Hola! Nieuwe week, nieuw stukje. Een beetje zoals de oude weekoverzichten, maar stiekem begin ik bij de zondagavond vóór afgelopen maandag. Zomergasten. Ik wilde eigenlijk helemaal niet gaan kijken, maar toen begonnen de berichtjes binnen te komen. “Toeps! Je blog over autism mums wordt genoemd!” (Check het fragment op mijn twitter.)

Ik keek het filmje één keer. Twee keer. Drie keer. Was Janine zeer dankbaar voor het correct verwoorden van mijn mening. Ik weet niet of Romana er rekening mee had gehouden dat ik twee seizoenen onder Janine heb gewerkt. Ik denk het niet. Toch bleef er nog een detail onbenoemd, dat ook Janine niet ter sprake bracht. “Dat meisje” van die blog, da’s niet zomaar een meisje. Da’s een vrouw van bijna 34 met autisme.

Misschien is dat wel waarom ik niet wilde kijken. Omdat er wéér iemand óver ons autisten zit te praten. Elke keer als zij het woord doet, pakt ze het podium af van iemand met autisme, die zijn of haar verhaal wellicht ook heel treffend en pakkend kan vertellen. Nu horen we een vrouw die op de radio vertelt dat ze liever een sexy zoon had gehad (“Dít hadden we niet besteld!”) en zogenaamd schuldbewust aan de krant vertelt over die keer dat ze de vingertjes van tweejarige Charlie tussen de deur liet komen, om te kijken of hij zou gaan huilen. Iemand met autisme zou kunnen vertellen hoe zulke mishandeling voelt.

Deze vrouw, die een kunstproject, een theatervoorstelling (volgend jaar in de herhaling) en talloze interviews over zoonlief hield, komt volgend jaar met een boek. Het zal wel in dezelfde week uitkomen als het mijne.

Goed, over mijn boek gesproken. Daarvan leverde ik deze week het eerste deel in. Aankomende woensdag wordt er ook daadwerkelijk getekend, maar dat zal enkel een formaliteit zijn. De deadlines zijn gezet. Vanaf nu lever ik elke maand een deel in, en per 1 september ook het ontwerp voor de cover. Ja, die maak ik zelf. Had ik al verteld hoe blij ik ben met deze uitgeverij? Tegen de tijd dat ‘ie definitief is, zal ik ‘m natuurlijk met jullie delen.

Verder deze week: nerdy stuffs! Ik werkte aan de website van de tattooshop, en toen ik daarmee zo goed als klaar was (ik wacht nu op de laatste input van de klant), besloot ik mijn eigen toeps.nl indexpagina maar eens in de make-over te gooien.

De aanleiding was een klein, onbelangrijk probleem: met links naar zowel toeps.nl als toepsmedia.nl werd mijn twitterbio wel errrrg beperkt. Al een tijdje broedde ik op een plan om toeps.nl niet in tweeën, maar in drieën te verdelen. Aanvankelijk wilde ik nieuwe foto’s van mezelf maken, vrijstaand, waarin ik als een soort wegwijzer drie kanten op wijs. Leuk, maar gedoe. Dus uiteindelijk besloot ik er iets simpelers van te maken. Dit. (Op mobiel is ‘ie trouwens ook leuk, probeer maar.)

_{Zeg Toeps, waarom schijf je eigenlijk steeds “homepegi”? Is dat grappig of zo?
– Nou, zo zeggen ze dat in Japan. Vond ik wel kawaii.}

Verder deed ik mijn btw, maakte ik de blog van boekenmeisje Claudia (howaboutabook.nl) AVG-proof en bewerkte ik foto’s van Pepijn. Oh, ze zijn zó mooi geworden! Maar ik post ze nog even niet, omdat we ze wellicht ergens anders gaan publiceren. Of niet. De keuze ligt uiteindelijk bij Pepijn, maar goed, I’ll keep you posted!

Vrijdag ging ik Pokémon vangen met Daan. Ik had hele ruilstrategieën uitgedokterd, en die werkten voortreffelijk. Daarom ben ik nu in het bezit van een Lucky Dragonite genaamd Daangonite, en, eindelijk, een Kangaskhan.

Het was op zich een gezellige dag, zelfs toen we wegens vals brandalarm negentien verdiepingen omlaag moesten lopen, maar mijn plezier werd lichtelijk verpest door een probleem dat me al langer bezighoudt: buikkramp.

Of nou ja, buikkramp is een mooi woord. Ik bedoel gewoon heel vies: diarree. Het wordt erger als het buiten warm is, maar ik heb er, af en aan, nu al meer dan drie jaar last van. Ik ben gestopt met lactose, ik heb het fodmap-dieet geprobeerd, ik drink me suf aan probiotica en ik probeer stress te reduceren, maar niks helpt.

Zelf vermoed ik dat het óf endometriose is, óf histamine-intolerantie. Die twee dingen schijnen ook verband met elkaar te houden, en beiden te worden getriggerd door stress. Hoewel ik nu niet bijzonder veel last heb van mijn menstruatie (vooral omdat ik de pil maanden achtereen doorslik, wat eigenlijk vooral uit luiheid is, maar per ongeluk de beste oplossing bij endometriose blijkt te zijn), ging ik helemaal dood toen ik de pil had ingeruild voor een koperspiraal. Zo dood, dat ik de spiraal er na een paar maanden uit heb laten halen, om als een bekeerde ex-hippie (“zo natuurlijk, geen hormonen!”) terug naar mijn bff Diane-35 te rennen. Vond mijn huid overigens ook een beter idee.

Histamine-intolerantie kende ik helemaal niet, maar kwam ik tegen in mijn online research. Het ontstaat kennelijk als domino-effect na een stressvolle periode, en ja, mijn buiktyfus-met-paniek begon toen ik een paar daagjes in Japan was, en ex M. me bij terugkomst ging laten weten of we het contact zouden verbreken of niet. Vanaf dat moment belandde ik in een vicieuze cirkel: stress gaf me diarree, maar diarree gaf me ook stress, vooral als ik moest reizen.

De laatste weken is het echter bijzonder heftig. Of dat nu komt door de warmte, doordat ik me te druk maak over de representatie van autisten in de media, me te boos maak omdat de mensen van DHL een stelletje assholes zijn, of gewoon doordat mijn darmen een enzympje missen, weet ik niet. Hoe dan ook, aankomende donderdag ga ik langs de huisarts. Heel veel bloed laten prikken. Daarna weten we hopelijk meer. Tot die tijd hoop ik dat vriendinnen iets vaker richting mij willen komen, in plaats van ik richting hen.