Het jaar is bijna voorbij, dus laten we de balans opmaken. Zoals het een goede jaarrekening betaamt, beginnen we met de aansluiting op 2018. Oké Toeps, dat waren wel weer genoeg Nyenrode-grappen.

Vorig jaar schreef ik dit: “Eigenlijk was dit een heel fijn jaar. Ik had geen therapie, geen drama, geen grote veranderingen. Ik deed wat ik wilde, probeerde hier en daar nieuwe dingen uit, implementeerde heel kaizen wat verbeteringen en ontmoette een paar leuke nieuwe mensen. Ik denk dat ik in 2019 lekker zo doorga.”

Dat bleek correct, behalve dat ik nu plots een bestseller-auteur ben en toen nog niet. Ook maakte ik een inschattingsfoutje betreffende mijn Japan-heimwee. Zo schreef ik: “In een gesprek met Charlotte vorige week besloten we dan ook definitief pas in het najaar van 2019 weer terug te gaan.” Ik dacht dat ik zo druk zou zijn met mijn boek, dat ik april over moest slaan. Dat klopte, maar daarna werd het mei, en pakte ik alsnog het vliegtuig.

Eén van de kaizen-veranderingen is dat ik in 2019 nog minder ben gaan fotograferen dan in 2018. In 2016 schreef ik op deze blog al over kaizen, en onderstaande paragraaf vat het idee goed samen.

Ik wilde minder fotograferen, want van een dag fotograferen krijg ik hoofdpijn en stress en om heel eerlijk te zijn heb ik ook een beetje dat “been there, done that”-gevoel. Ik heb ooit die toffe Cool Kids-serie in Tokio gemaakt, dat was tof, maar dat hoeft niet nog een keer.

Dus ik fotografeerde dit jaar minder. Wat ik nog wel fotografeerde, vond ik overigens super leuk. Ik hou ervan om met kleine zelfstandigen te werken, want die zijn vaak ontzettend blij als je ze mooi en professioneel op de foto weet te krijgen. Het komt regelmatig voor dat iemand naar eigen zeggen “totáál niet fotogeniek is” en een hekel heeft aan op de foto gaan, maar ja, die persfoto van tien jaar geleden kan nu toch écht niet meer… En dan weggaat met een stralend portret.

Lang heb ik nagedacht wat ik met de fotografie aan moest. Maar ik denk dat het antwoord simpel is: ik moet niks. Mijn Instagram kan gewoon blijven zoals ‘ie is, want er kijkt toch niemand meer naar wallposts. Mijn website loopt niet weg. En ik kan gewoon zo nu en dan nog fotograferen, als ik zin heb, tijd heb, of geld nodig heb.

Dit jaar stond logischerwijs vooral in het teken van mijn boek. (Al ging het ook super met mijn website-business.) Begin 2019 werkte ik aan de laatste loodjes, en 2 april was het zover: de lancering! Ik wilde geen feestje, dus ik deed vooral interviews. De dag erna gaf ik een lezing in Eindhoven. Ik vroeg Charlotte om mijn make-up te doen, en omdat Eindhoven niet om de hoek lag, boekten we een hotel. Ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben.

Charlotte was (naast Riemer en Blossom Books natuurlijk) sowieso een van mijn grootste cheerleaders. Samen bedachten we de wildsigneertour, waarbij we met een NS-dagkaart het hele land doorcrossten om mijn boeken van stempels te voorzien.

Want ik lag in de AKO. In de AKO! In de AKO OP SCHIPHOL! Ja, mijn uitgever ging los om de Bestseller Top 60, maar ik werd emotioneel toen ik hoorde dat mijn boek op loopafstand van een paar vliegtuigen lag.

Er kwam een tweede druk. En een derde. En een vierde. Vorige week hoorde ik dat er nog maar iets van 500 op voorraad waren, dus in januari verwachten we een vijfde druk. Verder komt er een audioboek (Georgina Verbaan kon niet, dus dat ga ik volgende maand zelf inspreken), een dwarsligger, en dan zijn er nog de Geheime Projecten waar ik niet veel over kan zeggen. Het Japan-boek hebben we tot nader order uitgesteld, want ik vind dit te belangrijk.

Maar goed, toen in april het boek goed en wel gelanceerd was, en ik na een maand zo’n beetje elke landelijke krant en elk tijdschrift had gesproken, vond ik dat ik wel weer terug naar Japan kon. Op z’n goedkoop. Zes weken in een kamer van vijf vierkante meter. I loved it.

Ik was in 2018 al begonnen met mijn webshopje (of eigenlijk: ik bouwde een webshop voor een klant, besloot te willen knutselen met een eigen webshop, en bouwde er toen ook maar een voor mijn shopsels) en in 2019 liep dat concept een beetje uit de klauwen. Koopjesjagen werd mijn sport. En is tot op de dag van vandaag mijn sport. Mijn nieuwe hobby. Mijn volgende autistische obsessie.

In oktober zat ik weer in Japan, enne… Wie niet? Mijn broertje en zijn vriendin kwamen langs, Riemer was er een ruime week, en Maan en Yves trokken met hun gehuurde camperbusje door het land. Zo’n gehuurd camperbusje is trouwens ook ideaal voor een grote Hard-Off marathon; we bezochten kringloopwinkel na kringloopwinkel, en ik ging uiteindelijk met anderhalve koffer vol Polaroids naar huis.

Eigenlijk kan 2020 me niet snel genoeg beginnen. Eind januari ga ik weer naar Japan, en deze keer komt Charlotte ook weer langs. Natuurlijk gaan we koopjesjagen bij Hard-Off, Toy Story-mochi eten in Disneyland en helemaal los als twee nerdjes in het treinenmuseum. Ik blijf twee maanden, met een klein weekje Nederland ertussenin. (Want ik heb een lezing, en ja, afzeggen doe ik niet aan.) Misschien worden het ook wel drie maanden, want voor mijn deur is het nog altijd een lawaaierige bouwput. Inmiddels ben ik wel bezig om een eigen werkplek bij Riemer te realiseren, voor mijn zo geliefde ochtendjes thuis in stilte en pyjama werken.

In het najaar ga ik samen met Riemer naar Walt Disney World. We hebben ons de afgelopen maanden verdiept in documentaires (The Imagineering Story!) en YouTube-reports, dus dat komt vast helemaal goed. En natuurlijk wil ik ook in Amerika naar de thrift store. Zin in!