Een tijdje geleden zat ik bij Aafke op de bank. Ik had haar peuter Rudi op schoot genomen en liet haar kattenfilmpjes op Instagram zien. (Jep, daar is Tante Toeps met de slechte invloed. Later die dag maakten we selfies met de dog-filter. Bad.) “Weet je wat grappig is?”, zei Aafke. “Ik kreeg pas een mail van mijn redacteur. Of ik ene Toeps kende.”

Redacteur, als in, iemand van de uitgeverij. (Aafke heeft een roman geschreven, Concept M, die over een paar maandjes uitkomt.) De redacteur in kwestie had een blog van mij voorbij zien komen. Die rant over genderneutrale kinderkleding, of beter gezegd, over de ophef daarover. De stagiair van de redacteur kreeg de opdracht mij professioneel te stalken, en vond een blogpost waarin ik schreef over “mijn chick Aafke”. Genoeg aanleiding voor de redacteur om Aafke eens te polsen.

“Eh, die Toeps, ken jij die?”, vroeg ze. “Dat is mijn BFF!”, antwoordde Aafke-bae. “Zou zij een boek willen schrijven, denk je?”

Ik zette de kattenfilmpjes uit en keek op. “WAT?! Zeg dat nog eens?!”

Een boek schijven. HELL YES. (Ik las ooit dat time management gurus de regel “hell yes or no” hanteren, wat inhoudt dat je, als je niet “hell yes” op een idee kan zeggen, je het gewoon niet moet doen. Ik denk dat een boek schrijven wel door de ballotage komt.)

Het leek me altijd al tof om een boek te schrijven, en soms, onder de douche, schreef ik zomaar een hoofdstuk. Maar ik wist nooit hoe je zoiets aan zou moeten pakken. Ja, schrijven. En dan leuren. Je manuscript opsturen naar twintig uitgeverijen, die dan allemaal nee zeggen. Het idee belandde op het stapeltje “ooit, misschien”. En toen kwam Aafke met dit nieuws.

Donderdag was ik bij de uitgeverij. Ik had iets heel engs verwacht, maar iedereen bleek ontzettend aardig. Ik maakte kennis met de redacteur. Zij legde me uit hoe het hele proces verloopt, ik vertelde haar mijn ideeën. Na dik een uur vertrok ik met een opdracht: Een opzet schrijven. Een plan. “Kan ik dat ook in Japan doen?”, vroeg ik. “Natuurlijk!”, zei de redacteur. Top. Doen we.

Normaal gesproken zou ik dit verhaal nu nog niet op mijn blog zetten. Zou ik iets mompelen over een secret project, en pas over een half jaar, of weet ik wanneer, als de contracten getekend zijn en het boek in de catalogus staat, vertellen waar ik al die tijd mee bezig ben geweest. In de tussentijd zou het veel te stil zijn op mijn blog, omdat ik meestal helemaal dichtklap als ik iets niet mag vertellen.

Maar waarom? Ben ik bang dat ik afga, als het uiteindelijk toch op niks uitdraait? Moet alles wat ik doe meteen perfect zijn? Neh. Dus, lieve bloglezertjes, ik ga een boek schrijven. Iets met non-fictie. Iets met autisme. Iets met humor. Dit is een nieuw hoofdstuk van mijn leven, en ik neem jullie er gewoon in mee. Hoppa.