordt aangemerkt als “internationale transactie”. Zelfs als je gewoon binnen Japan geld overmaakt. Want: de rekeninghouder is een “buitenlander”, met een te kort visum.

Mijn korte visum loopt tot begin september. Dat houdt in dat we volgende maand de aanvraag tot verlenging gaan indienen. Als dat lukt, dan krijg ik er een jaar bij.

“Wil ik dat eigenlijk wel?”, vraagt een stemmetje in mijn hoofd. Op sociale media zie ik Maria, die ik een aantal jaar geleden in Tokio interviewde, haar vrijgezellenfeest houden. Ze maakte foto’s op de Kop van Zuid in Rotterdam, bij Riemer voor de deur, want Maria, de chick die zei nooit meer terug naar Nederland te willen, is terug. Ze wilde een toekomst, en die toekomst lag in Nederland. En ergens snap ik haar. Want het is soms eenzaam, hier. Zeker nu.

Wat is de wereld anders geworden.

Een van de leuke dingen aan “Japan” was altijd dat iedereen langskwam. Maan, Charlotte, Riemer, mijn broertje, Aafke, Charis. Maar ook vrienden en kennissen die hier toevallig waren, zoals Jeske, Amadea, Mascha, Tjarda… Je hoeft mijn video uit 2016 maar te bekijken om te zien hoe gezellig het was. Hoe anders is het nu, met visum-toestanden, PCR-tests, vliegreizen die twee keer zo lang duren, twee keer zo veel kosten en dan is er nog Schiphol dat je koffers kwijt maakt en je vier uur in de rij laat staan. Natuurlijk komt er bijna niemand langs.

Riemer kwam wel, dat was gezellig, maar ook moeilijk. Want ik was niet meer gewend aan zoveel contact, en had echt even wat momenten/dagen voor mezelf nodig. Wat stom is, want je wil dat schaarse moment natuurlijk maximaal benutten. We gingen naar het treinenmuseum, naar Disneyland en Legoland en de Off-House. We aten bij alle restaurants waar ik me in mijn eentje te ongemakkelijk zou voelen. Maar toch.

Toen Riemer weg was, moest ik weer schakelen, maar dan de andere kant op. Ik voelde me zielig en alleen, en twijfelde aan mijn keuze. Totdat ik me herinnerde hoe sneu ik me in Nederland voelde, en hoe ik alle mensen die ik zo mis toen óók maar eens per zoveel maanden zag. Zeker in lockdown-tijd, maar zelfs daarvoor. Ik was hier nooit goed in. Daar was Japan ook juist een hack voor: Het is Japan! Een betere reden om langs te komen is er niet. Het is een tactiek die ik als tiener al gebruikte: ik was altijd de persoon die de slaapfeestjes organiseerde, die de Disney-reisjes plande. Want dan gebeurden ze. En dan had ik sociaal contact.

Ik denk dat ik harder mijn best moet doen. Of nou ja, hoe zeg je dat. Aan meer touwtjes moet trekken. Ik gooide ook wat nieuwe lijntjes uit, wat erin resulteerde dat ik maandag met iemand van Facebook een kop thee ga drinken.

Gisteren ging ik niet alleen bij Mikako langs, maar ook bij de kapper. Kapsalon Assort. In 2018 fotografeerde ik voor ze in Japan, en niet veel later was ik haarmodel voor Nancy, een Japanse die in het Amsterdamse filiaal van Assort werkt. Gisteren werd ik door haar collega geknipt. We kletsten wat over verhuizen naar het buitenland – zij vertrekt binnenkort naar Melbourne.

Na een middag visum-, bank- en belastingzaken, een paar uur slenteren over de Omotesando en twee uur wassen, knippen, föhnen en smalltalk kwam ik totaal gefrituurd thuis. Ik heb maandag die thee-date. Ik hoop dat ik tegen die tijd genoeg bijgekomen ben.