De trouwe bloglezers weten dat het een tijdje niet zo goed ging. Mijn Amerika-vakantie met Riemer was kut, ik kon niet wachten om terug naar Japan te gaan en eenmaal thuis moest ik in no-time weer tripjes citizenM boeken, om even tot mezelf te komen. We gingen uit elkaar wonen, want “dat zou vast beter gaan”. Of dat echt zo was, wist ik niet. Toch was ik er ook niet zeker genoeg van dat het kut zou worden, al stond ik twee keer op het punt er een punt achter te zetten. Ik wist het gewoon niet. Echt niet.

Laatst voelde ik me eenzaam en spendeerde ik drie dagen bij Riemer in Rotterdam. En voor het eerst kon ik met grote overtuiging zeggen: Ja, volgens mij was dit uit-elkaar-wonen een goed idee. “Eh, ja, daarom deden we het toch?”, zei Riemer verbaasd. Ik probeerde uit te leggen dat het voor mij op papier destijds wel een goed idee léék, maar dat ik natuurlijk niet kon voelen hoe het nu écht zou zijn. Het is een beetje als met medicijnen: men kan wel zéggen dat ze werken, maar je merkt het pas als ze dat ook daadwerkelijk doen. Ik voelde me voor het eerst in lange tijd blij om bij Riemer te zijn, in plaats van stiekem te verlangen naar rust en mijn eigen huisje. Al was er nog altijd één probleem…

the snurk of doom

“Eh, oordopjes?” Ja, sure, oordopjes kúnnen werken, maar ik vind oordopjes niet prettig. Ze doen pijn, ik ben bang dat mijn oren gaan ontsteken als ik ze te lang dichtstop, en last but not least, ik háát het om niks meer te kunnen horen. Want behalve de snurk, mis je met oordoppen ook het geluid van regen, de wc, impending doom… En ik voel me blind zonder die feedback. Of eh. Doof. Nou ja, je snapt me, hoop ik.

Dus. Riemer snurkt en ik moet daarmee op vakantie. Ik snap eigenlijk ook niet hoe ik dat eerder heb volgehouden. Toen Riemer laatst een nachtje bij mij sliep, terwijl mijn oordoppen nog in Rotterdam lagen (handig, ja), was ik de volgende dag gesloopt! Riemer ook trouwens, van al mijn geduw, geprik en ge-sssst. Maar wij zouden een rondreis door Japan gaan plannen, en halp: hoe moet dat ooit goedkomen?

I need me-time

Mijn ex M. ging een keer met z’n vrienden op vakantie, toen ‘ie resoluut uitsprak: “…maar ik neem wel een eigen kamer, ik ben te oud voor die bullshit!” En hoewel het soms rete-irritant was, bewonderde ik die resoluutheid ook. M. wist vaak precies wat hij wilde en wat goed voor hem was. Waar ik mezelf nogal eens laat leiden door schuldgevoel, door gedachten als “Ja maar, dan vinden ze me vast niet gezellig!”, dacht hij: “Sorry, maar zonder mijn nachtrust ben ik niets waard.”

Mijn hoofd roept nog steeds dat het niet gezellig is, en heeft op bepaalde vlakken compromissen gesloten. Toch heb ik tijdens de rondreis met Riemer, waarvoor ik dit weekend de hotels heb geboekt, een aantal me-momenten ingebouwd. Na de eerste nacht in een nachttrein (ik ga even uit van een worst-case-scenario waarin we amper slapen, oordopjes ten spijt) is de tweede nacht een hotelovernachting in eenpersoonskamers. Juist, allebei een eigen. (In een hotel genaamd Knut, jeweet, van dat ijsbeertje. Stuk!)

Vervolgens reizen we door naar een authentiek badhuis-plaatsje, alwaar ik een kamer boekte in een soort moderne take op de ryokan. Een giga hotel, maar mét Japanse kamers, natuurlijke heetwaterbaden en andere spa-faciliteiten. Hier deel ik de kamer met Riemer, al slapen we op futons en kan ik die in principe overal neerleggen. (Lees: ver genoeg van Darth Vader.) In dit hotel blijven we twee nachten, zodat we een hele dag door het plaatsje kunnen wandelen, maar ook kunnen chillen in bad of op de laptop. (Dat wordt dertig minuten in bad en drie uur op internet, I guarantee you.)

In de volgende plaats die we bezoeken heb ik weer een eigen kamer. En onze laatste bestemming, de snow monkeys van Nagano, bezoeken we vanuit een soort Japanse versie van een hostel, alwaar we een tweepersoonskamer hebben, maar douche en het toilet met de rest van de gasten moeten delen. In zo’n hostel zaten we vorige keer ook in Nara, en dat was de fijnste plek van onze hele reis.

You need you-time

Terug naar dit weekend. Vanaf mijn crib reed Riemer me naar Tiffany, vriendin en mondhygiëniste. Ik bleek sterke tanden te hebben, die nu ook weer heerlijk schoon zijn. We kletsten nog even bij aan de keukentafel, waarna Riemer weer terugreed. Ik zat ondertussen een beetje te stressen: “We moeten die hotels wel gaan vastleggen, anders zijn ze straks weg!” De gehuchten die we gaan bezoeken hebben niet bijster veel hotels, vandaar. Aanvankelijk zouden we het zondag doen, maar op zaterdagavond wilde ik eigenlijk niet meer wachten. Riemer daarentegen had er alles behalve zin in. Na een drukke werkweek en een hele middag in de auto (Tiffany woont in Volkel…) was ‘ie inmiddels zo flexibel als een betonnen muur.

“Oké, zal ik de leuke hotels dan vast pre-reserveren? Alles is toch gratis te annuleren tot een week voor aankomst!” Riemer moet gedacht hebben: Woman, je gaat je gang maar. Zelfs op zondag was ‘ie nog niet bijzonder goed aanspreekbaar. Eerst voelde ik me daardoor een beetje meh, want tegen een muur praten is nooit leuk. Maar al snel besefte ik dat híj nu gewoon ietwat overprikkeld was, en me-time nodig had. In Riemers woorden: “Misschien moet ik één dagje voor mezelf hebben, en kunnen we beter niet én (thuiswerk-)woensdag, én het hele weekend afspreken.” Na de lunch begaf ik me dan ook razendsnel richting station, zodat hij eindelijk eens een middagje kon ontspannen.

Langzaam, heel langzaam dringt het tot me door: Die single rooms die ik boekte, dat is niet gemeen. Niet ongezellig, raar, of een teken dat het slecht met ons gaat. Die single rooms heeft hij straks net zo hard nodig als ik. En daar wordt de hele vakantie alleen maar leuker door.