“Nooit meer!”, riep ik, terwijl ik me kwaad maakte over regelafstanden, last-minute correcties en enkele danwel dubbele aanhalingstekens in mijn eerste boek, Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit. Mijn eerste boek, dat zeiden mensen. Mijn enige boek, dacht ik dan. Maar een paar maanden na de lancering begon het toch weer te kriebelen…

Dus ik pitchte een tweede boek. Niet over autisme. Iets met Japan. Had er vandaag een meeting over bij de uitgever en ik ga binnenkort beginnen met de grote lijnen. (En naar Japan, wat op zich handig is bij een boek over Japan.) Oh jee. Gaan we weer.

Niet alleen dat trouwens. Er kwam ook nog een ander verzoekje binnen: fotografie en ontwerp voor de cover van een ander boek. Wanneer? Overmorgen. Avond. Kan hoor, tuurlijk!

Verder had ik nog een lijstje. Hoe staat het met het audioboek? Met de vertaling? Met dat-ene-ding-wat-ik-nog-niet-mag-zeggen? Wat, een interview-aanvraag? Kom maar door!

Ik dacht dat ik de komende twaalf dagen rustig een website ging bouwen, twee LinkedIn-shoots ging bewerken en dan op mijn gemak mijn koffer kon gaan inpakken. Ik maakte zelfs een bouwtekening voor plankjes in mijn lockerkast, voor als ik me zou vervelen.

Haha. Hahaha. Hahahahaha.