Hallo, groetjes vanuit het meest sneue plekje in de lokale Starbucks. Achterin de winkel, zonder ramen, in een hoekje. Een eenpersoonstafeltje tegen de muur. Ik zit hier met mijn laptop, omdat ik een change of scenery wilde. Even geen afleiding van alle spullen om me heen, zodat ik in alle rust aan deze blog kan schrijven. Althans, zo lang als de batterij van deze laptop het volhoudt.
Al sinds Korea gebruik ik Riemers laptop, die hij even niet nodig had omdat hij er ook een van de zaak heeft. Of nou ja. Meerdere. Anyway, ik leende de vrij nieuwe MacBook Pro, omdat mijn 2016-modelletje het allemaal niet meer trok. Net als ik, eigenlijk. Maar dus, ik ging met het apparaat naar Korea, door naar Japan, en het plan was om hier dan een nieuwe te kopen. Van de zaak. Mijn zaak. Dat plan is er nog steeds, maar ik moet erin duiken. En dat kost energie, dus dat doe ik niet.
De MacBook Pro gaat steeds minder lang mee, maar of dat komt doordat ik met de continu ingeplugde dongel-met-oplader de batterij heb verpest, of doordat er te veel processen op de achtergrond draaien, weet ik niet. Ik weet wel dat ik het apparaat zelden uitzet. Want dan begint mijn verkeerde Apple ID te roepen dat ‘ie in wil loggen, omdat die op de een of andere manier verbonden is aan mijn Teams/Skype. Ik weet niet precies wat daar gebeurt, maar het gaat niet helemaal goed. Ik moet er eens in duiken. Maar dat kost energie, dus dat doe ik niet.
Mijn hoofd is namelijk precies die MacBook met te veel processen op de achtergrond. Althans, dat hoop ik. Soms denk ik ook wel eens dat ik gewoon helemaal stuk ben, maar ik denk dat het toch de processen zijn.
Huisbezoek
Vorige week dinsdag kwamen er twee mensen van de Tokiose overheid bij me op bezoek, om mijn kantoor te controleren. Mikako was er ook bij, dus het was plots vrij vol in mijn kleine kantoortje. Voor het verlengen van mijn start-up visum is het hebben van een zelfstandig kantoor een vereiste, dus dat kwamen ze even checken. Ze leken onder de indruk, en gaven me het idee dat mijn verlenging een formaliteit zou zijn. Wel een lange formaliteit; Mikako heeft de aanvraag begin augustus al ingediend, maar kennelijk is het drukdruk personeelstekort bla bla, dus het zou wel twee maanden kunnen duren. Mijn huidige visum loopt begin september af, maar dat is op zich geen probleem, als ik de e-mail laat zien waarin staat dat mijn aanvraag wordt behandeld. “Maar wat als ik nu het land uit wil?” – “Als je wil dat de aanvraag soepeltjes verloopt, dan kun je beter even hier blijven”, aldus Mikako. Oké. Ineens wil ik naar huis.
Ja, in deze Freudiaanse versprekingstoestand noem ik Nederland “huis”. Gek.
Maar goed, ik kan de komende weken dus nog niet naar huis. Gelukkig heeft Japan intussen wel de entry requirements versoepeld, waarbij de PCR-test is komen te vervallen. Dus als ik eventjes naar Nederland op en neer ga, dan kan ik dat voortaan in ieder geval met enige zekerheid plannen. Maar nu nog even niet, want visum. Nou goed. Dan maar vrienden maken.
I am here to make friends
Charlotte vertelde me ooit over Bumble, de app die niet alleen een dating-afdeling heeft, maar ook een Bizz en een BFF department. Ik besloot een kijkje te nemen op de BFF-uithoek van de site, vond daar 300 Japanners die Engels wilden leren (daar is niks mis mee, maar ik leer al Japans van Mariko, en dan is het niet echt gelijkwaardig) en een handjevol expats.
Het is lastig vrienden uitzoeken op een app. Althans, op Twitter lukt het me meestal vrij aardig, maar op zo’n app waar je Tinder-style moet swipen na een profiel met vier foto’s en zes hobby’s? Da’s niks. Bergbeklimmen? *swipe* Alcohol? *swipe* Uitgebreid koken? *swipe* Tarot? *SWIPE!* En toen bedacht ik me dat al mijn Nederlandse vriendinnen deze dingen ook doen. Dat ik misschien wel een Aafke of een Maan wegswipete, in drie seconden afgedaan als “te wild” of “te spiritueel”. Ik besloot vijftien euro aan de app uit te geven, zodat ik kon zien wie míj had geliked. Zo hoefde ik niet te wachten op een toevallige match. En het feit dat deze mensen mij naar rechts hadden geswiped, maakte ze meteen een stuk leuker, haha!
