Ik was in Kyoto op de laatste etappe van mijn reis-in-reis, toen mensen me screenshots begonnen te sturen. “Nederland roept iedereen op terug naar huis te komen!” Huh? Wat?

Het is frappant. Toen ik hier net was, eind januari/begin februari, kreeg ik nog bezorgde berichtjes: “Weet je zeker dat je nu in Japan wil zijn?!” De Nederlandse overheid, KLM en alle andere organisaties met enige invloed vonden het helemaal prima. Langzaam begon de situatie te verschuiven, en nu, juist nu Nederland het veel erger te pakken heeft dan Japan, willen ze dat ik terugkom? Nee, natuurlijk.

Ik pakte de trein terug naar Tokio, en hield spoedoverleg met Charlotte. Zij zou eigenlijk begin april teruggaan, maar had net haar reis met twee weken verlengd.

“Gaan we terug?”

“Ja en dan? In Nederland binnen zitten?”

24 uur open

Als ik via Twitter en Instagram zie wat dit met andere mensen met autisme doet, dan maak ik me zorgen. Zoveel onzekerheid, zoveel veranderingen. Aan de ene kant maken we grapjes, dat we ons altijd al afzonderden, en dat dit dus niks nieuws voor ons is, maar voor mij gaat dat niet op. Ik heb mijn kantoortje nodig, en mijn uitjes. Anderen lopen in deze tijden hun begeleiding mis.

Ik ben bij vlagen slecht in executieve functies, en doe het dan ook het beste in een omgeving waar alles 24 uur open is. Dat is ook één van de redenen dat ik zo van Tokio hou. Om 23:00 ontdekken dat je nog niet hebt gegeten? No problemo, de konbini (convenience store) aan de overkant van de straat is altijd open. Als ik plots alles enorm zou moeten gaan plannen, loopt mijn hoofd in no-time over. Dan kan ik bij Riemer gaan zitten, die daar iets beter in is, maar dan overprikkelen we elkaar binnen een week de tent uit. Nee, laat mij maar hier.

Pssst, boek kopuh?

Ook qua werk zijn het roerige tijden. Nu bij vrijwel alle creatieve zzp-ers hun inkomen grotendeels wegvalt, zijn dingen als fotoshoots en websites natuurlijk de laatste dingen waar je je geld aan gaat besteden. Klussen worden uitgesteld, en waarschijnlijk afgesteld. Polaroid-camera’s en kimono’s zijn énig voor festivals… Die stuk voor stuk worden afgelast. Mijn lezingen in mei gaan hoogstwaarschijnlijk niet door, en oh ja, ik had nog een Kickstarter.

Het gaat op zich niet eens zo héél slecht, de teller staat nu op €1.473,-. Als ik zondag op €2.500,- zit, zit ik op schema. Maar oh, wat had ik me dit anders voorgesteld. Wat heb ik gebaald dat dit hele proces zo lang duurde, want ik had het liefst al in januari willen beginnen. Wellicht had ik het ook gewoon uit moeten stellen, maar dat kan deze autist niet. Toen ik eenmaal groen licht had, móest ik. Ik had het me immers al voorgenomen, en een plan is een plan.

Ik ga er natuurlijk keihard aan trekken deze maand, en ik denk dat we het dan ook nét halen. Eén voordeel is wel: zo heb ik de komende tijd in ieder geval iets te doen. En juist met deze corona-onzekerheid kunnen mensen met autisme nog wel wat meer begrip gebruiken.

^{♥ Dus please, pre-order! ♥}

Verder ga ik met Charlotte, die als visagiste nu dus ook geen opdrachten heeft in Nederland, lekker vrij werk maken. Toch de kimono’s schieten. Tóch naar Hard-Off om Polaroids te zoeken. Want ooit wordt het beter. Ik hoop alleen dat dat is voordat mijn geld op raakt.