Vanmorgen gingen we naar het immigratiebureau, François en ik. Na dagen van voorbereiding, bestaande uit bezoekjes aan city hall, een bezoekje aan mijn vorige city hall (omdat ik daar op 1 januari ingeschreven stond en belasting betaalde), uren invulwerk en zelfs het in elkaar knippen en plakken van een document met romantische foto’s en onze eerste appjes, dacht ik het dossier wel klaar te hebben. Onze missie: mijn visum omzetten van Business Manager naar Spouse of Permanent Resident. Meer vrijheid, minder eisen, en uitzicht op PR voor mezelf na drie jaar. Hey ho, let’s go.

Ik wilde natuurlijk om 9:00 bij het immigratiekantoor voor de deur staan, maar François zei dat 10:00 ook wel best was. “Red je dat wel met je werk?”, vroeg ik nog. Hij moest om 13:00 beginnen, dus uiterlijk om 12:00 weg. “Nou, zo druk kan het toch niet zijn?”, zei hij. “De vorige keren was dat ook niet.” Maar deze keer dus wel. We kregen een nummertje met 73 wachtenden voor ons. We zouden rond 13:00 aan de beurt zijn. (Dat laatste was ook omdat het personeel lekker met lunchpauze ding daarvoor, rolgordijntjes omlaag en doei.)

Goed, toen was ik dus al zuur. Want ik had François meegevraagd om me te helpen. Omdat hij beter Japans spreekt dan ik, en omdat ik deze dingen nogal spannend vind. Pandemie-traumaatje. Het enige wat hij nu kon doen, was me gezelschap houden tot 12:00. Daarna heb een uur door het naastgelegen winkelcentrum geslenterd, waarna ik me langzaam terug naar het immigratiekantoor begaf.

Het werd 13:00, en ik was aan de beurt! Alleen… Er was een probleem. “Dit papier is in het Frans…” Dat klopte, ik had namelijk een hele webpagina uitgeprint: de webpagina waarop stond  dat het laten registreren van ons huwelijk in Frankrijk aangeraden werd, maar niet verplicht was. “Ik heb er een vertaling bij gedaan, en het betreffende onderdeel gemarkeerd!”, zei ik. De medewerkster haalde er een collega bij, eentje die Engels sprak. “Je moet het huwelijk in Frankrijk registreren”, zei ze. “Nee”, zei ik, “dat hoeft dus niet, dat staat hier.” Er volgde een boel moeilijk gedoe, over hoe het misschien wel oké was als ik met een Japanner getrouwd zou zijn, en dat het voor Nederland ook niet hoefde, maar voor Frankrijk, tja, het werd aangeraden, dus we moesten het maar doen…

Hier hadden we dus uitgebreid onderzoek naar gedaan, François en ik. Om een huwelijk in Frankrijk te registreren, moet je eerst apostille aanvragen – ofwel, de volledige huwelijksakte naar het Japanse Ministerie van Buitenlandse Zaken sturen, die er dan een stempeltje op zetten of whatever, om aan te tonen dat het echt is. Vervolgens moet het ding vertaald worden door een beëdigde (lees: dure) vertaler. Dan moet je dat samen naar de Franse ambassade sturen, die er dan minstens zes weken over gaan doen om dat huwelijk te registreren. En voor wat? Voor niks. Ja, je krijgt een familieboekje, en je kan samen in Frankrijk gaan wonen. Nu wil ik 1) niet in Frankrijk gaan wonen, en 2) als ik dat wel zou willen, zou ik dat als EU-staatsburger nu ook al kunnen doen. Kortom, een hoop gedoe om niks. Dus wij waren blij te lezen dat het niet hoefde.

De baliedame van Immigratie was niet overtuigd. Ze maakte me nog bang door te zeggen dat als ik het wél zo zou indienen, mijn aanvraag misschien zou worden afgewezen, en dat dat dan voor altijd in het systeem zou komen te staan. Met mijn ziel en de hele papierwinkel onder mijn arm verliet ik het kantoor. Ik belde François op, half huilend, half woest: “Waar sláát dit op?! We zijn nota bene in Japan getrouwd?! We hebben vooraf toestemming moeten aanvragen van ons beider ambassades?! Hoezo vindt Japan z’n eigen huwelijken niet rechtsgeldig?!”

Toen ik thuiskwam heb ik snel onze volledige trouwakte opgestuurd naar Foreign Affairs, voor die apostille. Maar het hele proces duurt dus maanden. “Geen probleem toch, je huidige visum loopt tot november?”, zei de baliedame. Klopt, maar ik wil graag door. Niet meer verplicht een BV hebben, niet meer elke maand mijn boekhouder een godsvermogen betalen. En gewoon, dóór. Zekerheid hebben. Niet pas tegen de deadline bericht krijgen. Ik trek zulke dingen slecht, dus ik wil het gewoon geregeld hebben. Liever gisteren dan vandaag.

Dus ik twijfel: Zal ik het gewoon nog een keer proberen? We hebben de Franse ambassade al gemaild, misschien kunnen zij het nog duidelijker uitleggen? Misschien moet ik meer bronnen vinden? Engelstalige, of Japanse? Of is het toch beter om dat huwelijk gewoon eerst in Frankrijk te registreren, ook al duurt het maanden? Dan wellicht wéér naar city hall voor belastingpapieren, omdat die maar drie maanden oud mogen zijn op het moment van indienen… Moeten we misschien allebei doen, en kijken wat eerst is?

Kijk, ik wéét hoe Japan werkt. Ik weet dat iedereen z’n vinkjes en stempeltjes moet kunnen zetten, en dat je gewoon een papiertje moet kunnen tonen – het liefst in het Japans, anders krijgen ze stress. Ik weet dat je hier gewoon in mee moet gaan. Maar ik weet ook dat iets nog een keer proberen hier soms een compleet ander resultaat geeft, afhankelijk van hoe de pet van Tanaka-san vandaag staat. En dan is er nog de Nederlander in mij, die dit allemaal maar onzin vindt en zin heeft om Ook dat nog! te bellen (ja, ik ben zo oud – voor de jongeren onder ons, denk Tim Hofman of zo).

Nadat ik het vereiste formulier naar Foreign Affairs had gestuurd, ben ik doodop in mijn bed gaan liggen, malend over wat nu de beste aanpak is. Ik wil helemaal geen Frans familieboekje. I don’t wanna be French!