Na een paar berichten en voice memo’s met Adelaide, een toffe chick die werkt als lerares Engels, besloten we een drankje te gaan halen in Ikebukuro. We vonden een dakterras en dronken bubble tea. Daarna aten we rijst met vlees in een restaurantje dat zij aanraadde. Ik liet me verrassen, al is dat niet mijn ding. Adelaide was gezellig, en veel introverter/serieuzer dan ik aanvankelijk dacht. Misschien zijn hyper-enthousiaste, zelf-verkopende profielen wel helemaal niks voor autisten.
Nieuwe mensen leren kennen is altijd lastig. Vrijdag ging ik met Elyse, een Nederlandse die ik via sociale media ken, naar de nieuwe Starbucks in Shinjuku Gyoen. We waren al twee keer eerder iets gaan doen, maar toen we op het gras zaten op mijn meegebrachte plastic picnic-kleed, gebeurde er iets opvallends. Zij vertelde iets persoonlijks, waarop ik ook iets persoonlijks deelde. Het gesprek ging ineens een level dieper.
Welcome to my bed talk
Hoewel ik het met beide dames gezellig vond, kostten deze ontmoetingen me alsnog een hoop energie. En niet alleen dat, de gesprekken hadden allerlei oude laatjes geopend, met dingen waar ik lang niet over gepraat had. Geen trauma’s of zo, maar wel dingen die me in mijn dromen nog eventjes over de kop lieten gaan. Ik heb het hele weekend in mijn bed gelegen. Nu had ik eerder in de week ook een fantastisch opvouwbaar tafeltje gekocht, dus het was geen straf, zo met mijn laptop in bed. Maar toch. Ik was MOE.
“Jeetje, jij hebt het wel druk zo te horen”, zei Elyse die vrijdag. “Oh echt? Ik heb het gevoel dat ik geen zak doe?”, zei ik. En dat was ook zo. Is ook zo. Want wat doe ik nou helemaal? Deze website een nieuw uiterlijk geven. Een beetje voor klanten werken. De kringloopwinkel bezoeken. Ik doe geen kut. Ik moet nog een laptop uitzoeken en kopen. Ik stond deze week in het NRC, waarop twee mensen me mailden waar die webshop was, waar ik het over had. Die moet ik nog vullen. Ik moet de hor van kantoor-balkon-deur nog repareren, nog een home tour video of blog maken, een nieuwe advertentiecampagne voor mijn boek verzinnen/ontwerpen/aanzetten, voor de JLPT (Japanse taaltest die ik ga doen in december) leren, nog bij Kei langs met mijn verjaardagskadootje voor Emma… En oh ja, ik wilde een heel nieuw boek schrijven over dit avontuur. Maar ik weet nog niet hoe het eindigt.
En ondertussen wil ik dus naar huis. Want ik mis mensen. Mensen bij wie ik op de bank kan gaan liggen, met wie ik vrijuit kan praten over onderwerpen variërend van de nieuwe vlog van K3, tot de downfall van Jordan B. Peterson.
Nog een paar weken. Dan kom ik écht even naar huis, hoe duur de tickets ook zijn. Naast de afschaffing van de PCR heeft Japan ook de cap op arrivals meer dan verdubbeld. Ik hoop dat hierdoor de tickets ook iets goedkoper worden, al is de rest van de wereld natuurlijk nog steeds een shitshow.
En ineens besef ik: het is helemaal niet zo gek dat ik moe ben. Mijn brein is op de achtergrond steeds bezig. Met het leren van een heel nieuwe taal, met het opstarten van een bedrijf, met het ontmoeten van nieuwe mensen, en met het zoeken naar duidelijkheid in een wereld die in de afgelopen tweeënhalf jaar compleet is veranderd. Maar het zijn kleine stapjes waarmee alles beter wordt.
Related posts
Sapporo en Pokémon en zo
Hallo, vanuit een hotelkamer met uitzicht op het station van een regenachtig Hakodate. Hakodate is het zuidelijkste puntje van het noorden van Japan, het eiland Hokkaido. Vrijdag vloog ik naar Sapporo, de hoofdstad van deze prefectuur. Hier werd namelijk afgelopen weekend het Pokémon GO Fest gehouden: een live evenement, georganiseerd door Niantic, de makers van Pokémon GO. Ik zag de aankondiging in de app en dacht: “Hey, hier kan ik gewoon naartoe!”
