Voor mijn afspraak met Jalisha (25) moet ik de stad uit. Op zo’n anderhalf uur van Tokio ligt Odawara, een plaatsje dat ik voorheen alleen kende als overstapstation richting de nabijgelegen onsen-dorpjes. (Een onsen is een badhuis gevuld met vulkanisch opgewarmd water, en omdat Odawara zo dichtbij Mt. Fuji ligt, zijn er onsen-resorts genoeg in de buurt.)

“We kunnen naar Odawara Castle,” oppert Jalisha. Omdat het Golden Week is, zijn er kraampjes en festiviteiten. Winkels in de stad worden gezegend door groepen mensen die zware houten mikoshi (een soort mini-tempeltjes) dragen. Jalisha verzucht: “Ik kan hier de hele dag wel naar kijken!”

Op haar vijftiende ging ze voor het eerst naar Japan. “Een klasgenootje liet me Japanse popmuziek horen. Dat was zó nieuw voor me, en ik vond het geweldig. Ik werd fan, wilde de liedjes kunnen meezingen en begon op die manier mijn eerste woordjes Japans te leren. Niet veel later vond ik online een organisatie waarmee ik een zomer in een Japans gastgezin kon verblijven. Dat was zó leuk dat ik snel nog een keer wilde. Dus na het zomerprogramma volgde een high school year, vervolgens ging ik Japans studeren in Amsterdam, waarna ik natuurlijk ook stage heb gelopen in Japan. Er gaan werken was de logische volgende stap.”

“Ik werk bij een bedrijf dat traditionele Japanse producten wereldwijd online verkoopt. Veel lokale bedrijfjes worstelden met een krimpende afzetmarkt in eigen land, zo ook de oprichter van onze webshop: een generaties oud familiebedrijf dat umeboshi, ingemaakte pruimen verkoopt. Dankzij de webshop hebben de kleine, ambachtelijke bedrijfjes nu plots honderden orders per maand.”

Jalisha: “In Nederland hoorde ik altijd dat ik te verlegen was, te stil, te bescheiden. De Japanse cultuur past wat dat betreft veel beter bij me. Al was het in het begin ook wel heftig hoor. Toen ik high school deed in een plattelandsdorpje in het zuiden van Japan, stopten er soms zelfs auto’s om naar me te kijken. Oude mannetjes dachten dat ik Amerikaans was en spraken me op een vervelende manier aan (vanwege WO2 – red.).

En nog steeds zijn er mensen die schrikken of weglopen als ze me zien. Toch heeft het wonen in een dorp ook z’n voordelen. In Roppongi (een wijk in Tokio) wonen zóveel expats die vervelend doen, die zich niet aanpassen, dat mensen een negatief beeld krijgen van álle buitenlanders, en ervan uitgaan dat ik één van hen ben. Waar ik woon kent iedereen me, dus als ik naar de supermarkt ga, zien ze me als individu.”

Jalisha is vegan, dus diezelfde supermarkt is wat dat betreft ook nog een uitdaging. “Ik kan kiezen uit twee soorten onigiri (rijsthapjes). That’s it. De meeste mensen hier snappen er niks van als je zegt dat je vegan bent. Als mensen in Japan veganistisch of vegetarisch eten, is dat vaak om af te vallen. Dus dat ik dan óók geen kip eet, of geen visbouillon, dat vinden ze maar lastig te begrijpen.”

Een verdieping lager dan het kantoor waar Jalisha werkt zit de Mixed Martial Arts-gym waar Jalisha zo’n zes keer per week traint. Met Valentijnsdag trakteerde Jalisha de hele gym op vegan chocolaatjes. “Dan gaan mensen toch vragen: vegan, wat is dat dan? Zo hoop ik mensen op een leuke manier over veganisme te leren.” •

Volg Jalisha op Instagram: @j.arigatou

_{Check ook de verhalen van de andere meiden uit deze serie: Maria, Nadine en Charissa, en Melissa. Morgen komt het vijfde (en laatste) deel online!}