Ik keek The Voice Kids. Het eerste kind begon te zingen. Wéér dat liedje. Had ik dit ook al niet eens in het Nederlands gehoord, vorige week? Zou het van een Disneyfilm zijn? Moana of zo? Ik googlede, kwam erachter dat de film ook wel Vaiana heet (voorheen dacht ik altijd dat dit twee verschillende films waren, lekker dom haha) en het liedje dat de kinderen zongen “How Far I’ll Go”. Ik moest huilen. Zocht de video op op YouTube. Meer huilen.

In het Japans heet het liedje “どこまでも“, “doko made mo”. “Doko” betekent “waar”, “made” betekent “tot”, in de zin van “deze trein rijdt van A tot B” en “mo” betekent “ook”. “Tot waar dan ook”, dus. Tranen met tuiten, inmiddels. Maar hoezo dan, Toeps? Ben je zo verdrietig? Nee, juist niet. Ik ben blij. Ik ben op reis, ik ben hier. En eindelijk, eindelijk is morgen mijn werk af. Nou ja, op het boek na natuurlijk, maar dat snap je. De foto’s zijn morgen af, en stukje bij beetje komt er weer ruimte in mijn hoofd, na twee maanden het gevoel te hebben gehad dat ik achter mezelf en alle feiten aan liep.

Nieuwe dingen! Er is weer ruimte voor nieuwe dingen! Zo keek ik vorige week een Netflix-serie over de Unabomber. Daarna keek ik nog twee documentaires over deze man, vooral omdat ik benieuwd was of de Harvard-experimenten van Dr. Murray écht gebeurd waren, of verzinsels in het kader van een iets te ruim opgevat “gebaseerd op een waargebeurd verhaal”. Tot mijn grote verbazing bleken die experimenten echt te hebben plaatsgevonden. Bi-zar.

_{(Huh wat hoe? Nou, toen de Unabomber als hoogbegaafd guppie aan Harvard studeerde, was hij proefkonijn in een serie onethische psychologische experimenten, bedoeld om te kijken of je mensen kon brainwashen. Creepy dokter Murray probeerde de Unabomber van z’n overtuigingen af te helpen, maar bereikte, ehm, nou ja, min of meer het tegenovergestelde.)}

De Netflix-serie focust zich voor een groot deel op het taalgebruik in het manifest van de Unabomber, en wat dat over zijn afkomst zou verraden. Dus ik keek YouTube-video’s over taal, leerde zo over Proto-Indo-Europees, en kwam vervolgens uit bij AAVE, African-American Vernacular English. Dat leidde weer tot video’s over black history, de American Dream, en zo ben je weer terug bij het Unabomber-manifest, huhuhu.

_{(Volgens dit manifest zijn we allemaal slaven van het systeem, en toen ik vanmiddag tegen beter weten in Google Maps volgde, al wist ik eigenlijk wel dat Google me een kwartslag verkeerd had neergezet, werd dat maar weer eens pijnlijk duidelijk. Ben gelukkig niet van plan daarom wat mensen op te blazen, Handige Harry-style.)}

Goed, wat nog meer? Architectuur. Na een praatje met de schoonmaker van Sakura House twee weken geleden, hing er vorige week plots een dikke map met printjes aan mijn deur. Velletjes vol hyperlinks (om zelf over te tikken, ah yiss) over modernisme, brutalisme, metabolisme (nee, niet je eten, betonnen gebouwen, doe maar google)… En net boekte ik een rondleiding door de Nakagin Tower, de toren met betonnen capsules die inmiddels aardig in verval is geraakt, maar die nog altijd bij veel mensen tot de verbeelding spreekt.

Vanmorgen werd ik wakker en besloot ik eens gewoon rechtdoor te wandelen. Langs het treinstation, recht op het Metropolitan Building af. Het was zo’n 20 minuutjes lopen, maar hey, het was zo’n 19 graden buiten, de lucht was blauw en het uitzicht was gratis. Onderweg kwam ik nog ziek vette stukken snelweg tegen, dus daar maakte ik foto’s van. Met mijn iPhone. Want waarom niet.

Eindelijk. Eindelijk ben ik er weer. Niet bezig met werk van vorige maand, niet bezig met het geld van volgende maand. Ik ben hier. Nu. And no-one knoooooows, how far it go-oooos!