Ik eet zelden fruit. Niet dat ik het niet lekker vind hoor, dat niet, maar het schillen, pellen, klaarmaken ervan. Brrr. Er is bijna geen fruit waar je geen vieze handen van krijgt. Bananen vind ik soms nog wel oké. Maar de rest? Yuk.
Daarbij heb ik een lichte fobie voor rottend fruit. Ik heb Riemer herhaaldelijk een een rotte appel uit de fruitschaal laten halen, want ik ga trillen en bibberen en wil er niet bij in de buurt komen. Mocht het écht niet anders kunnen, en ik moet zelf het probleem oplossen, dan mieter ik het liefst die hele fruitschaal weg. Nee, niet alleen de inhoud, letterlijk de hele mikmak, schaal en al.
Same same
Voor groente geldt min of meer hetzelfde. En ook koken an sich vormt vaak een probleem. Natte handen, vieze handen, duizend stappen, afwas… Sinds ik hier woon, heb ik volgens mij zo’n acht keer gekookt. De andere dagen bestelde ik (hoera Toko Djadi en SLA), at ik in restaurants, bij Riemer, bij Aafke, of doopte ik twee bakjes cornflakes om tot diner.
Een tijdje was magnetronrijst helemaal de shit, totdat ik er op een dag kotsmisselijk van werd. Sindsdien heeft de magnetronrijst afgedaan. De gestoomde broodjes zijn nog wel in zwang, al beginnen ze aan populariteit in te boeten. Bij de Starbucks bestel ik steevast steamed soymilk met één pompje chai en een cinnamon swirl (“Warm, please!”), de zakken muntdrop zijn al twintig jaar populair en dan zijn er dus die cornflakes.
“Maar jeetje Toeps, da’s toch niet gezond!” I know. Ik weet dat dit echt een heel slecht eetpatroon is, en dat ik ooit in therapie beter heb geleerd. Al vind ik het eigenlijk zo slecht nog niet: Er zijn duidelijke ontbijt-, lunch- en dinermomenten te herkennen, en als ik honger heb, neem ik een tussendoortje. Een cinnamon swirl dus, of een rijstwafel of senbei die ik in de kast heb liggen. En natuurlijk, mocht ik ergens zijn en er is ander eten, dan pak ik dat. Zo had Maan gisteren kaiserbroodjes in de studio liggen, dus die at ik dan. Kaal.
Pizza en vla
Nu denk je misschien, oei, is dit een eetprobleem? Nee. Dit is een autistenprobleem. Iedereen kent wel dat clichébeeld van de autistische computernerd die leeft op pizza en pakken vla. Dat is de overtreffende trap. Ik sta wat treetjes lager.
Het is niet een autistenprobleem waar je vaak over hoort, maar de meeste soortgenoten die ik spreek, herkennen dit. Het helpt ook niet mee dat de meeste autisten maag- en darmklachten hebben. Dan wordt eten sowieso moeilijker. Ik heb me altijd afgevraagd wat het verband tussen eetstoornissen en autisme is, want ik ben ervan overtuigd dat zo’n verband bestaat. Ik weet niet precies hoe het zit, maar het is duidelijk dat ze in eetstoornisklinieken vaak de diagnose autisme over het hoofd zien. Zeker bij meisjes.
Enniewees. Ik weet dat ik beter zou moeten eten, maar oh, de pressure. Die pressure zorgt er doorgaans voor dat ik juist sléchter ga eten, omdat het nóg een factor is waar ik rekening mee moet houden. Hoofd-overprikkeling in 3-2-1…
Iets > niets
Tijd voor een andere aanpak. De goed-genoeg-is-ook-goed methode. Drie keer in de week bestellen bij SLA? Kost misschien 35 euro, maar dan heb je ook wat. Vitamientjes for life. Over vitamientjes gesproken, die verkoopt Davitamon ook, in een potje. Niet de beste oplossing, maar het is beter dan niets.
