Dit jaar spendeerde ik de laatste paar dagen van het jaar op yoga-retreat, net als twee jaar geleden. Toen kwam ik opgeladen en met veel nieuwe inzichten terug, dus dat zou dan dit jaar ook wel zo zijn. Toch?

Het retreat van dit jaar was niet in het zuiden van België, maar in het hoge noorden van Nederland: Siddeburen, Groningen. In een speciaal omgebouwde boerderij zouden we ontspannen het nieuwe jaar in gaan.

La Cinquième Dimension

Ik kon met iemand meerijden, wat natuurlijk altijd een gok is, want je weet nooit bij wie je instapt. Gelukkig was het erg gezellig in de auto, dus vol goede moed kwam ik op het retreat aan. We begonnen met een yogales, dat was ook helemaal prima, maar toen: Tarot.

Tarot?! Jazeker. En niet zomaar tarot, maar “Tarot van de Vijfde Dimensie”. (Ik vraag me nog steeds af wat dan de vierde dimensie is. Tijd? Nou ja, kwantummechanica zou later sowieso nog aan bod komen…) Maar tarot dus. We kregen een gratis workshop van een tarot-lezeres, die diende als een verkoop-pitch voor haar latere, individuele readings.

Ik besloot het een kans te geven, hoewel ik bij voorbaat eigenlijk al behoorlijk sceptisch was. Ik bedoel, tarot, da’s toch gewoon een soort waarzeggerij? In de categorie handlezen, en koffiedik kijken. Nou goed. Ze begon, en vertelde over de elementen. Vuur, water, veertjes, ether… Eh, wat? Je weet dat Einstein heeft aangetoond dat ether niet bestaat, toch? Toen de kaarten op tafel kwamen, besloot ik dat ik er klaar mee was. Ik wilde absoluut geen kaart trekken, dus ik sloop de kamer uit.

De meeste andere dames waren echter erg onder de indruk van de tarot-lezeres. Stuk voor stuk boekten ze de readings, en ik kreeg het moeilijk. Ik wilde graag in de groep passen, en leuke gesprekken houden, maar hoe moest dat, als ik het zó met ze oneens was?

Het is een probleem dat ik vaker ervaar. Ik wil erbij horen, leuk gevonden worden, het liefst door iedereen. Ik ben me ontzettend bewust van het feit dat ik anders ben, de autist, de wijsneus, en in mijn gedrag probeer ik dat enorm te compenseren. Mijn hoofd checkt de hele tijd of het nog wel goed gaat, en elk gesprek dat op een meningsverschil stuit (“Oh, ik vond de lezing zó diep!”) zorgt er bij mij voor dat de alarmbellen afgaan.

ziek

Gisteren werd er een documentaire vertoond: Heal. Het is (in mijn ogen) een aaneenschakeling van demagogie en drogredenen, gemixed met wat dingen die dan wél waar zijn, maar dan niet de conclusie verdienen die de documentaire trekt. In de docu zie je mensen vertellen hoe ze op magische wijze genazen van kanker, want, zo beweert de docu, mensen kunnen zichzelf ziek maken én helen.

Hoewel het inderdaad klopt dat mensen zichzelf met gedachten behoorlijk ziek kunnen maken, en dat een positieve instelling kan bijdragen aan herstel, vind ik docu’s als deze gevaarlijk. Pas nog las ik een verhaal in de JAN, van een man wiens vrouw was overleden aan kanker. Ze weigerde reguliere behandeling en ging voor het alternatieve circuit.

Bij het lezen van de reviews en de synopsis wist ik al hoe ik me over deze film zou voelen. Maar ik wilde me niet laten kennen. Niet weer Sjaak Afhaak zijn. Niet weer nét diegene die buiten de groep valt. Dus ik nam plaats in de zaal. Ergerde me kapot. Besloot na een half uur dat het wel genoeg was geweest. Verliet alsnog de zaal.

mezelf beter maken

Nu denk je misschien dat het hele retreat super kut was, en dat jullie me met een SWAT-team hadden moeten komen redden. Maar dat is niet zo. Zo waren de lessen yin-yoga die we aan het eind van de middag deden heel prettig. Het waren rustige lessen, waarin op een bepaald moment werd gevraagd naar een vervelende, en een mooie herinnering. Vooral de mooie herinneringen deden het voor mij: Ik dacht aan hoe ik door Tokio liep, hoe ik reisde, hoe ik relaxed ben in mijn huisje, hoe ik deed wat ik wilde.

Het was een duidelijk contrast met hoe ik me soms aanpas, hoe klein ik word als ik niet in een groep pas. Maar zelfs in mijn relatie met Riemer zitten deze gedachten me soms in de weg. “Ik ben onaardig, ik moet niet zeuren.” Meestal sla ik dan dicht, of krijg ik hoofdpijn. En als ik heel eerlijk ben, is zelfs de single kamers-oplossing waar ik laatst over schreef, een zelf-opgelegd compromis. “Ik zou lekker elke nacht alleen slapen, met zo’n snurk of doom!”, reageerde Serena.

“Je kan in Tokio wel bij mij op de kamer hoor!”, zei ik vorige week tegen Riemer. “Ehm, denk daar nog maar even over na”, antwoordde hij wijs.

En toen was het 2018. Wat gaan we doen dit jaar? Mijn eigen weg volgen. Dus Riemer boekt lekker z’n eigen hotelletje in Tokio. Maar niet alleen dat: Ik ga gewoon zeggen wat ik vind, ook hier. Gisteren had ik een aantal ontzettend fijne gesprekken met mede-retreatgangers, ook al delen we niet over alles dezelfde mening. Ik ga luisteren naar mezelf. Ik loop voortaan weg van dingen waar ik ongelukkig van word, letterlijk en figuurlijk. Te lang heb ik vorig jaar doorgezet, mijn adem ingehouden, mezelf genegeerd. “Het wordt vast vanzelf beter.” False. Het wordt pas beter als ik naar mezelf ga luisteren.