Begin 2017 begon ik als photoshopper bij Zondag met Lubach. Hoewel ze meestal zeggen dat je moet stoppen op de piek, begon ik daar juist. Mijn allereerste week was die van America First, The Netherlands Second. Niet dat ik daar veel mee te maken had gehad; de video was al grotendeels af toen ik voor het eerst mijn werkplek innam. Maar het was fascinerend om mee te maken: de hype, de media-aandacht, de spin-offs die door andere landen, steden en gehuchten werden gemaakt.

In oktober van dat jaar stond ik met het team op het Televizier-podium. Maar niet voordat ik, enkele dagen eerder, op pad was gestuurd met een wel heel speciale opdracht: een filmpje opnemen met niemand minder dan “You’ve got the Trump Towers, we’ve got Lee Towers”. Ja, Lee Towers dus. Voor de Televizierring zou hij zijn steun voor ons uitspreken. “Wat nou, beste zangers?!”, zei Towers – een knipoog naar het feit dat een andere genomineerde, De Beste Zangers van Nederland, Lee Towers helemaal niet gevraagd had.

Goed, dus ik naar Huize Towers. Of nou ja, eerst naar Huize Broertje, want ik was op dat moment net naar mijn kleine appartementje in Den Haag aan het verhuizen, en mijn eigen camera lag nog in Zaandam. Met de geleende camera van Mitchell filmde ik het fragment.

Mijn Haagse verhuurder, Holland2Stay, had de Netherlands Second-video natuurlijk ook gezien. Dus toen ze een naam zochten voor hun twee nieuwe woontorens in Rotterdam, de stad van You’ll Never Walk Alone, bedachten ze een stunt. Ze noemden de torens The Lee Towers. Twee torens met luxe appartementen, sommigen short-stay, anderen voor langer verblijf.

Goed, we zijn inmiddels een paar jaar verder, ik heb mijn fotografie- en photoshopwerk inmiddels bijna volledig omgeruild voor website- en schrijfwerk, en ik zou naar Japan gaan verhuizen. Ik zegde mijn Haagse huisje op, pakte mijn spullen in en nam tijdelijk mijn intrek bij Riemer. Voor een paar weken, was het plan. We zijn nu vijf maanden verder, en gezien de huidige situatie in Japan denk ik dat het zomaar nog een paar maandjes kan duren voordat ik uitvlieg.

Dus toen dacht ik ineens weer aan The Lee Towers. Hoewel ik vorige keer nog schreef dat het wel ging, dat ik geduld moest leren hebben, dat het gebouw eigenlijk best treurig was, en ja, stiekem ook wel duur, ben ik daarop teruggekomen. Of nou ja, ik vind het nog steeds een beetje treurig. Maar na een uitgebreide analyse van drie scenario’s (1: Japan gaat snel open, 2: Japan gaat dit najaar open, en 3: Alles gaat mis, mijn CoE komt te vervallen en ik kom er nooit meer in – waarbij scenario 2 het meest waarschijnlijk is) heb ik besloten dat dit de optie is met de kleinste kans op huilen. Alleen als Japan ineens toch volgende maand open gaat, dan heb ik geld weggegooid. Maar goed, dan zit ik wél in Japan, dus dat is dan maar zo.

Dus ik vulde gisteren een online formulier in, en vandaag kreeg ik het verlossende woord: ik ben een rendabele zzp-er! Kortom, ze vinden me draagkrachtig genoeg (of nou ja, ze vinden mijn spaarrekening draagkrachtig genoeg voor een dikke berg extra borg) om een appartement aan te verhuren!

Vanaf 11 juni heb ik dus weer mijn eigen plekje. Dichtbij Riemer, waar ik heus nog wel vaak zal zijn. Maar ik blijk mijn me-time toch écht nodig te hebben, en soms is ergens geld tegenaan gooien dan gewoon de beste oplossing. Ik ben blij dat het kan.