In eerste instantie had ik met Maria (26) afgesproken op Odaiba, een kunstmatig eiland in Tokyo Bay. Maar toen donkere wolken zich samenpakten boven Rainbow Bridge, besloten we te verplaatsen naar een van Maria’s andere lievelingsplekken: Electric Town Akihabara. We maken foto’s terwijl de toeristen in Mario Karts achter ons langs racen, en drinken daarna een kop koffie. Hoewel Maria zegt enkel “Japans voor noodgevallen” te spreken, is haar manier van spreken ontzettend Japans. Haar oh’s en ah’s, haar hmm’s en so-so-so’s… Ze verraden dat Maria toch Japanser is dan ze zelf denkt.

Maria groeide op in Middelburg en studeerde HRM. Tijdens die studie deed ze een uitwisselingssemester in Zuid-Korea. Maria: “Korea was leuk, maar toen ik tijdens een vakantie vanuit Korea naar Japan ging, voelde dat als thuiskomen.” Na de uitwisseling werkte ze nog twee jaar in Nederland, terwijl ze ondertussen spaarde voor haar terugkeer naar Tokio. Ze bemachtigde een beurs van het VSB-fonds, deed een master International Administration en behaalde twee maanden geleden haar diploma. Sinds kort werkt ze full-time als sales analist voor het vastgoedbedrijf waar ze eerder ook al part-time werkte.

Hoe anders is werken in Tokio? Maria: “Het is een stuk hiërarchischer. In Nederland is iedereen vrij direct, hier moet je echt nadenken: ‘Oei, kan ik dit wel zo zeggen?’ Waar dingen bij ons vaak zwart of wit zijn, heb je in Japan nog een heel grijs gebied. Mensen durven geen nee te zeggen, maar daardoor duurt alles ook veel langer. Mijn baas houdt daarentegen juist van die Nederlandse directheid, da’s misschien ook wel de reden dat ‘ie me heeft aangenomen, haha!”

Toch houdt Maria ook van die beleefdheid. Als ik haar vraag waarom ze Japan zo geweldig vindt, begint ze te stralen. “Het is de hele mindset van de mensen hier, de manier waarop ze denken. En omdát ze zo denken is alles schoon, en veilig. Mensen hebben respect voor elkaar, en laten anderen in hun waarde. Het is bijna alsof je op een andere planeet bent. Dat dit bestáát. Dat je fiets niet wordt gestolen, ook al zet je ‘m niet op slot. In zó’n wereldstad!”

Op mijn vraag of ze ooit volledig in Japan zal integreren, antwoordt ze realistisch: “Ze zullen me nooit als Japanner zien. Ik zie er gewoon totaal niet Japans uit, dat is nu eenmaal zo. Als ik in mijn woonplaats (een voorstad van Tokio) door de supermarkt loop, dan kijken de kinderen met grote ogen. Maar ik vind dat je altijd de voordelen en de nadelen tegen elkaar moet afwegen, en de voordelen wegen zóveel zwaarder! Daarbij, als je gewoon meedoet, je aan de regels houdt en aardig bent, dan voel je wel dat mensen dat waarderen.”

Of Maria ooit nog teruggaat naar Nederland? “Nee, dit is mijn home sweet home. Hier wil ik oud worden. Ik denk ook dat ik niet meer terug kán, haha. Ik ben verpest. Sinds ik hier woon ben ik één keer terug naar Nederland geweest, en dat was een cultuurshock. Al mis ik de bitterballen wel!” •

Maria is te vinden op Instagram (zo vond ik haar ook, hihi) onder de naam @mariah.devisser.

_{Benieuwd geworden naar de andere verhalen? Stay tuned, want morgen komt deel twee online!}