Bordjes en lijntjes
“Oh yes, and I need you to do one more thing…” Mikako, mijn contactpersoon op het gebied van bankrekeningen, visa en belastingen, liep met me langs de to-do’s voor het verlengen van mijn visum. “Je moet foto’s van je kantoor maken. Van de ingang tot de lift, de voordeur, en dan natuurlijk binnen. Het is belangrijk dat er een naambordje op je deur zit. Het is nog belangrijker dat er niet alleen Toeps Media, maar ook 株式会社 op staat.”
Groetjes uit de chaos
Ken je dat? Dat je een kast wil gaan opruimen, alles eruit trekt, en dan compleet overweldigd door de ongelofelijke takkezooi alles maar weer snel terug in de kast wil proppen? Zo voelt mijn leven nu een beetje. Alles ligt overhoop. En alles hangt aan elkaar, als een grote kluwen stekkertjes, printerkabels en mini-usb, ergens in een Ikea-doos.
From the bat cave
Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier iets schreef. Mijn hoofd zit vol, en zelfs als ik mijn vrienden spreek, zit dat me in de weg. Dan wil ik álles vertellen, nú, en dan wordt het gesprek één grote monoloog over bankrekeningen, tatami-matten en vleermuizen, en da’s natuurlijk ook niet leuk. Of nou ja. Niet erg wederkerig. Daarom nu een good old blog; lekker eenrichtingsverkeer, lekker info spuien.
Groeien en bloeien
In mijn vorige blog had ik jullie beloofd meer te vertellen over de reis, maar ik ben hier inmiddels zo’n drie weken, dus de reis laat zich samenvatten als: ik stapte in Korea het vliegtuig, stapte twee uur later in Japan weer uit, ging de molen door op Narita en mocht met de trein naar huis. Aldaar moest ik nog drie dagen quarantaine doen, waarna ik er, na een lokale PCR-test, vervroegd uit mocht.
Itch
Ik zit in een hotelkamer op Tennozu Isle die sinds de vroege jaren ’90 niet meer is geüpdate. Het is de bedoeling dat ik ergens volgend jaar een nieuw boek uitbreng, over mijn verhuizing naar Japan, en omdat ik me wilde concentreren op mijn tekst en niet op de mogelijke mini-verbeteringen die er nog voor mijn huis en kantoor te bedenken zijn, zit ik hier, in deze bruinige hotelkamer met analoge thermostaat, spiegel, föhn, mini-koelkast en, oh ja, toch nog een update: een mega flatscreen tv.
Japanese joke
Hoera, mijn visum is verlengd! Ik hoorde het een paar dagen voordat Riemer kwam (en we gingen rondreizen in het zuiden van Japan), dus ik spoedde mij naar het immigratiekantoor, en een uur later had ik een extra jaar Japan in the pocket. En, ook niet onbelangrijk: eindelijk een enigszins normaal visum, want met zo’n halfjaar-dingetje kunnen de meeste bedrijven precies niks. Tijd om over te stappen naar een échte provider.
Jean-Jacques
Een paar mannen in mijn boek, niet geheel toevallig mannen waarmee ik ooit een bed heb gedeeld, kregen een pseudoniem. Over deze namen heb ik lang nagedacht en soms zelf ook overlegd met de man in kwestie, omdat de nieuwe naam natuurlijk wel dezelfde vibe moest uitstralen als het origineel. Je gaat een Klaas-Willem geen Wesley noemen, snap je.
Jaaroverzicht 2022: Rollercoaster, deel 2
Zoals je in het vorige deel van dit jaaroverzicht hebt kunnen lezen, was ik dan eindelijk via Korea naar Japan verhuisd, en zelfs al een keer terug naar Nederland geweest. Maar nu was ik weer thuis in Japan, Riemer was op weg terug naar Nederland, en daar zat ik dan. Met een nog onaf huis, een half-opgericht bedrijf en maar bar weinig sociaal contact.
Het einde van een Starbucks
François en ik stonden in de rij voor de Starbucks in het winkelcentrum van station Keio-Hachioji, toen zijn oog viel op een poster. Zo’n vel met grote rode en gele letters, en iets in het Japans dat zich liet vertalen als “opheffingsuitverkoop”. Ik had de poster al vaker gezien, maar omdat mijn hersenen Japans nog steeds niet automatisch vertalen, had ik er er geen seconde over nagedacht, en aangenomen dat het de zoveelste reclameposter was. Maar François z’n Japans is beter, dus hij vroeg de barista: “Opheffingsuitverkoop?” – “Ja,” zei de barista, “alles gaat dicht op 31 maart. Wij gaan ook weg, het hele gebouw gaat leeg.”