Na deel 1, waarin ik de eerste helft van 2021 behandelde, is hier deel 2, van juli tot december. Ik woonde voor het grootste deel van de periode in The Lee Towers, wat vooral erg duur was, maar niet heel prettig. Je zult nog wel zien waarom. Maar we beginnen met…

In juli wandelde ik door de wijk, ging ik op bezoek bij goede vriend Ruud in Lelystad en knutselde ik met glitterletters in mijn huisstudio (voor Aafkes boekcover, die ik in het vorige blogje al liet zien).

Behalve de boektitel maakte ik ook deze post. Ik had het er met Ruud al over, en ik denk dat dit een manier was om iets met deze ergernis te doen.

Verder in juli: mijn tweede vaccinatie. Het was nog even stressen, omdat ik naar een inlooplocatie was gegaan waar je, zo bleek, alleen voor je eerste prik naartoe mocht. Na wat tranen (ik had toen nog de ijdele hoop dat ik wellicht snel naar Japan zou kunnen, en een vaccinatie is daarbij handig) kon ik alsnog terecht op een andere priklocatie in de stad: die bij de SS Rotterdam!

De Olympische Spelen in Tokio waren nog niet eens officieel begonnen en ik ergerde me al groen en geel. Want terwijl ik al het hele jaar zat te wachten, en met alle liefde twee weken in quarantaine zou zitten, werd voor de Olympiërs de rode loper uitgerold. Maar oh, wat konden ze klagen. Het hotel was een gevangenis en het eten te Japans.

Ik heb geprobeerd het nieuws te muten, maar zo nu en dan verscheen er toch weer zo’n huilstruik op mijn timeline.

Oh wacht, ik ging de hoogtepunten van 2021 benoemen hè, niet de minpunten. Oké dan! In juli werd ik tante Toeps.

Nadat ik vrijwel het hele jaar niks met mijn haar had gedaan (deels vanwege de lockdown, deels omdat ik er très business uit wilde zien voor mijn aanstaande emigratie naar Japan), begon het in augustus toch te kriebelen. Ik probeerde wat filters en koos uiteindelijk voor…

Na deze kappersafspraak meette ik met Charlotte. Op naar Buitenveldert, voor Japanse snacks.

Van mijn Japanse vriendin Kei kreeg ik ook nog een doos met snacks toegestuurd, en voor mijn verjaardag aten Riemer en ik ramen bij het authentiek Japanse ramen-restaurant Yokohama Ramen Saito, in Schiedam.

Ter ere van mijn verjaardag (en de sale bij Think Twice) gingen Riemer en ik naar Antwerpen. Daar spotten we nog een schattig Japans restaurantje, en aten we ons dagelijks brood met Magali, die ook een boek over autisme schreef.

Aafke vroeg me mee naar Groningen, alwaar ze de promofoto’s en video’s voor haar nieuwe boek, 7B, wilde maken. Ik maakte hiervoor trouwens ook de website. Meer info daarover vind je hier.

Ondertussen werd het in Rotterdam steeds minder leuk. De brandweer stond een aantal keer met sirenes en al voor de deur, waarop ik direct mijn tas pakte en naar Riemer ging. Er was eigenlijk nooit echt iets aan de hand, behalve misschien een aangebrande pizza. Maar zo’n brandalarm triggert me om een of andere reden enorm, dus ik zat vervolgens de rest van de dag met zweetaanvallen en hartkloppingen op de bank. Joy.

In september fotografeerde ik voor AutiTalent, een tof bedrijf dat autisten aan werk helpt. Voor deze campagne fotografeerden we echt AutiTalent-personeel, zowel in een kantoorsetting als in de studio. Maan en Charlotte hielpen mee.

Verder in september: avondwandelingen, een nieuw seizoen K2 zoekt K3, én ik sloop de bibliotheek in om mijn eigen biebboek eens te bekijken… En een verrassing achter te laten.

Omdat ik vanuit Japan natuurlijk geen shirts en totebags kan opsturen, besloot ik mijn webshop om te zetten naar print-on-demand. Dat houdt in dat de fabriek het tasje of shirt pas bedrukt als het besteld is, en dan direct naar de klant stuurt. Omdat ik er natuurlijk wel zeker van wilde zijn dat de kwaliteit hetzelfde zou blijven, bestelde ik een boel samples.

Ondertussen ging het in Japan goed met de coronacijfers, dus ik zou er toch wel bijna in mogen… Toch? Oh, sweet sweet summer child. Ik vroeg Mariko me te helpen met het aanvragen van een Help Mark (een pas waarmee je kunt laten zien dat je een verborgen handicap hebt, net als het zonnebloemen-keycord op Schiphol), en kreeg er als verrassing een volle doos met snacks bij.

Natuurlijk moest ik Maan ook kennis laten maken met de superieure ramen-tent in Schiedam, dus we gingen een dagje kringlopen, chillen en eten.

Maar natuurlijk kwamen ook mijn vrienden van de brandweer weer langs. Want in The Lee Towers wonen idioten. Feestende idioten.

Het is inmiddels oktober. Is Japan al open? Nee joh, 31 oktober zijn de verkiezingen, en je wil toch zeker niet de xenofobe bejaarden kwaad maken? Da’s het grootste kiezersblok! Heel de maand oktober bleef het daarom angstvallig stil. Ik zakte in een dip, maar Tiffany had een idee: “Kan je Midas niet fotograferen? Gewoon, daar buiten bij jullie, met al die toffe gebouwen?” Ik moet eerlijk bekennen dat ik aanvankelijk totaal geen zin had, maar ze bleek gelijk te hebben: even naar buiten, even wat doen, dat doet een mens goed.

