Gisteren stuurde iemand me deze vraag via Instagram, en ik krijg ‘m vaker. Meestal antwoord ik met “eeeuuhh…”, omdat het niet echt in één woord of zin uit te leggen is. Werk ik hier? Soort van. Maar ik heb geen werkvisum, dus ik mág hier helemaal niet werken. Toch? Hmm. Hou ik dan drie maanden vakantie? Nou ja, ook niet echt. Ben ik dan op sabbatical om een boek te schrijven? Als dat zo was, zou deze sabbatical behoorlijk gefaald zijn. Er ligt namelijk nog steeds pas één hoofdstuk. Enne, waar woon ik dan? Wacht, ik zal het even punt voor punt uitleggen.

Waar woon ik dan

In een huis van Sakura House. Dit huis, om precies te zijn. Kamer 202. Een traditionele, Japanse kamer met tatami-vloer, wat betekent dat ik op een futon op de vloer slaap. Ik vind het heerlijk.

Het huis is lekker rustig, want ik heb maar twee huisgenoten. Kamer 201 is bewoond door een Portugees die robotica studeert, en op de benedenverdieping woont iemand die zó mensenschuw is, dat ik ‘m nog maar één keer heb gezien. Als ik in de keuken zit, gaat ‘ie niet naar de wc; zo weinig zin lijkt ‘ie te hebben in andere mensen. Ach, ik vind het prima, zolang ‘ie zich maar aan z’n vuilnisdiensten houdt.

Vuilnisdiensten? Ja, elke week is iemand anders aan de beurt om het glas, de plastic flesjes, het karton en het normale huisvuil buiten te zetten. Japan is daar heel precies in, bijna elke dag moet er wel iets anders aan de straat. Recycling bitches. Het vuil buiten zetten is eigenlijk het enige dat we moeten doen van Sakura House. Elke week komt een mannetje ons huis schoonmaken, het onkruid wieden en het wc-papier bijvullen.

En wat betaal je daar dan voor? Nou, zo’n 750 euro per maand, all-in. Ik vind het meevallen, voor een huis dat op 15 minuutjes lopen van de bekende Shibuya Crossing staat. En ook Yoyogi Park is om de hoek, net als Harajuku. Twee metrolijnen bevinden zich op vijf minuutjes lopen, en als ik boodschappen moet doen, zit er aan de overkant een 24/7 geopende soort-van-Lidl, en anders kom ik op weg naar huis nog langs twee (eveneens 24/7 geopende) convenience stores. Als ik één metrohalte verder uitstap dan normaal, dan sta ik op Yoyogi Uehara, een groter station, met een Starbucks, een curryzaakje, een Burger King, nog een stuk of zes andere restaurants, een supermarkt, een boekhandel en een grote drogisterij. Alles is zó makkelijk hier, I love it.

wat doe ik hier dan

Effe chille mama bille! – Lol sorry Shin Chan-grapje. Wist je trouwens dat Shin Chan zich laat vertalen als New (Shin) Kid (Chan – achtervoegsel voor kinderen)? Past wel bij dat vervelende joch, vinden jullie ook niet?

Nee, even serieus, niet alleen maar chillen. Ik zal het proberen uit te leggen.

In de eerste maand dat ik hier was, heb ik vooral werk afgemaakt. Voordat ik vertrok, heb ik in Nederland zes mensen gefotografeerd. Ik beloofde ze dat ik de foto’s binnen drie weken af zou hebben, wat mij nog twee weken gaf om ze hier op te leveren.

Toen dat af was, heb ik het eerste hoofdstuk van mijn boek geschreven. Ook legde ik de laatste hand aan de website van een freelance model. (Ik wacht op dit moment nog tot zij haar foto’s heeft geüpload waarna ‘ie écht live kan, dus helaas, nog geen voorbeeld.)

Verder sprak ik met Japans vriendinnetje Kei af, en speelde ik met haar dochtertje Emma. Ook at ik zoete aardappel met Jeske, die hier was voor modellenwerk.

Natuurlijk nam ik ook genoeg tijd voor mezelf. Meestal werkte ik een halve dag, en ging ik daarna wandelen, winkelen of eh… Slapen.

reizen op reis

In maart vloog ik naar Hongkong. Maan was daar voor een dikke maand, en Charis wóónt er zelfs. Met Maan bezocht ik verlaten eiland Yim Tin Tsai (daarover hier meer) én fotografeerde ik Clara Jade. Ik moet nog steeds meer foto’s bewerken, maar een paar heb je al op mijn site kunnen bewonderen.

Na Hongkong was het tijd voor het avontuurlijkste avontuur van deze reis: 72 uur in Chongqing, China. Daarover schreef ik een uitgebreide blog, hiero.

Na Chongqing kwam al snel Riemer op bezoek. Helaas verliep dat niet helemaal optimaal. Riemers vader is in februari overleden, en in de weken daarna heeft Riemer heel veel moeten regelen. Dus toen ‘ie jetlagged en al in Tokio aankwam, was ‘ie op. Hij werd ziek, stil en teruggetrokken.