Vorige keer dat ik in Japan was, heb ik welgeteld nul keer gekookt. Voor vijf euro heb je ramen of sushi, en voor ongeveer net zo veel geld heb je een magnetronmaaltijd die vers én lekker is. Onigiri zijn hartstikke gezond (of nou ja, in ieder geval niet óngezond) en edamame… Daar word je honderd van! (Aldus de Japanners.)
Deze keer zal niet veel anders gaan. En dan kan ik wel gaan zitten mieren over geld, over wat dat allemaal wel niet kost, en hoeveel goedkoper het wel niet zou kunnen als ik zélf zou koken… Maar hey, inner Annemarie van Gaal: Shhhh. Goed genoeg is goed genoeg. Bye.
http://www.anneliesspek.nl/pagina56.html <– dit gaat over eetproblemen en autisme
Bedankt, super interessant!
Niet bij stilgestaan dat autisme-issues zich ook op deze manier (‘voedselbereiding is overweldigend’) kunnen uiten! Ik kende wel ‘voedsel mag elkaar niet aanraken, ‘voedsel mag niet gemengd worden/moet ik zelf mengen’, ‘ik eet geen geel voedsel’ en ‘ik eet geen tomaat, want ik heb een afkeer voor de structuur’. En vooruit ook wel ‘Ik eet allen [x]’.
Ikzelf vind het plannen van ‘wanneer ga ik koken?’ lastig. Voor je het weet, ben ik doodmoe van de afgelopen dag en moet ik ook nog koken. En ik kan ook nooit plannen wanneer ik afwas … Nee, na het eten ben ik doodmoe, en vaak moet ik nog ergens heen ook …
Het koken en bakken zelf vind ik geweldig, doe ik graag! Elders eten vind ik daarin tegen niet altijd even tof, keuzestress en geen overzicht van wanneer je wat waar in welke hoeveelheid kan eten.
Autisme is overzicht en controle willen houden, een eetstoornis (ben ik ook mee bekend) is dat ook. Ik zou het wel tof vinden als iemand ooit het verband tussen autisme en eetstoornis dieper/breder zou onderzoeken en dat er dan minimaal een ervaringsdeskundige autist in het onderzoeksteam zit.
Dat wordt wel al gedaan, en ik geloof dat Annelies Spek wel vaak ook ervaringsdeskundigen betrekt (al weet ik niet niet of die ook echt in het onderzoeksteam zitten). Zie link hierboven.
Ik koop wel eens van die bakjes met voorgesneden fruit, dat kan ik dan zo met een vork prikken en opeten.
Dat doe ik idd ook wel eens!
De dochter is hier net vies van banaan door de textuur ;-)
Of hoe het zich bij iedereen weer anders uit.
Goed dat je hier over schrijft Toeps! Een vriend die ook autistisch is heeft ook moeite met zelf koken, maar vooral vanwege de planning ervan. Ikzelf vind het heel leuk om in de keuken te staan, maar uit eten gaan is een van mijn nachtmerries. Lunchen op een terras is wel oke (meestal dan haha), maar avondeten…. Ik hou ook niet van afhaaleten. Grappig hoe dat zo kan verschillen tussen personen. Van fastfood, afgehaald of zelfgemaakt, krijg ik buikpijn. Altijd. Ik hoop dat er ooit een duidelijke link wordt gevonden tussen autisme en maag-en-darmklachten, dan zou buikpijn waarschijnlijk veel beter te verklaren zijn.
Dit is zo herkenbaar! In de eerste 6 maanden op mezelf ben ik zo’n 20kg afgevallen omdat ik leefde op soep en crackers, want koken was te ingewikkeld.
Daarna leefde ik weer maaaaanden op elke dag spaghetti. Inmiddels is het verbeterd, mede dankzij samenwonen en een persoonlijk ASS begeleider vd gemeente.
Ik kook nu zo’n 2 à 3x per week, maar dan maak ik heel veel. En daarnaast kookt mn vriend ook nog. Dus we eten best gevarieerd.
Ik heb nog steeds dat ik MOET ontbijten met iets v (soja)yoghurt, anders is m’n hele dag verpest.