Wat me er ook doorheen sleepte in oktober, was het hele proces van het kopen van mijn Japanse appartement. Ik staarde me al weken blind op een huisje dat ik op Suumo (de Japanse Funda) had gezien, en besloot eens te kijken of een Japanse makelaar iets voor me kon betekenen. Meer over het appartement schreef ik in dit blogje.

In de Lee Towers was het inmiddels drie weekenden achter elkaar raak. Dus toen ik op een gegeven moment midden in de nacht met al m’n buren in de lobby stond wegens luid loeiend evacuatie-alarm, was de maat vol. Ik ging er weg. ASAP.

Ik boekte weer regelmatig hotels, en besloot terug bij Riemer in te trekken.

“Maar Toeps, is dat nu wel zo verstandig, wetende hoe dat de vorige keer ging?”
– “Ach, het is maar voor eventjes, Japan opent bijna!”

Oh my god, Japan gaat open! Japan gaat open! Vanaf 8 november!

Maar wacht, je moet eerst nog een berg papierwerk indienen. Een quarantaineplan, een vaccinatiebewijs… Naomi, de dame die ook het visum-papierwerk voor me heeft geregeld vorig jaar, ging aan de slag. Maar voordat ze goed en wel wist wát ze precies moest indienen een waar, gingen de grenzen al weer dicht.

Drie weken waren ze open. In die drie weken heb ik de Lee Towers leeggeruimd, al mijn lopende zaken afgerond, iedereen nog even “voor de laatste keer” gezien, en Dolf Jansen op de radio verteld wat ik ging doen. Ik geloofde er echt in.

Verder in November: nog een boekcover voor de Hoofdzaken-serie die ik nog niet mag laten zien, en extra foto’s voor AutiTalent. Ik boekte regelmatig mijn favoriete hotel in Utrecht, en werkte zo nu en dan een dagje bij Maan.

Ondertussen druppelden de eerste foto’s van mijn nieuwe appartement binnen. Het lijk was van de vloer geschraapt, de keuken en de badkamer waren eruit gesloopt en alles maar dan ook alles is nieuw en shiny. Ik kon er alleen niet naartoe.

Dus ik ging maar langs bij vriend Ruud in Lelystad, die z’n analoge camera’s weer eens wilde testen, en ik maakte merch voor “Ik ben autastisch!” (hier te koop).

In december had ik het even heel moeilijk; ik was terug bij af, Riemer en ik irriteerden elkaar weer regelmatig de tent uit, en zoveel werk had ik nu ook weer niet, dus de motivatie om het resterende beetje weg te werken was ver te zoeken. “Wat moet ik dán gaan doen?”, vroeg ik me af.

Weer ging ik langs Ruud, en langs Maan, en langs Aafke, en langs een epic hotel (Inntel) vlakbij Utrecht Centraal, met fantastisch uitzicht.

De oude foto’s die Ruud en ik bekeken, inspireerden me. “Ik wil weer zulk haar!”, riep ik bij één van de foto’s uit. Helaas was mijn kapster Nancy volgeboekt, en toen was daar ook ineens die lockdown weer. Maar geen probleem, ik ging zelf wel aan de slag. Ik gooide er voor de volledigheid ook nog even een kleurtje in.

Oh ja enne, Japan? Toen bleek dat Japan de grenzen wederom langer dicht zou gaan houden, zowel de Nederlandse ambassadeur in Japan als de Japanse ambassadeur in Nederland niets voor me konden betekenen, en thuis na een leuke maar vrij-veel-prikkelende kerstbrunch de bom barstte, was ik er klaar mee. Ik had me al voorgenomen iets meer te gaan leven, dus morgen vertrekken we naar Disneyland Parijs voor Oud & Nieuw, maar nu dacht ik echt: fuck it. Ik ga wat doen.

Dus ik besloot Korea te mailen. Het voelt een beetje alsof ik vreemdga met de beste vriend van mijn vriend, maar hey. Korea is al meer dan een jaar open. Oké, je moet K-ETA inreistoestemming aanvragen én je moet 10 dagen in quarantaine, maar dat is al heel lang relatief onveranderd. Ik denk niet dat je bij Korea bang hoeft te zijn dat ze plots de grenzen dichtgooien. Dus ik mailde de Koreaanse ambassade, vrij zeker dat ik wat over het hoofd zag, maar nee. “Hier is een link voor K-ETA, kost ongeveer 10 euro, kan je online aanvragen, succes!”

Ik vulde de aanvraag in, en had na iets meer dan een uur antwoord. Goedgekeurd.

Mijn klomp brak alsof het een glazen muiltje was. Ik had meer dan een jaar zitten wachten op Japan, ben geplayed voor de Olympische Spelen, de verkiezingen in oktober en Kishida’s approval rate in de polls. En de buren hebben gewoon een soepel systeem dat Japan zó van ze kan afkijken…?

Kijk, het is niet zo dat ik nu op stel en sprong naar Korea ga verhuizen. (Althans… Misschien bevalt het me wel enorm goed, haha!) Maar ik ga er in ieder geval eens kijken.

“Zal je zien dat Japan ineens open gaat als je daar zit!”

Oh ja, dat zal wel weer inderdaad. En hoewel ik nu heel trots zeg dat ze dan maar wachten, ben ik waarschijnlijk de eerste die terug naar Nederland rent voor mijn visum. (Nee, dat kan helaas niet in Korea, ambassades zijn niet zo eco.) Maar goed, dat zien we dan wel weer.

2022 begint straks in ieder geval goed. Yay!