Ik besloot het te onderzoeken, door af te spreken met zes dames die hun Nederlandse bestaan hebben verruild voor een leven in het oosten. Wat heeft ze doen besluiten hun koffers te pakken en zich te vestigen aan de andere kant van deze planeet? Hoe ervaren zij het Japanse leven? En kunnen ze integreren in een land dat zó anders is dan het onze?
De Vlaamse Charlotte (31) is pastry chef en chocolatier en werkte tot voor kort bij een bakkerij in Harajuku. Ze belandde twee jaar geleden in Japan vanwege het werk van haar man.
Charlotte: “Mijn man werkt voor een Japanse bank. Eerst in Brussel, daarna in Amsterdam, en toen kreeg hij de kans om naar Tokio te gaan. Ik ben meegekomen, maar niet met de illusie dat ik hier ook zou mogen werken. Dat dat uiteindelijk toch gelukt is, ligt aan twee dingen. De bakkerij die mijn visum sponsorde, enne…” Charlotte wappert met haar vinger, waaraan een trouwring schittert.
28 uur en avontuur
Het was wel even wennen, geeft Charlotte toe. “Ik was gewend meer dan fulltime te werken, maar met mijn type visum mocht ik plots maar 28 uur. Al gaf dat me wel de kans de stad te ontdekken, dingen te doen die ik anders nooit zou hebben gedaan. Een cursus pottenbakken bijvoorbeeld, haha!” Ik zeg dat ik haar moed bewonder, want zomaar naar de andere kant van de wereld verhuizen voor de liefde, da’s niet niks. “Dat vind ik nu juist het leuke!”, roept Charlotte uit. “Ik vind het veel enger om op zo’n jonge leeftijd al helemaal gesetteld te zijn.”
Mobieltjes op tafel
Charlotte: “Mijn man heeft Japanologie gestudeerd, en hij is er goed in geslaagd zijn liefde voor Japan op mij over te brengen. Ik vond het direct fantastisch. De stad is zó groot, zó’n metropool, maar het voelt helemaal niet druk aan. Iedereen is gedisciplineerd en doet z’n ding, iedereen houdt rekening met elkaar. Dat geeft me ontzettend veel rust.
Mensen zijn respectvol op een manier die we in België en Nederland zijn kwijtgeraakt. Als je in Tokio koffie gaat drinken, leg je je tas of je telefoon op tafel en loop je naar de bar om te bestellen. Als je terugkomt, ligt alles er nog. Daar moet ik trouwens echt even goed bij stilstaan als ik terug ben, dat ik dat in Amsterdam ook niet ga doen. Dan zit ik na het eerste uur al zonder mobieltje, geld of tas, hahaha!”
Lost in translation
Charlotte: “Het lastigst vind ik de taal, maar dat reken ik mezelf ook wel aan. Ik heb Japanse les gehad, maar toen ik kon gaan werken, kwam studie op een laag pitje te staan. We hebben een aardig grote Japanse vriendengroep, maar in conversaties is daar dan toch steeds die taalbarrière. Ik denk dat ik daardoor veel nuance en details gemist heb.
Wat ik ook moeilijk vind, is de emotionele afstand die is ontstaan tussen mij en mijn vrienden in Europa. Natuurlijk kan ik ze vertellen wat ik hier meemaak, maar als je het zelf niet ziet, voelt, ruikt of proeft, blijft dat toch allemaal wat abstract.”
Charlotte is een week na ons interview samen met haar man terugverhuisd naar Amsterdam. “Maar ooit gaan we terug naar Japan! We fantaseren erover een B&B te beginnen, ergens in de bergen van Nagano.” Als ze dat doen, kom ik zeker op bezoek! •
Charlotte is te volgen op Instagram via @charlotsoflove
Dit was het vijfde en laatste deel in mijn serie Dutchies (en een Vlaming) in Tokio (en Odawara). Check ook de verhalen van Maria, Nadine en Charissa, Melissa en Jalisha. Morgen kun je lezen wat mijn antwoord is op de vraag: “Waarom ga je niet in Tokio wonen?” Zie je dan!
Related posts
Dutchies in Tokio #1 – Maria
In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.
Dutchies in Tokio #2 – Nadine en Charissa
Tweelingzusjes Charissa en Nadine (beiden 28) zijn, ondanks verschillende studies, toch allebei in Japan terechtgekomen. We spreken af in Hamarikyu Park, omdat het uitzicht daar zó Tokio is: achter de Japanse tuinen doemen de grote, glazen wolkenkrabbers van Shiodome op. Het contrast in Tokio waar de zusjes zo van houden is hier duidelijk zichtbaar.
Dutchies in Tokio #3 – Melissa
Met Melissa (26) sprak ik af voor station Shinjuku, het drukste station van Tokio. “Onder dat grote videoscherm bij ALTA.” Shinjuku is nooit mijn favoriete station geweest, omdat ik er altijd genadeloos verdwaal, dus ik was blij dat ik het videoscherm, en even later ook Melissa, had gevonden.
Dutchies in Tokio, of eh, Odawara #4 – Jalisha
Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)