Twee weken geleden sprak ik op een zondagochtend af met Olga (mijn parttime marketing-medewerker) in Shinjuku Gyoen, het nationale park in het bruisende centrum van Tokio. Het was nog vroeg, maar al behoorlijk warm. De zomer in Tokio tikt regelmatig de 36 graden aan, en daarbovenop is de lucht ook nog vochtig, wat het allemaal nog klammer doet aanvoelen. Deze ochtend stond er een briesje, wat goed was voor de warmtebeleving, maar ook gelijk als test kon dienen voor de microfoon die we wilden testen.
Ik had pas een nieuw setje draadloze microfoons gekocht, de Godox WEC Kit2 (geen spon of zo, maar er zijn vast mensen benieuwd), omdat we er tijdens het filmen van de room tours achterkwamen dat dat wel handig zou zijn. Met nog een week te gaan voordat Charlotte naar Japan kwam om samen met mij een heleboel content te schieten, besloot ik ze eens te testen. Olga wilde toch al maanden een Q&A opnemen dus dat kwam goed uit. We waren nog wel zo dom om Olga geen mic op te spelden, omdat we aanvankelijk dachten haar audio niet te gebruiken, maar ach hè… Het was niet voor niks een test.
Naast deze set had ik ook een 50mm cameralens besteld. Deze had ik al eerder, dus ik wist hoe ‘ie werkte, maar ook deze kon direct meetesten.
De microfoon werkte verder uitstekend (al kwam ik er een week later met Charlotte achter dat het wel belangrijk is dat het snoertje van de camera naar de zender erbovenop er goed in zit…) en de lens ook, dus tadaa, hier is onze Q&A, over het uitgeven van (audio)boeken, stomme comments op internet, mijn Japans, het starten van een onderneming en het verhaal van hoe de kapper mijn haar ineens oranje kleurde.
Omdat we toch bezig waren, schoten we ook nog wat foto’s. Daarna namen we een pauze bij de bijzondere Starbucks in het park – hier vind je ‘m op Google Maps. Let wel op: Deze Starbucks zit in het park, dus als je erheen wil moet je ook entree voor het park betalen. Maar dat is sowieso wel de moeite waard.
En als je nu denkt: Checken de park? De park? Sorry, dat is een meme uit 2002 die vrijwel niemand nog snapt, maar eh. Als ik er zelf maar om kan lachen, of zo.
Related posts
Hoest
“Ik heb nog nooit corona gehad”, zei ik eerder dit jaar tegen een vriendin, die onze afspraak afzegde omdat zij voor de derde of vierde keer geveld was. “Dat kan bijna niet”, zei zij. “Je bent vast iemand die gewoon geen klachten krijgt.” Hoewel ik daar graag in geloofde, was ik er niet zo zeker van: “Ik draag als een van de weinigen nog een masker…” Dat ik in Japan woon helpt daarbij natuurlijk, hier is dat heel normaal. Maar ook in Nederland zette ik in de trein een masker op; mijn bezoekjes zijn altijd maar kort en, zo redeneerde ik, ziek worden is zonde van mijn tijd.
Ik ging naar een bijeenkomst voor autistische meiden in Japan
Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd door Kohei Kato, een autisme-researcher verbonden aan Tokyo Gakugei University, die ook als editorial manager bij de Japanse uitgever Kaneko Shobo werkt. Hij zei me meteen dat ik niet te veel moest verwachten, maar hij wilde eens kennismaken. Hij gaf me twee boeken van zijn uitgeverij over autisme bij meisjes en vrouwen, in het Japans. Ik heb de boeken nog niet gelezen (zo goed is mijn Japans helaas nog niet), maar de titels waren veelbelovend – deze boeken gingen over camouflage, ofwel, maskeren.
Negen worstelingen die je waarschijnlijk wel herkent als je autistisch bent
Autisme houdt in dat je hersenen prikkels anders verwerken. Sommige dingen zijn daarom lastig voor mij, bijvoorbeeld het filteren van informatie of het communiceren met de grotendeels niet-autistische buitenwereld. Het is soms net alsof iedereens brein op Windows draait en dat van mij op Linux.
Sosjaal
Vorige maand fotografeerde ik Cynthia. Onder de oude garde misschien wel bekend als Miss Lipgloss, maar tegenwoordig bloggend onder de naam Cynthia.nl, want we zijn allemaal geen 15 meer, en dat goedje waar vooral je haar in bleef hangen mag lekker in de 00’s blijven. Cynthia dus. Een verrassende ontwikkeling voor sommigen, want eh, jullie vonden elkaar toch helemaal niet aardig?