Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik een enorme nerd. En zoals iedere nerd z’n obsessies heeft, heb ik die ook; mijn twee grootste zijn treinen en Disneyparken. Nu is Tokio de hemel voor nerds, hier “otaku” genoemd. In deze tweedelige blogserie laat ik jullie daarom kennismaken met mijn nerdy Japan. In de volgende blog bezoek ik verzamelaarsparadijs Nakano Broadway, maar nu eerst: treintjes!

Nadat ik eerder op de Oi Keibajo-rommelmarkt een kraampje met treinbordjes tegen het lijf was gelopen, vroeg ik me af of er meer van zulke shops waren. Met zóveel trein- en metrolijnen móest dat haast wel, toch? Ik googelde wat, vond de website van Karamatsu Train, en nadat ik mezelf ervan kon overtuigen dat deze site níet vijftien jaar geleden voor het laatst was bijgewerkt, besloot ik het Kanda-filiaal een bezoekje te brengen.

“Zou het hier zijn?”, mompel ik tegen mezelf als ik de lift pak in een halletje dat aanvoelt alsof ik er eigenlijk niet zou mogen komen. Ik druk op de knop voor de vierde verdieping, en zodra de liftdeuren open gaan, weet ik dat ik goed zit. Ik sta direct in de winkel.

Mijn oog valt op een groot bord met bestemmingen en tarieven. Het kost maar 8000 yen, zo’n 60 euro. Het is dat ik een beetje huiverig ben om het bord naar huis te versturen, anders had ik het gekocht.

De winkel ligt vól met treinspulletjes. Van ansichtkaarten tot treinonderdelen, van stationsbordjes tot conducteurspetten. Aan een tafel zit een man te graven in grote bakken vol gebruikte treinkaartjes. Op zoek naar dat ene, speciale kaartje.

Mijn oog valt op de tsurikawa, de ringen waaraan je je vasthoudt in trein of metro. Ze zijn te koop vanaf 800 yen, ofwel 6 euro. Geen geld! Ik post een foto op Instagram en vrijwel direct krijg ik een appje van vriendin Dani. Of ik voor haar die ene groene kan meenemen. Sure! Zelf koop ik een gele, waarop staat dat je telefoon uit moet nabij de priority seats. Een van de weinige regels waar geen Japanner zich aan houdt.

Karamatsu Train heeft filialen door heel Japan, maar als je naar die in Kanda gaat, kun je net zo goed ook even die in Shinjuku meepakken. De winkel schrijft een bonnetje voor je uit dat de prijs van je treinkaartje van Kanda naar Shinjuku vergoedt, als je voor meer dan 2000 yen aan spulletjes koopt. Ik verliet de winkel met voornoemde tsurikawa, een set ansichtkaarten uit mijn geboortejaar (20 jaar Shinkansen, whoop!), een bordje met 出口 (uitgang) voor 500 yen en een handseinlamp. Nerdgasm.

Heb je nou honger gekregen van het graven en struinen, dan zit op station Kanda meteen het meest toepasselijke restaurantje ooit: de Kanda Tetsudo Club. Ik at er Japanse curry met een schnitzel (katsu), en het was niet per sé heel bijzonder qua voedsel, maar het decor maakt dat alleszins goed!

Kanda ligt op loopafstand van Akihabara, ook wel kortweg Akiba. Over Akihabara, de meest bekende nerd-town van Japan, is al zoveel geschreven dat ik dat hier lekker niet ga doen.

Maarre, als je toch van Kanda naar Akiba wandelt, let dan even op de prachtige oude spoorbruggen en stenen gewelven waar je langsloopt. En lees vooral dit Wikipedia-artikel over voormalig station Manseibashi ook even door, zodat je al wandelend kan wegdromen over een ondergronds, verlaten metrostation en een treinstation dat leek op Amsterdam CS.

Ben je nu niet zo’n grote treinennerd als ik, maar zoek je een schattig souvenirtje voor je kleine neefje? Loop dan eens langs bij Trainiart, de treinen-giftshop in winkelcentrum Atre 1, recht naast station Akihabara. Trainiart verkoopt pennen, sokjes, stickers, notitieboekjes, drinkbekers en luierpakjes met Shinkansens, metro’s of Suica-pinguins erop. Ik kocht er geweldige ansichtkaarten, masking tape en een Yamanote-lijn strijkplaatje. Geen idee wat ik daarmee ga doen, maar yolo.

…want in mijn volgende blog neem ik je dus mee naar Nakano Broadway, het nerdy winkelparadijs met Euro Disney-sleutelhangers, Star Wars-Furbies en stiekem nog meer treinen.