Als autist heb ik één ding geleerd van mijn coaches: plannen. Of nou ja, ik heb nog wel meer geleerd natuurlijk, maar plannen zou de heilige graal zijn; dé key tot het voorkomen van overprikkeling, dé manier om structuur en orde in mijn leven aan te brengen. Toch lukte het plannen me af en toe maar matig.

En toen kwam één van mijn vriendinnetjes plotseling met een uitspraak die me aan het denken zette:

“Ik heb geen plannen, ik heb opties”

De vriendin in kwestie heeft een kind, en al snel leerde ze dat plannen allemaal wel leuk en aardig waren, maar als je kind al kotsend wakker wordt, dan kun je nog zo leuk dingen hebben gepland, dan loopt alles in het soepie.

Ik heb geen kind, maar ik herken de problematiek wel. Soms word ik zélf wakker met een totaal overprikkeld gevoel. Dat kan ik tot op zekere hoogte voorspellen, maar die voorspellingen zijn niet feilloos. Het maken van een planning bestond dan ook voor een groot deel uit gokken: hoe moe word ik hiervan, en hoeveel recovery-tijd heb ik nodig? Plande ik per ongeluk te weinig hersteltijd in, raakte ik overprikkeld en kon ik ook de rest van mijn planning opnieuw maken. Stress! Plande ik te ruim, dan zat ik plots thuis, met een lege dag voor mijn neus, en geen idee wat te doen. Mijn to-do-list had ik dan meestal al afgewerkt – onder druk, met tegenzin.

Kortom, het plan-systeem was niet bepaald ideaal. En toen was daar die vriendin, met haar “opties”. Een heel lijstje van dingen die ze zou kunnen gaan doen. Het hóefde niet, maar het kon. En eerlijk is eerlijk, veel van mijn activiteiten zouden ook gewoon op de optie-lijst kunnen. Foto’s bewerken, een blogpost schrijven… Tenzij er een klant is, met een strakke deadline, maakt het eigenlijk niet uit óf en wannéér ik die dingen precies doe.

Ik besloot het opties-concept eens uit te proberen. Zo nam ik bijvoorbeeld mijn laptop mee naar de lokale Starbucks, om pas ter plekke, na een goed ontbijtje en een chai tea latte, te besluiten waar ik die dag zin in had. Zat ik in de zaak te knikkebollen van moeheid? Dan deed ik lekker niks.

Je bent misschien bang dat je met zo’n losse “planning” uiteindelijk helemaal niks uitvoert. Dat blijkt niet te kloppen. Toen ik eenmaal aan mijn website was begonnen, was ik zo enthousiast dat ik elke dag door wilde werken. Zo heeft deze methode ook nog een ander voordeel: de dingen waar je écht blij van wordt, komen bovendrijven.

Vanaf nu voor mij dus geen ingeplande blokken meer in mijn agenda, tenzij ik daadwerkelijk ergens moet zijn, of een harde deadline heb. Alle andere dingen gaan op de opties-lijst. Een soort to-do-list, maar met als grote verschil dat ‘ie niet per sé leeg hoeft. Heb ik een blogpost na een maand nog niet geschreven? Tja. Dan voelde ik er kennelijk stiekem toch niet zo veel voor.

_{(Deze blogpost stond bijvoorbeeld níet in mijn lijstje, in tegenstelling tot drie andere, lange, foto-intensieve verhalen. Daar had ik echt even geen zin in. Niet vandaag. Deze blog daarentegen, schreef ik in twintig minuutjes. Hij zat al de hele dag in mijn hoofd.)}