Gisteren had ik de eerste les mindfulness voor mensen met autisme. Deze cursus was me aangeraden vanuit coaching, omdat ik met mindfulness zou kunnen leren beter mijn grenzen aan te voelen, minder te piekeren en meer in het nú te zijn. Ach, dacht ik, waarom niet, het boek heb ik toch al. (Ik was ooit heel fanatiek alle boeken over autisme aan het kopen op bol.com, vandaar. Dit boek, trouwens.)

Mindfulness met rozijnen

Maar dus, mindfulness met autisten. Heel bevooroordeeld dacht ik dat dat allemaal weirdo’s zouden zijn. Wonder boven wonder, het waren allemaal heel normale mensen, net als ik. (Haha. Ha.)

Na de overduidelijke introductie (“We gaan nu eerst dit doen, daarna dat, dan is er pauze. Heeft er iemand ergens last van?”) begonnen we met een eerste oefening. We werden gevraagd onze ogen te sluiten en onze handen op te houden. Een van de twee coaches zou iets in onze handen stoppen.

Oh nee hè, dacht ik. Ik hou niet van verrassingen. Ik hou niet van iets aanraken. Maar ach, ik zat met allemaal autisten in de kamer, dus veel enger dan dit zou het niet worden. Ik kreeg iets in mijn handen dat ik al snel identificeerde als een rozijn.

“Voel het voorwerp in je handen.” Het is een rozijn. “Knijp er lichtjes in.” Het is een rozijn. “Rol het voorwerp tussen je vingers.” Ro-zij-hijn! “Ruik er eens aan.” Jep, nog steeds een rozijn. “Hou het voorwerp eens bij je oren als je erin knijpt.” Ja-haa, ro-zij… Huh! Een rozijn maakt geluid als je erin knijpt!

En zo had ik toch even voor de volle 100% mijn aandacht bij de rozijn.

De bodyscan

Toen was het tijd voor de eerste meditatie-oefening: de bodyscan. (En nee, da’s niet zo’n ding om bolletjesslikkers mee te betrappen.) In deze oefening werden we met onze aandacht lichaamsdeel voor lichaamsdeel naar boven geleid. “Breng de aandacht naar de tenen van je linkervoet…” Zo ging het op slakkentempo door, totdat we bij het hoofd waren aangekomen. Doel van deze oefening? Signalen van je lichaam herkennen. Ergens met je aandacht bij zijn. Al vielen sommige groepsgenoten bijna in slaap.

Na de pauze volgde er nog een uitleg over de doe-modus en de zijn-modus, waarbij de doe-modus je denkende kant is, die vaak in de toekomst of in het verleden is, en de zijn-modus zich in het nú bevindt. Door te oefenen zouden we moeten kunnen leren om te schakelen tussen deze twee modi, zodat we af en toe bewust kunnen kiezen om uit het gepieker te stappen, en gewoon even te zíjn.

Wat restte was een korte meditatie-oefening, én huiswerk. Veel huiswerk. Elke dag die bodyscan doen, en een activiteit met aandacht. Zoals je brood smeren, of afwassen. En dan net zoals bij die rozijn: voelen, ruiken, onderzoeken.

Het klinkt allemaal een beetje bizar hè. Maar ik moet zeggen, ik voelde me in de bus terug al best wel chill. En dat was nog maar les een!