Omdat Riemer ook niet echt in staat was om behoorlijk te overleggen, en omdat we onbewust toch dachten “mjaaa, zonde”, gingen we gewoon op reis. Een drukke, heftige rondreis met veel verschillende hotels en activiteiten, langs de westkust van Japan. Halverwege barstte de bom.

Hoewel inmiddels alles wel weer is uitgepraat, leek het toen even een drama te worden. We gingen terug naar Tokio, en Riemer nam het eerstvolgende vliegtuig naar huis. Het bezoekje aan de Nakagin Tower deed ik alleen. (Was alsnog wel gaaf. Foto’s hier.)

Ik had plots tijd over en besloot dan eindelijk maar eens aan mijn website te gaan werken. Ik toverde de in textedit gebouwde site om tot een WordPress-juweeltje, waarin ik super makkelijk foto’s kan toevoegen en verplaatsen. Ook heb ik nu eindelijk weer een commerciële pagina, én natuurlijk een boel nieuw werk om te laten zien.

Omdat ik me nog steeds verveelde, en wel zin had in een gratis kappersbeurt (kappers hier zijn duur!), besloot ik Nana van Assort Tokyo een berichtje te sturen. Of ik met haar misschien dezelfde constructie kon toepassen als met Nancy van Assort Amsterdam. Zij doet mijn haar voor graties, ik maak foto’s. Zo gezegd, zo gedaan.

Tot mijn lichtelijke verbazing wilden ze de foto’s plots ook insturen voor een soort Japans equivalent van de Coiffure Awards. Eh, nou ja. Gratis haar. Gratis haar.

Vorige week kwam Charlotte aan, en inmiddels werk ik aan twee blogposts-met-veel-foto’s over shoppen in Tokio. We bezochten DisneySea en de beste rommelmarkt in town (binnenkort dus op de blog!), waar ik inmiddels al twee spotgoedkope Instax-camera’s op de kop heb getikt.

En toen ik gisteren een appje kreeg van Mascha, waaraan ik vlak voor vertrek een cursusje Photoshop had gegeven, en die nu ook met haar hubby en vrienden in Tokio is, besloot ik last-minute om nog even mee te gaan de Skytree op. Even dachten we dat we niet meer naar binnen mochten (22:00 sluitingstijd, 21:00 last entry, en wij stonden daar om 21:04…), bleek het uiteindelijk toch te mogen. Whoop!

Ik was al eerder naar boven geweest, maar dat was overdag. Nu konden we genieten van alle lichtjes die deze geweldige stad rijk is, en kon ik als een ware tourguide aanwijzen wat we allemaal zagen. “Kijk, daar ligt Disney, en dat is de Tokyo Gate Bridge, ofwel de Dinosaur Bridge…”

Ook Maan komt vanavond (samen met haar bf Yves) aan in Tokio, dus mijn laatste weken hier worden één grote, gezellige boel. Misschien gaan we ook foto’s maken, maar dat moeten we nog even zien. Gewoon op een grasveld mochi eten is ook helemaal prima.

waarom Tokio dan

Goed, dat is dus zo’n beetje wat ik hier doe. Waarom hier? Omdat ik de Japanse cultuur geweldig vind. De beleefdheid, de rust. Hoewel je het wellicht anders zou voorstellen, word ik hier veel minder snel overprikkeld. En mocht ik toch overprikkeld zijn, dan is de oplossing altijd nabij. “Eén grote ASMR-stad”, zei Mascha. Ik denk dat ze daar ergens wel gelijk in heeft.

Over zestien dagen ga ik weer naar huis. Het houdt me nu al een dikke week bezig. Elke keer als ik een tweet zie van iemand die klaagt over een medepassagier die op de speaker belt in de stiltecoupé, elke keer als ik de mensen in mijn QM-studios Facebookgroep zie klagen over wie de lift heeft ondergekotst, voel ik mijn armen zwaar worden. Ik wil niet. Ik wil hier blijven.

Ik maak lijstjes in mijn hoofd, van de voordelen van Nederland. Aafke weer zien. Met Riemer bij Loetje eten. Geld verdienen…? Stiekem denk ik na over andere manieren om geld te verdienen. WordPress. Dat kan ook vanuit Japan. Moet ik meer daarop gaan focussen? I might. I might.

Over op WordPress focussen gesproken: Deze layout ziet er nog niet helemaal naar behoren uit. I know. Het is nog een work-in-progress, gebaseerd op de layout van mijn portfoliosite, maar er moeten bepaalde dingen omgebouwd worden. De captions van de single-foto’s-smal bijvoorbeeld, die nu heel lelijk aan de zijkant zweven. Dat werkt niet met dat witte vlak, dus die moeten gewoon onder de foto’s komen. Tegelijkertijd vind ik dat bij de dubbele foto’s erg lelijk, dus daar moet ik nog iets esthetisch verantwoords op verzinnen.

En de titel is bijzonder lang, omdat mijn testpagina “test” heette, en tja, dan zie je dat niet. Een simpele fix, maar het internet in de kelder van deze Starbucks is zó traag, dat ik dat later wel even doe. En misschien moet ik nog eventjes naar wat marges kijken. Maar ik ga zo eerst mijn rolschaatsen verkopen bij een vintage-shop.

Nou ja. Dit doe ik dus in Tokio.