“Er is een medium-size winkelcentrum bij me in de buurt, daar is ook een Starbucks.” Kei antwoordt me deze ochtend, terwijl ik al onderweg ben naar Shinagawa Station. Mensen kijken. Het is wat ik altijd doe als ik het even niet weet. Met mijn spullen naar een station, en van daaruit maar verder zien. Hoewel het onaardige stemmetje in mijn hoofd zei dat er toch niemand op mij zat te wachten, besloot ik er toch maar een appje aan te wagen. “Hey, heb jij al plannen voor vandaag?”

Al in de metro krijg ik antwoord; Kei had plannen, maar haar dochtertje Emma had niet goed geslapen, zij daardoor ook niet, dus ze besloot de plannen op de lange baan te schuiven. “Ik moet alleen nog even langs de stomerij en de supermarkt,” appt ze, “als je dat niet erg vind…” Ik vind niks erg. Ik zou nog meegaan met haar krantenwijk, als ze die zou hebben.

Het middelgrote winkelcentrum blijkt een shopping mall van jewelste. Later op de dag zou ik nog een jurkje kopen bij GU, en wat geinige sokken bij de WEGO. Maar eerst nemen we plaats bij Starbucks. We praten. Over werk, over familie, over dromen. Ik voelde me zó eenzaam de afgelopen dagen, maar het praten met Kei doet me goed. Ondertussen tettert Anpanman door ons gesprek heen – Emma’s favoriete tekenfilm, over een broodmannetje dat avonturen beleeft met zijn eetbare sidekicks. Als jonge moeder in Japan is het voor Kei bijna onmogelijk om te werken; faciliteiten zijn er weinig en van menig full-time baan kom je dagelijks pas om 23:00 thuis. Anpanman is ook een beetje háár leven geworden.

Kei heeft me de afgelopen weken ontzettend fijn geholpen met de productie van een shoot voor CosmoGIRL!. 私は日本語を少しだけ話します. De productie (ik ga ook schrijven!) wordt hartstikke vet, en het voelt alsof er bepaalde cirkeltjes rond zijn. Mensen die vanaf LiveJournal meelezen, weten wat ik bedoel. Maar gisteren had ik de shoot waar ik het meest zenuwachtig voor was, en daarna komt altijd dat gat.

In de auto terug naar station Kikuna opper ik een ideetje. En hoewel Kei aanvankelijk had gezegd dat ik er bij de bushalte snel uit moest springen, besluit ze de auto toch even te parkeren. Ik zie hoe haar ogen schitteren.

Thuis kruip ik snel mijn bed in. Nog vier afleveringen Yuri on Ice te gaan. En een plan, nee, een ideetje, waar nog weinig concreet aan is. Aflevering 9. Aflevering 10. Aflevering 11. Aflevering 12. Het eindframe verschijnt: See You NEXT LEVEL! Het is misschien wat overdreven, en veel te schreeuwerig voor een klein plannetje. Maar toch.