Als tiener heb ik ook ‘n eetstoornis gehad, die onbegrijpelijk was voor hulpverleners omdat het zich zo atypisch manifesteerde. Vooral kneiter geobsedeerd gedrag rondom afwegen en tijden en kcal tellen.
10 jaar later diagnose ASS gekregen en now everything makes sense.
Lang verhaal kort: heel erg herkenbaar.
Tja je kunt alle probleempjes aan autisme toeschrijven blijkt wel weer.
Als je te dom bent om te begrijpen wat “pervasieve” in “pervasieve ontwikkelingsstoornis” betekent, hou dan gewoon je mond. Shhh.
Je moet het wel heel letterlijk en zwart/wit nemen als je denkt dat de term “Pervasieve” betekent dat echt alles dat je meemaakt en hebt te maken heeft met autisme. Maar ja, autisme en zwart/wit denken en dingen letterlijk nemen horen er WEL allemaal bij niet?
Misschien had je de hierboven geposte link even moeten lezen: http://www.anneliesspek.nl/pagina56.html
Daarbij raad ik je aan even in de spiegel te kijken. Je bent zelf namelijk ook niet bepaald het toonbeeld van nuance.
Klopt, ik kom er alleen niet mee weg wel? Dat linkje: nietszeggende verbanden die gelegd worden om het in hokjes te plaatsen (oeps doe ik het weer…)
Jup, dat kan! Bij jou is het gewoon je persoonlijkheid die de oorzaak is van je kutopmerkingen!
Kom niet aan mensen hun autisme ik weet het… Ik heb zelf een diagnose in het spectrum. Dus mijn kut opmerking hoort er niet bij?
Er is absoluut een verband ja. Bij de autisme polikliniek waar ik een paar jaar terug heen ging zat zelfs een psycholoog gespecialiseerd in autisme (duh) in combinatie met eetproblematiek. Zo goed als iedereen moest daar heen.
Ik dacht niet herkenbaar, tot ik goed ging nadenken en ja dan denk ik dat je hiermee echt wel een punt hebt!
Hmm heel herkenbaar alleen bij mij uit het zich dan meer in het overeten. Ik heb honger, kan niet kiezen, koken, plannen of wat dan ook. Ik stel daardoor te lang uit om te gaan eten en vervolgens pak ik iets ongezonds.
Ik voel ook nooit wanneer ik vol zit. Heel irritant.
Sinds een tijdje vermijd ik gluten, lactose en zoveel mogelijk suiker. Khd beperkt dus en het werkt echt in m’n hoofd en buik. Opgewekter en minder buikpijn /opgeblazen gevoel. Pittig dieet maar het werkt wel.
Herkenbaar allemaal… Ik heb zelf ook een blog post geschreven over mijn eetproblemen door autisme maar ik noem het wel een eetstoornis, ook al is het dat niet écht. Maar omdat ik al ARFID had voordat ik mijn autisme diagnose kreeg, noem ik het nog steeds maar zo. Net als dat sommige mensen ‘sensory processing disorder’ ook los noemen, terwijl dat voor mij echt 100% uit het autisme komt.
Ja dat denk ik ook, staat allemaal in verband met elkaar.
Wat een interessant verhaal en vooral erg boeiend geschreven! Ik ga je volgen TOEPS!
Ha grappig, ik heb net meegedaan aan een onderzoek van een Engelse universiteit over het verband tussen autisme en eetstoornissen, echt vreemd hoe de vraagstelling bij mij telkens het antwoord “nee, eigenlijk heb ik dat nooit” opleverde (caloriën tellen, altijd bezig zijn met wegen, weet ik het), terwijl ik ondertussen al twee jaar alleen maar tosti’s kaas salami eet en verder niks. Ik mocht laatst voor het eerst een bezoekje brengen aan de voedselbank en dan krijg je zo’n krat voor je neus en bij de helft van de dingen denk je “lussiknie” en dan voel je je weer echt even 6 jaar oud. Zucht. Verstoord eetgedrag veroorzaakt door burnout en overprikkeling en behoefte aan voorspelbare smaken en texturen. Heeft niks te maken met verstoord zelfbeeld.