Hallo vanuit Rotterdam. Ik ben niet verhuisd, maar mijn huis in Den Haag is vrijwel onbewoonbaar. En dan is die gigantische hijskraan voor mijn raam nog niet eens omgevallen. Maar dat geluid. Dat geluid.

Ze lopen achter, dus ze bouwen nu ook in het weekend. Volgens de planning zou het storten van de fundering al in februari afgerond moeten zijn, maar het is juli. Dat betekent dat de geplande opleverdatum, mei 2021, ook doorschuift naar eind 2021. En dat betekent… Nog meer dan een jaar ellende.

Pyjamawerk

Het was misschien ook niet slim om mijn kantoor op te zeggen. Oké, tijdens peak corona kon ik er eigenlijk niet werken, maar inmiddels natuurlijk wel weer. Al was het kantoor ook niet ideaal. Ik wil dagen in mijn pyjama kunnen werken, naar de koelkast kunnen lopen voor griesmeelpudding, Koreaanse rijst in de magnetron opwarmen voor lunch en niet elke keer stokstijf overeind veren als de conciërges in het hok naast me de schuifdeur met een noodgang dichtslaan. Ik zette een bureautje bij Riemer neer, al vóór covid, vóór Japan, om daar pyjamadagen te kunnen houden.

Maar toch, mijn eigen huisje blijft het lekkerst. In theorie dan. Daarbij verwacht en verstuur ik covid-tijden bijna dagelijks pakketjes. Mijn fotografie staat op een laag pitje, of beter gezegd, op zo’n kurken onderzetter op tafel. Ik doe er nu even niks mee, en dat vind ik eigenlijk ook wel lekker. Ik ben druk met mijn shop, mijn websites en mijn boek.

Before end of ooit

Oh, dat boek. Ik had mijn backers in juli allemaal hun bestelde exemplaar willen leveren, maar het proces bleek omslachtig. Na een drukproef met een verkeerd kleurprofiel, en daarna gelukkig een goede, is het boek nu live op Amazon en de e-book platforms. Maar ik wachtte nog op mijn Ingram-proef. Want ik wil mijn backers natuurlijk wel de best mogelijke exemplaren sturen, en wellicht is er miniem verschil tussen de beide versies. Ik bestelde de Ingram-proef met spoed-spoed. Zowel qua drukwerk als qua verzending. UPS zou gisteren komen. “Before end of day.”

Dus ik wachtte. Ik wilde eigenlijk na de lunchafspraak met mijn vader al naar Rotterdam vertrekken, maar ja, UPS. Zodra ik het boek in handen zou hebben, kon ik knopen doorhakken. Dus ik wachtte. Ik appte Riemer, of hij misschien naar Den Haag wilde komen. Dan aten we bij mij, en ging ik ‘s avonds wel mee naar Rotterdam. Maar het werd 21:00, en 22:00, en UPS was nog steeds nergens te bekennen. Ik bleef in Den Haag, “want dan zullen ze morgen wel komen”.

Zaterdagochtend, 7:00. Slijptollen, getimmer en fluitende en schreeuwende bouwvakkers onder mijn raam. Voorheen werkten ze niet in het weekend, maar de laatste weken is het feest. Om 7:05 had ik al zin om een sniper gun te fixen, of anders in ieder geval een paintballgeweer. Ik opende mijn UPS-app, om te zien hoe laat ik weg zou kunnen. “Verwachte bezorging: aanstaande maandag.” Godgloeiende.

Ik zag mijn plan B óók in het water vallen. Als UPS maandag komt, moet ik maandag wéér de hele dag thuiszitten. In dat bouwlawaai. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat ik in huilen uitbarstte.

Lat omlaag

Gelukkig wist ik mezelf te herpakken. Ik ga mijn zorgvuldig opgebouwde leven, werk, planning alles, niet laten verpesten door een bouwput en een stel debielen van UPS. Ik moet kunnen functioneren, en daarvoor moet ik prioriteiten stellen. Mijn mental health? Op 1. Boeken voor backers? Dat duurt nu misschien twee dagen langer. Shopbestellingen? Worden twee keer per week verzonden. Sorry, maar het kan niet anders. De lat moet even omlaag.

Ik wil namelijk ook nog websites bouwen, offertes maken, (kranten)artikelen schrijven en pr doen. Oh en slapen. Heerlijk slapen.